Botsing met het Vaticaan

De betrekkingen tussen Nederland en het Vaticaan waren de afgelopen dagen niet zo best. Er zijn nog wel niet direct plannen om het gezantschap bij de paus op te heffen, maar de regering was wel gebelgd over uitlatingen van een hoge Vaticaanse functionaris.

Onderwerp van deze discussie is het Nederlandse euthanasiebeleid. Dat beleid trekt nogal eens de aandacht van het buitenland. Soms is dat in bewonderende zin. Als een van de eerste landen ter wereld heeft Nederland het aangedurfd om euthanasie onder bepaalde omstandigheden en mits vakkundig uitgevoerd, straffeloos te verklaren. Vaker krijgt Nederland aandacht in negatieve zin. In het buitenland is men ten aanzien van het vrijgeven van de euthanasie meestal nog niet zo ver als hier.

Zo heeft ook in de Italiaanse pers vrij uitvoerig en met een negatieve ondertoon stilgestaan bij het jongste euthanasiedebat in het Nederlandse parlement. Op zich was daar best reden toe. Dit debat en het daarop volgende over de Algemene wet gelijke behandeling maakten pijnlijk duidelijk dat Nederland steeds meer afstand neemt van de christelijke moraal.

Daarbij is al eerder geconstateerd dat op deze gebieden de opvattingen van orthodoxe protestanten tamelijk parallel lopen met die van de Rooms-Katholieke Kerk. Het probleem is alleen dat de meeste rooms-katholieken zich nauwelijks meer iets gelegen laten liggen aan de bisschoppelijke en de Vaticaanse standpunten.

In de grote protestantse kerken zijn de traditionele opvattingen over allerlei ethische kwesties door de kerkelijke leiding en de kerkelijke media (denk bij voorbeeld aan het IKON) al lang verlaten. Soms worden ze zelfs openlijk bestreden. Op z'n gunstigst worden ze doodgezwegen. Het zijn maar minderheden in die kerken (al dan niet georganiseerd) die zich tegen deze ontwikkelingen verzetten. Gelukkig laten zij in een aantal gevallen ook flink van zich horen.

In de Rooms-Katholieke Kerk is het net andersom. Daar is de kerkleiding over het geheel genomen nog tamelijk behoudend (ook in allerlei verkeerde dingen) maar vindt haar standpunt weinig weerklank meer bij de grote massa der leden. De groepen die daar nog wel achter staan zijn, althans in Nederland, nauwelijks in staat iets van de grond te brengen. Zo is het, ondanks serieuze pogingen daartoe, niet gelukt een streng roomse pendant van de EO, het RD, het reformatorisch onderwijs of de RPF tot stand te brengen.

Ondanks de principiële kloof die ons van de Rooms-Katholieke Kerk scheidt, kunnen we blij zijn met de kritiek die van rooms-katholieke zijde wordt uitgeoefend op onze euthanasiewetgeving. Alleen, die kritiek (en dat geldt natuurlijk voor ieders kritiek) moet wel adequaat zijn.

De secretaris van de Pauselijke Raad voor het Gezin, mgr. Elio Sgreccia, ging duidelijk te ver toen hij het Nederlandse euthanasiebeleid op één lijn stelde met de gang van zaken in Hitler-Duitsland. Dat was een typische Dorenbos-reactie. Mgr. Sgreccia kon weten dat vergelijkingen met Hitler, de jodenvervolging en de gaskamers nog altijd heel gevoelig liggen.

De pauselijke nuntius in Den Haag heeft zich inmiddels in een gesprek met minister Kooijmans van de uitspraken van deze Vaticaanse topfunctionaris gedistantieerd. Daarmee is het incident voorlopig afgesloten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen