Die de eenzamen zet in een huisgezin...

De organisatoren hadden het congres het thema meegegeven "DE KERK - het gezin van God", naar aanleiding van Psalm 68:7: „Een God, Die de eenzamen zet in een huisgezin".

Niet voor niets werd benadrukt dat de kerk als het ware een gezinsfunctie dient te hebben voor homoseksuelen. Homoseksualiteit heeft op diverse manieren met het gezin te maken. Op het congres was een grote plaats ingeruimd (in drie van de zeven hoofdlezingen) voor de publiciste Mary Pytches, die over emotionele scheefgroei in de ontwikkeling van het kind en over disfunctionerende gezinnen sprak.

Ook de psychiater en ex-homoseksueel Vaughan Williams ging in op de wortels van homoseksualiteit in net gezin waarin men opgroeit. Hij baseerde zich op de ontwikkelingspsychologische theorie, waarin het niet tot stand komen van een hechte band met de ouder van het eigen geslacht (voor de mannelijke homoseksueel dus de vader en voor de lesbische vrouw de moeder) aan de basis wordt gezien van een onvermogen om bevredigende relaties te leggen met mensen van het eigen geslacht. Homoseksueel gedrag (zoals het steeds weer fantaseren over contacten met mannen, of het aangaan van seksuele contacten met mannen), is daar het resultaat van, als een poging om het tekort uit de jeugd op te vullen.

Aanvaarden

Overigens benadrukten beide sprekers dat, hoewel de oorsprong van homoseksualiteit doorgaans in het gezin ligt, dit niet zo moet worden opgevat dat het gaat om gezinnen die zeer inadequaat functioneren, of waar de vader of de moeder verantwoordelijk gesteld kan worden voor de latere homoseksuele ontwikkeling van hun kind. Ouders kunnen er vaak niets aan doen en zijn zich doorgaans ook niet bewust van de tekorten in de relatie met hun kind.

Anders ligt dat in gevallen van bij voorbeeld seksueel misbruik, alhoewel daar vaak sprake is van een verstoorde ontwikkeling van de vader of de moeder zelf (bij voorbeeld omdat zij in hun eigen jeugd ook seksueel misbruikt zijn). Ook ligt dat anders in de situatie die de hoofdspreekster Jeanette Howard beschreef Zij vertelde hoe haar moeder haar van jongsaf voorgehouden had dat zij eigenlijk een jongetje had moeten zijn. Zij was een van de mensen die op dit congres een getuigenis aflegden van hun genezing van homoseksualtiteit. Na een jarenlange strijd tegen haar lesbische gevoelens heeft zij volledig leren aanvaarden en waarderen dat God haar als vrouw geschapen heeft.

Wanneer het voor de ouders openbaar komt dat hun kind homoseksueel is, kan dat een eeweldigde schok betekenen. Hetzelfde geldt voor echtgenoten die van hun man of vrouw te horen krijgen dat die homoseksueel georiënteerd zijn. Ook daar werd tijdens het congres enige aandacht aan besteed. Zo vertelde Anita Worthen (samen met haar man Frank Worthen een van de hoofdsprekers van het congres) hoe zij niet alleen echtgenoten van homoseksuele mannen kan bemoedigen omdat zij zelf getrouwd is met een man die ex-homoseksueel is, maar ook kan meevoelen met ouders van een homoseksueel kind, omdat zij zelf een zoon heeft die homoseksueel is en -ontroerend detail in haar verhaal— aan aids lijdt.

Genezing

Een van de uitgangspunten van het congres was, dat homoseksualiteit niet aangeboren is, maar haar oorsprong heeft in de (vroeg-)kinderlijke ontwikkeling binnen het gezin. Homoseksualiteit werd niet als een in hoofdzaak seksueel probleem gezien, maar als een relationeel probleem, omdat het zijn oorsprong heeft in de de periode voordat het kind zich seksueel ontwikkelt.

Homoseksualiteit is meer een symptoom, een uitingsvorm van de onderliggende problematiek. Herstel van homoseksualiteit dient daarom te worden gezocht in het bieden van relaties die als compensatie en correctie dienen voor de eerdere tekorten op relationeel gebied in het gezin van oorsprong. Het leren leggen en onderhouden van niet-seksuele relaties met mensen van het eigen geslacht is het middel waardoor heling tot stand kan komen. Daar ligt volgens Frank Worthen (die in een hoofdlezing sprak over de verantwoordelijkheidvan de kerk, en in een zestal seminars zijn inzichten nader uitwerkte) een belangrijke taak voor de kerk.

Gevoel van onmacht

De kerk moet de homoseksueel niet verstoten, ook al ziet zij overeenkomstig de Bijbel homoseksualiteit als zonde. Zij moet zich juist inzetten voor de genezing ervan, door het bieden van (uiteraard nietseksuele) contacten met meerdere mensen van hetzelfde geslacht en dat gedurende een dusdanig lange tijd, dat het genezingsproces zich kan ontwikkelen. Volgens hem blijft de kerk vanuit een gevoel van onmacht tot nu toe vaak in gebreke. Daarom bestaan er over de gehele wereld zogenaamde "bedieningen' (in totaal 167) waarin ex-homoseksuelen zelf een vorm van hulpverlening hebben georganiseerd die gericht is op het herstel van homoseksualiteit en aanverwante seksuele problemen.

De Engelse instantie Courage, die het congres organiseerde, biedt zelfs residentiële hulpverlening. Dit houdt in dat er huizen zijn waarin een aantal mensen (onder leiding van een huisleider of een echtpaar) gedurende ongeveer een jaar bij elkaar wonen en gezamenlijk een programma doorlopen. Zij vormen als het ware een vervangend gezin. Uiteraard zijn de selectienormen streng; er worden alleen mensen toegelaten die beslist van hun homoseksualiteit af willen en die geloven in de genezende kracht van God.

Strijd

Het geloof dat genezing van homoseksualiteit en andere seksuele problemen mogelijk is, vormde wel het meest op de voorgrond tredende aspect van deze conferentie. Indrukwekkend waren de persoonlijke getuigenissen die een aantal mensen in het openbaar aflegde omtrent hun genezingsweg. Zo was er een man die zijn getuigenis begon met een vergelijking. Op ongeveer twintigjarige leeftijd kreeg hij er moeite mee dat hij nooit had leren zwemmen; hij schaamde zich ervoor. Op een gegeven moment nam hij het besluit zwemles te nemen. Na geruime tijd oefenen fing het steeds beter, totdat hij de zwemunst machtig was.

Zo was het hem ook vergaan ten aanzien van zijn homoseksualiteit: hij had het besluit genomen dat hij met Gods hulp er van af wilde komen, en dit vormde het begin van zijn genezingsproces. Overigens vertelde hij er eerlijk bij dat hij nog niet aan het eind van dit proces was. Hij realiseerde zich dat hij in zekere zin levenslang een weg van moeite zou houden. Hij besloot zijn getuigenis met het lezen van een indrukwekkende passage uit de Christenreis van Bunyan, waarin Christen zijn hoop richt op de toekomende heerlijkheid zonder tranen en moeite.

Er bestond overigens een opmerkelijk verschil tussen enerzijds de sprekers en zij die in het openbaar een getuigenis aflegden, en anderzijds de deelnemers met wie ik sprak. Nagenoeg alle sprekers beschouwden hun homoseksuele verleden als afgedaan. In de persoonlijke gesprekken met de deelnemers bleek mij keer op keer dat zij zonder onderscheid nog niet zo ver waren. Sommigen spraken hun teleurstelling erover uit dat zij zo weinig vooruitkwamen in hun worsteling tegen homoseksualiteit. Allen gaven zij te kennen dat zij de conferentie als zeer bemoedigend ervaarden.

Innerlijke genezing

Op het congres werd een sterk accent gelegd op de helende kracht van Jezus. Regelmatig namen sprekers hun uitgangspunt in Jesaja 61, waarin de profeet van Christus getuigt dat Hij gezonden is „om te verbindien de gebrokenen van harte, om de gevangenen vrijheid uit te roepen, en de gebondenen opening der gevangenis".

In het verlengde hiervan zagen zij het als hun roeping om in hun "bediening" hetzelfde te doen, in dit geval dus om hen die gevangen zitten in hun seksuele begeerten, te brengen tot het kruis van Christus en te wijzen op de genezende kracht van Hem door de Heilige Geest. Daartoe werd ook met de deelnemers die dat wilden, gebeden om de Heilige Geest en om innerlijke genezing. Onmiskenbaar maakten dergelijke gebedssessies veel los bij degenen die eraan deelnamen. Persoonlijk had ' ik tegen deze charismatische benadering grote bezwaren. Naast de waardevolle bijdragen over achtergronden en ontwikkeling van homoseksualiteit, vond ik de benaderingswijze van de heling onbijbels.

Kerk

Hiermee blijft het een uitdaging voor de kerk om na te gaan welke taak zij heeft voor die gemeenteleden die tegen hun homoseksualiteit strijden. Tijdens de conferentie werd de kerk meermalen erop aangesproken dat zij niet handelt in de geest van Jesaja 61 maar van Ezechiël 34, waar de herders wordt verweten dat zij de schapen niet weiden: „De zwakke sterkt gij niet, en het kranke heelt gij niet, en net gebrokene verbindt gij niet, en het weggedrevene brengt gij niet weder, en het verlorene zoekt gij niet; maar gij heerst over hen met strengheid en met hardigheid". De kerk is hierop zeker een bijbels antwoord verschuldigd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen