Een bijzonder kind, dat is-ie

Want verwend werd hij. ..Dik werd met de dag ouder, dikker en ondeugender. Dat hij ouder werd, daar kon niemand iets aan doen; dat hij dikker werd. was de schuld van zijn moeder, die hem altijd ontzettend dikke boterhammen liet eten. en dat hij ondeugender werd, was de schuld van zijn vader en moeder samen.

De laatste hield zoveel van haar dikke zoon, dat ze hem in alles zijn zin gaf en hem nooit iets verbood. Als een van zijn streken verkeerd afliep, hield ze hem nog de hand boven het hoofd op de koop toe. Het was dus geen wonder dat hij met de dag ondeugender werd en, zoals de mensen zeiden, opgroeide voor galg en rad. Zijn vader hield ook veel van hem, maar de man zei geen tien woorden per dag en vond alles wat Dik deed prachtig".

Braaf

En het was ook prachtig. Al mocht je dat honderd jaar geleden, toen het boek over Dik Trom voor het eerst verscheen, eigenlijk niet zeggen. Toen moesten de kinderboeken vooral braaf zijn. C. Joh. Kieviet, onderwijzer uit Hoofddorp, ergerde zich aan die boeken en begon zelf met schrijven: dagelijks tien kantjes in een schrift. Zo werd Dik Trom, „een driedubbeldikke jongen", geboren.

Dik was van meet af aan een belhamel, een die voortdurend kattekwaad uithaalde en die zich niets aantrok van de norse wachtmeester Flipsen. De keren dat Dik met Flipsen in de clinch lag, zijn ontelbaar. Een grappig voorbeeld daarvan staat in het eerste deel van Dik Trom. Op een dag als Dik met zijn vriendjes Jan en Piet op een brug staat te vissen, komt Flipsen met zijn hengel aanbanjeren. Jan en Piet wijken meteen uit naar een andere visplaats. Dik niet. Waarom zou hij? Als de veldwachter hem gebiedt te vertrekken, antwoordt hij abrupt: „Waarom? Heeft u dit plaatsje gepacht?" Die Dik!

En wat nooit gebeurt, gebeurt dan:. Dik vangt een bovenmaatse karper, eentje die hij amper op het droge krijgt. Waarop de veldwachter sist: „Dik Ti'om, ik bekeur je". Dik zou opeens in verboden water hebben gevist. Er volgt een wilde achtervolging, maar uiteindelijk legt Flipsen het loodje. Vanzelf, tegen een held als Dik kon niemand op.

Middelpunt

Al snel groeide Dik uit tot de moedigste jongen van het dorp. Wat zijn vrienden niet durfden, durfde Dik. Waar hij ook kwam, hij was altijd het middelpunt. Voortdurend haalde hij kattekwaad uit, maar toch had hij een hart van goud. Dik was eerlijk en spontaan, kwam op voor arme dorpsbewoners en had een afkeer van geniepigheid. Van Bruin Boon moest hij niets hebben. Die nam hij geregeld te grazen. Maar zijn blinde buurmeisje droeg hij op handen.

Het lag niet in Diks aard iemand expres te benadelen. Zo was Dik niet. Op een dag pikten Dik en zijn vrienden appels uit een boomgaard. Hij werd in de kraag gevat door Flipsen, belandde in de cel, bevrijdde zichzelf, sloot Flipsen erin op (!), ging naar huis en wilde daar voor zijn zieke moeder peren uit de tuin plukken.

Traan

Juist op het moment dat Dik de tuin instapte, zag hij een stel jongens de peren gappen. Hij kwam net te laat, de oogst was verdwenen, „'t Is gemeen!" riep hij met gebalde vuisten, „'t Is gemeen, maar ik zal..." Plotseling zweeg hij en zijn wangen werden rood van schaamte. „Ik heb het zelf ook gedaan", mompelde hij. „ik ben even gemeen als zij. ik ben ook... een dief. een lelijke dief".

Je zou bijna een traan laten, zoals dat zo vaak het geval is bij het lezen van de boeken van Dik Trom. Maar lachen om zijn dolle avonturen kun je ook. Uitgeverij Kluitman heeft de zes boekjes over zijn leven onlangs opnieuw uitgegeven. Speciaal voor Diks honderdste verjaardag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen