Een Palestijnse staat op bezette bodem creëert tweede Libanon

„Twee volken maken aanspraak op hetzelfde stukje aarde. De meest voor de hand liggende oplossing is dus dat dat land wordt verdeeld". Deze opmerking valt vaak te beluisteren als een Palestijn wordt gevraagd naar een oplossing van het Palestijns-Israëlische conflict. De gedachte van de 'verdeling' van het vroegere Palestijnse mandaatgebied is al oud: al in november 1947 besloten de Verenigde Naties ertoe. De toenmalige joodse gemeenschap in Palestina ging met het voorstel akkoord, maar de Arabische landen verwierpen het. Ruim 40 jaar later bloeit de joodse staat, maar de Palestijnse staat is er nog steeds niet. Wat zou er gebeuren als Israël zou toegeven aan de toenemende druk zich terug te trekken uit de westelijke Jordaanoever en de Gazastrook en vervolgens daar alsnog de totstandkoming van een onafhankelijke Palestijnse staat toe te staan? Het antwoord op deze vraag is uiteraard speculatief - zoals alle voorspellingen over de toekomst. Maar toch is het, gelet op de geschiedenis, waarschijnlijk dat zich dan ontwikkelingen zullen voltrekken die in dit verhaal worden uitgediept.

------------------------------------------------------------------------------------

Bij de stichting van de staat zullen de circa 75.000 joodse bewoners in de 140 nederzettingen gedwongen worden hun goederen bijeen te pakken en terug te keren naar de andere kant van de Groene Lijn. Mogelijk zal een gedeelte van deze joodse kolonisten zich gewapenderhand verzetten tegen ontruiming van de moderne dorpen en steden. In elk geval zal de Israëlische regering gedwongen zijn hen enorme bedragen te betalen als compensatie voor het verloren gegane bezit.

De PLO beweert een „seculiere, democratische" staat voor te staan. Maar van dat democratische karakter is naar westerse begrippen nog niet zoveel te zien geweest in het 24-jarige bestaan van deze 'paraplu-organisatie'. Zo is aan een democratisch functioneren onder meer het accepteren van andersdenkenden verbonden.

Dissidentie

Dit nu is een zwak punt van de PLO: er bestaat een lang^lijst van dissidenten onder de Palestijnen en onder de mensen in eigen gelederen die uit de weg zijn geruimd. Vele Palestijnse 'verraders' hebben het publiekelijk uiten van afwijkende meningen met de dood moeten betalen. Ook de Palestijnse leiders van de Westoever en de Gazastrook zouden zijn gedood als ze gewaagd hadden te praten met de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, George Shultz, toen deze afgelopen februari in het kader van zijn vredesmissie weer eens in Jeruzalem was. De ontmoeting ging dan ook niet door.

Ook de diverse groeperingen binnen de PLO gaven in de afgelopen jaren weinig blijk van bereidheid om vredig naast elkaar leven. In 1983 kwam het bij de Libanese stad Tripoli zelfs tot een bloedig treffen tussen loyalisten en tegenstanders van Al-Fatahs leider Jasser Arafat (Al-Fatah is de grootste organisatie binnen de PLO).

Bikkelhard gezag

Kortom, te verwachten is dat een PLO-regering een bikkelhard gezag zal uitoefenen over de Palestijnse onderdanen. Afwijkende meningen zullen niet worden getolereerd. Ook is hél waarschijnlijk dat er zich Libanon-achtige taferelen zullen voordoen tussen de organisaties onderling.

De 30.000 Arabische christenen zullen met hun 5 procent een minderheid gaan vormen te midden van zo'n 1,5 miljoen moslims. Ze zullen slechts worden getolereerd als wat wel wordt genoemd "dhimmi volk" (dat is een volk dat alleen dan bescherming geniet als het zich aan het islamitische gezag onderwerpt en voldoet aan diens bepalingen). Gezien de opkomst van het islamitische fundamentalisme in deze gebieden, zal hun positie er echter niet beter op worden.

Gebiedsuitbreiding

En wat zal er met de wapens gebeuren? In Israël bestaat het aan zekerheid grenzende vermoeden dat deze niet alleen gebruikt zullen worden voor de verdediging. De nieuwe staat zal geen genoegen nemen met zijn verworven omvang. Het Palestijnse probleem kan alleen worden opgelost als de twee miljoen Palestijnen, die de status van vluchteling hebben, mogen terugkeren naar waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen, ook al is dat Haifa, Jaffa of Jeruzalem.

De Arabische landen hebben niet voor niets gezorgd dat zij de afgelopen 40 jaar in miserabele omstandigheden in de vluchtelingenkampen bleven en niet in hun eigen maatschappijen werden opgenomen.

Fasenpolitiek

Tijdens de twaalfde bijeenkomst van de Palestijnse Nationale Raad in Rabat in 1974 besloot dit parlement van de PLO de "fasenpolitiek" te accepteren: een Palestijnse staat wordt opgericht in elk gedeelte waaruit Israël zich heeft teruggetrokken. Vanuit het bevrijde gebied zal de strijd zich vervolgens voortzetten totdat een totale bevrijding van Palestina is bereikt.

In een interview met het Koeweitse blad Al-Watan in december '87 beloofde PLO-topman Arafat dat zijn organisatie haar „stoutmoedige revolutie" zal continueren, teneinde een „onafhankelijke staat op de gehele bodem van Palestina op te richten". Bijzonder duidelijk was ook de uitspraak van Khaled al-Hassan, een adviseur van Arafat, in het Koeweitse dagblad Al-Anba in juni 1985: „Het conflict is allesomvattend en het resultaat ervan zal slechts bepaald worden door de uitschakeling van ofwel het Arabisch nationalisme ofwel het zionisme. Er bestaat een tegenstrijdigheid tussen deze twee bewegingen die alleen opgelost kan worden door eliminatie van een van beide. Omdat we echter geen mogelijkheid zien het uiteindelijke doel spoedig te bereiken, werken we door middel van een politiek van fasen, waartoe de Palestijnse Nationale Raad in 1974 heeft besloten".

Situatie in bezette gebieden handhaven? Joodse kolonisten demonstreren voor de woning van premier Sjamir, terwijl deze besprekingen voert met de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Shultz. De kolonisten willen in geen geval een Palestijnse staat in de bezette gebieden.

Ja maar, zo klinkt dikwijls uit de mond van PLO-functionarissen, als de PLO Israël erkent en met deze organisatie aan de onderhandelingstafel gaat zitten, wordt toch alles bespreekbaar, inclusief het recht van Israels bestaan? Misschien is het mogelijk dat Arafat inderdaad akkoord zal gaan met een politiek compromis en dat hij zal afzien van gewelddadigheden tegen de joodse staat vanuit het Palestijnse bastion.

Vele Palestijnen zullen inderdaad eieren voor hun geld kiezen en aan een kleine Palestijnse staat de voorkeur geven boven helemaal niets. Maar bepaalde Palestijnse guerilla-organisaties zullen in geen geval willen weten van een politiek compromis. Voor een organisatie als het "Volksfront voor de Bevrijding van Palestina" van George Habasj bij voorbeeld is een gesprek met Israël ondenkbaar.

Opnieuw bezetten

Er zullen zich schermutselingen voordoen tussen de twee staten. Geen prettig vooruitzicht voor de mensen in Noordof Zuidjeruzalemse wijken die zich binnen het bereik van geweervuur vanuit enkele dorpjes op de Westoever weten. Om nog maar te zwijgen van de Russische Katoesja-raketten met een veel verder bereik. De bewoners van Noord Israël herinneren zich nog goed hoe deze in juni 1982 door de PLO afgeschoten raketten hen dwongen regelmatig in schuilkelders te slapen.

Kortom, Israël zou zich wel eens genoodzaakt kunnen zien de Westoever en de Gazastrook opnieuw te bezetten. Maar voordat het zover is, zullen er onder de Israëlische burgerbevolking doden zijn gevallen. Bovendien zou zo'n militaire operatie aan vele Israëlische en Palestijnse soldaten het leven kosten. In Jeruzalem, Washington en de meeste westerse hoofdsteden weet men daarom wel beter: een onafhankelijke, Palestijnse staat is en blijft een fata morgana.

Moet Israël dan anderhalf miljoen Palestijnen tegen hun wil onder controle houden? Die vraag stellen is hem beantwoorden: Ook de status quo is ongewenst.

Oplossingen

Er zijn in principe drie oplossingen:

1) Israël annexeert de bezette gebieden en geeft de Palestijnen gelijke burgerrechten. Bezwaar tegen dit plan is dat de Palestijnen binnen twintig jaar in de meerderheid zijn. Dat betekent feitelijk het einde van de joods-zionistische staat.

2) De Palestijnen krijgen door middel van een vredesregeling autonomie toegekend. Dat wil zeggen, op gemeentelijk niveau mogen ze een aantal zaken zelf regelen, maar de soevereiniteit blijft in de handen van Israël. Dit is het plan van Israels Likoed-partij.

3) Jordanië neemt in het kader van een vredesregeling de soevereiniteit over van bepaalde gedeelten van de gebieden. De veiligheidsvoorzieningen blijven in de handen van de Israëliërs. De militaire grenzen blijven dus gehandhaafd. De joodse bewoners op de Westoever mogen er blijven. Dit is het plan van Israels Arbeiderspartij.

Deze oplossingen zijn bepaald niet ideaal; door veel Palestijnen worden ze dan ook verworpen. De PLO heeft hun tot op heden echter slechts niet te verwezenlijken oplossingen voorgehouden. En daarmee zijn ze evenmin ook maar iets verder gekomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen