Libanese arbeiders massaal in staking

Een minimuminkomen van 25.000 Libanese ponden is minder dan 70 US dollar waard. Zestig procent van de werknemers verdient ongeveer dat bedrag, net genoeg om vijftien dagen van te leven.

Vooral voor de kinderen is dat pijnlijk: veel ouders kunnen zich geen schoolgeld meer veroorloven, en houden hun kinderen thuis. De hoge salarissen zijn ongeveer 50.000 pond, dus genoeg om een maand van te leven. Slechts 5 procent van de arbeiders verdient dit topsalaris.

Op 5 april legden de Libanese werknemers het werk al neer, als waarschuwing voor de acties die vanaf vandaag op het programma staan. „Dit is niet gewoon een vreedzame staking, maar een waarschuwing. Het zal zich tot een eindeloze ontwikkelen als de eisen van de arbeiders niet worden ingewilligd", aldus Beshara.

De ontevredenheid van de arbeiders bepaalt net vette koppen de kranten. Vorig jaar begon de JCLU, een federatie van alle vakverenigingen in Jbanon, haar strijd om hogere salarissen en om Ie overheid wakker te schudden uit haar lethargie en aanzien van het economische leven. Daarbij blijkt het geen probleem om moslims m christenen te verenigen. Aan beide zijden van Ie Groene Lijn die Beiroet in twee helften deelt, s men de heerschappij van de milities en de zwake van de centrale regering beu, vooral door de age salarissen. Die zijn.het gevolg van een inflatie lie sinds 1983 Libanon tot een arm land heeft genaakt.

Rust...

Een ongekende rust daalde over het land toen winkels, banken, benzinestations, restaurants en de lokale media hun deuren sloten uit protest tegen de lage lonen en hoge prijzen. In beide delen van Beiroet was nauwelijks verkeer, want alleen ziekenhuizen, apotheken, brandweerstations en bakkerijen bleven open. Antoine Beshara en de GCLU eisen onder meer loonsverhogingen tot 310 procent.

In een interview gaf Beshara te kennen waartoe alle agitatie dient. „Er zijn veel redenen waarom we staken. We willen protesteren tegen de prijsBEIROET •ijn hoor". Op het bord, rechts onderaan staat: "Inenting van de kinderen van Libanon". stijgingen en we willen een aanpassing van de salarissen met terugwerkende kracht tot de tweede helft van 1987, gebaseerd op de index van de kosten van levensonderhoud die we hebben uitgegeven. We wensen ook de reactivering van de Nationale Raad voor de Prijzen. Bovendien staan we erop dat de regering maatregelen neemt om de Libanese munt te versterken. We willen meer sociale zekerheid, en we willen dat ambtenaren hun werk doen. Ook eisen we meer oversteekplaatsen tussen Oost- en West-Beiroet. De lijst is lang".

Een kleine groep van ondernemers heeft zich door de hoge inflatie extreem verrijkt. De lage arbeidskosten hebben in bepaalde takken van industrie tot een hausse geleid. Vooral ih de kledingindustrie zijn grote winsten gemaakt, die niet de arbeiders maar de eigenaars ten goede komen.

Regering

De regering is niet van zins aan forse salarisverhogingen mee te werken. Door de crisis zijn de inkomsten uit invoerrechten en belastingen drastisch terug gelopen. Voorheen waren dit de belangrijkste bronnen van inkomsten voor de regering van dit jammerlijke land, dat eens door haar weelderige natuur en rijkdom bekend stond als het Zwitserland van het Midden-Oosten.

Libanon lijkt nu voor de keus te staan zich diep in de schuld te steken in het buitenland, of een deel van haar goudvoorraad te verkopen. De centrale positie die Libanon sinds de oudheid genoot als handelsstaat -toen nog Phoenicië gehetenlijkt voorgoed verloren.

Libanon telt 150.000 ambtenaren, en verhoging van hun salaris is onmogelijk voor de toch al lege schatkist. Veel ambtenaren laten hun gezicht nog enkel op hun kantoor zien als de salarissen worden uitbetaald, wat voor het stimuleren van de economie niet bepaald bevorderlijk is.

Harde hand

Het is te hopen dat de nieuwe president, die deze zomer gekozen zal worden door het vergrijsde en uitstervende parlement -de laatste parlementsverkiezingen werden in 1972 gehouden-, de economische crisis met harde hand zal aanpakken. De kandidaat die ernst maakt met de honger van zijn volk maakt een goede kans maken massaal gesteund te worden.

Misschien dat de malaise van de economie dit door godsdienstige muren verdeelde volk ten slotte nog bij elkaar kan brengen. De kracht van de vakbonden zou wel eens de motor kunnen zijn die Libanon in beweging zet op weg naar verzoening.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen