De helden van de Willemsbrug aan de vergetelheid ontrukt
ROTTERDAM — HeIden bestaan niet, zij worden gemaakt. Wij hebben alleen onze plicht gedaan." Bescheiden kijkt een handjevol oud-mariniers terug op de vijf I meidagen in 1940, waarin zij het klaarspeelden om met verouderde wapens een overweldigende Duitse overmacht de overtocht over de Willemsbrug in Rotterdam te beletten.
Hun heldenrol is beschreven door Wim Hornman in het door Omega uitgegeven boek „De helden van de Willemsbrug". Nadat minister J. de Ruiter van Defensie gisteren het eerste exemplaar in ontvangst nam, droeg hij het boek op aan allen die hun leven in de ongelijke strijd rond de Maasbruggen lieten.
Hornman sprak met overlevenden om een antwoord te vinden op de vraag of de heldhaftige strijd van de mariniers werkeIijkheid of een legende was. Tot zijn verrassing hadden zij de gebeurtenissen nog messcherp in hun geheugen.
Blote hand
Hornman trok na meer dan een jaar voorbereiding de conclusie dat het verhaal van „De Zwarte Duivels" zoals de Duitsers in mei 1940 de mariniers noemden totaal anders was dan de legende ons laat geloven. Hornman: „Nooit zijn mariniers met het mes tussen de tanden de Maas ingedoken. Nooit hebben ze de Duitsers met de blote hand aangepakt. Wel hebben ze de Duitsers door gericht vuur vijf dagen lang tegengehouden, totdat het Duitse opperbevel opdracht gaf Rotterdam te bombarderen." De oplossing van de legende over de messen ligt volgens Hornman misschien in wat sergeant Karstanje hem na zovele jaren vertelde: „Kijk, we leefden in 1940 in de tijd van het gebroken geweertje. Omdat we eigenlijk slecht materiaal hadden, zei ik tijdens de opleiding tegen mijn mariniers: „Behoorlijke wapens hebben we niet, maar als we ooit moeten vechten hebben we gelukkig scherpe tanden, waarmee we de vijand de strot kunnen afbijten". „Hadden we ze toch maar de strot afgebeten", mompelde Karstanje voor zich heen toen hij de binnenstad voor zich zag die brandde als een reusachtige fakkel, een inferno van vernietiging en dood.
Trots?
Het verhaal gaat dat Rotterdam altijd trots is geweest op; zijn mariniers. „Ook dat is niet waar", ontdekte Hornman, „en vertekent volkomen de werkelijkheid. Vóór 10 mei 1940 kregen ouders de schrik van hun leven als hun dochter met een marinier werd gezien en alleen het aflossen van de wacht bij de marinierskazerne op het Oostplein was een spektakel waar men nogal eens naar kwam kijken. Maar eigenlijk vond men het maar niks. Duitsland zou Nederland toch immers nooit binnenvallen. We bleven natuurlijk neutraal, zoals in de oorlog '14 '18. Waarom hield de regering er dan dure korpsen op na, zoals de mariniers? Dat was toch verspilling van belastinggeld? Weg met de bewapening!"
Zes onervaren mariniers verdedigden met verouderde wapens dagenlang de Willemsbrug. Een Mannlicher-Repeteergeweer uit 1798, de Hoover-mitrailleur die veel te vaak weigerde en de zogenaamde ei-handgranaten. Dat was alles. „Maar de voorstanders van het gebroken geweertje lieten Nederland geloven dat bewapening onzin was, omdat we te allen tijde neutraal zouden blijven", aldus Hornman.
Kinderen
De zes van de Maasbrug leven op één na allen nog. In de meidagen van 1940 kenden zij het vak nog niet. Zij waren sinds januari in dienst. „We waren kinderen", zegt Bèr Seegers. „We konden niet voor- of achteruit. En daarom bleven we daar maar. Het was verschrikkelijk." Rotterdam wil hen vergeten, verwijt Hornman het stadsbestuur.
„Een plaquette op de nieuwe brug kregen zij niet. Over de anderen wordt helemaal niet meer gesproken. Het lijkt of zij omgekomen zijn in een brandende stad, maar zij zijn nog springlevend. De Militaire Willemsorde hebben zij nóóit gekregen. Men zou kunnen zeggen dat de geschiedenis van de Zwarte Duivel de doofpot in is gegaan, en dat is jammer."
Na de overgave verschenen ze op de brug, helmen op, jassen aan, beroet, bevuild, met de handen omhoog voor de Duitsers die hen onder schot hielden. De angstdroom was over. Een dikke Duitse Oberleutnant, die hen staande hield, sprong stram in de houding en salueerde toen hij hoorde dat zes man van nog geen twintig jaar met drie maanden opleiding de ongelijke strijd tot het uiterste hadden volgehouden.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 3 mei 1984
Reformatorisch Dagblad | 20 Pagina's
![De helden van de Willemsbrug aan de vergetelheid ontrukt](https://www.digibron.nl/images/generated/reformatorisch-dagblad/katern-nieuws/1984/05/03/1-thumbnail.jpg)
Bekijk de hele uitgave van donderdag 3 mei 1984
Reformatorisch Dagblad | 20 Pagina's