Over doop, euthanasie en het christelijk huwelijk

De Utrechtse hoogleraar toont - hoewel hij zich naar eigen zeggen beperkt tot een Bijbelse verkenning - met sprekende argumenten aan dat de doop de vervulling is van de besnijdenis, en komt daarbij tot uitleg van Bijbelplaatsen als Matth. 3:15, Col. 2:11 en 12, Romeinen 4 en 6, Galaten 3: 26 e.v. etc.

Naast de Nieuw-testamentische volwassendoop staat de volwassenbesnijdenis, volgend op het geloof, van Abraham (Rom: 4:10), als verzegeling van de gerechtigheid van diens geloof. Die zelfde besnijdenis, volgend op het geloof, geschiedt echter tegelijk als huisbesnijdenis, dus ook aan vreemdelingen (kinderen) die met geld gekocht waren (Gen. 17:12), ook aan zijn kind, terwijl die besnijdenis dan fungeert als teken van het verbond.

Dat verbond is eeuwig en zo kan ook Paulus in Gal. 3 zeggen: indien gij van Christus zijt, dan zijt ge zaad van Abraham en naar de belofte erfgenamen.

In het Nieuwe Testament gaat Graafland na hoe ook de waterdoop huisdoop was. Als hij echter nader uitwerkt dat geloof en doop onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn zouden wij de aard van die verbintenis liever zo typeren, dat de doop om geloof vraagt. Graaflands behandeling van de vraag of bij kinderen geloof kan worden verondersteld biedt mijns inziens weinig begrenzing met opvattingen zoals die in de Geref. Kerken Vrijgemaakt leven. Tegelijk heeft hij gelijk als hij toelicht hoe veelal in de kerk de doop een veruitwendigd symbool is geworden. Dat vraagt om bezinning.

Het ruim 70 pagina's tellende boekje is als het gaat over de verdediging van de kinderdoop het lezen zeer waard.

Euthanasie

We maken een grote sprong door een brochure aan te kondigen die betrekking heeft op het levenseinde. Prof. dr. G. A. Lindeboom gaf het 87 pagina's tellende uitgaafje dat verscheen bij de Willem de Zwijgerstichting (Postbus 642, Apeldoorn) de titel mee „Euthanasie en euthanasiasme."

Lindebooms werkje licht uitvoerig voor over een van de verontrustende facetten van onze verheidenende samenleving: euthanasie. Euthanasiasme is, zegt Lindeboom, het streven euthanasie maatschappelijk te doen aanvaarden en tegen wettelijke sancties te doen vrijwaren, dat wil zeggen, te legaliseren.

Hij gaat in op de term euthanasie, de verschillen in invulling daarvan, op de inhoud van actief en passief, stervensfase, informatieplicht etc. Aan de hand van processen en publicaties beschrijft hij de verschuiving in de medische ethiek en de ontwikkeling naar euthanasiasme in Nederland, blijkend in de oprichting in 1973 en de gestadige groei van de Ned. Ver. voor vrijwillige euthanasie. (Begin 1979 12.000 leden). De ethiek kent geen zekerheden meer maar volgt de ontwikkelingen in de samenleving.

Lindeboom blijkt geen aanhanger van medisch vitalisme, maar geeft toch voorbeelden van feitelijk geweigerde hulp met verbluffend goed resultaat en....dankbaarheid. Hij brengt actieve euthanasie in verband met zelfmoord en wijst op de verschuivingen onder de theologen terzake.

De schrijver neemt verder het levenstestament en de juridische aspecten onder de loep, alles uiteraard in kort bestek, waarbij o.a. zowel de zaak Mia Versluis als het Leeuwarder proces ter sprake komt. Een protest vormt het besluit. Uiteindelijk is er slechts één schrede tussen vrijwillige en onvrijwillige actieve euthanasie. Een litteratuurlijst maakt het geheel van de informatieve brochure, compleet.

(Doel van de Willem de Zwijgerstichting is verdieping en versterking der reformatorische beginselen in ons volksleven, alsmede de verlevendiging van het historisch besef en verdediging van het protestants-nationaal karakter van ons volk, zoals dat onder invloed van de Hervorming en onder leiding van Oranje zijn stempel ontving.)

Huwelijk

We hebben het over levensbegin en over levenseinde gehad, we Idjken nu naar de tussentijd en kondigen een brochure aan van dr. W. Aalders, verschenen bij Echo, Amersfoort, 40 pagina's, met als titel „Het huwelijk, grootheid en verval".

Aalders schreef tegen de achtergrond van de beangstigende normloze tijd waarin wij leven, samenhangend met het emancipatiestreven op elk levensgebied. De sluwe wijze waarop IKON, NCRV, Arjos etc. bezig zijn zorgt voor uitholling van binnenuit.

Wie echter vasthoudt aan de Schrift zegt overtuigd ja op de vraag of het huwelijk een goddelijke instelling, onvervangbaar, onaantastbaar en onontbindbaar is, zo verdedigt Aalders.

Hij legt daarbij het accent op goddelijke zorg, troost en bescherming en zegen in het huwelijk, maar dan wel onder beding van geloof. Dat is een centraal moment in Aalders brochure. In de (niet)vervulling van die voorwaarde lig inderdaad de misère van het huwelijk, anderzijds de grootheid.

Natuurlijk kan het huwelijk slechts « zoals door God bedoeld, functioneren * onder beding van geloof. Tegelijk* moeten we echter wel vaststellen dat bij het ontbreken van geloof als voorwaarde de norm niet wegvalt. Die norm is, zoals alle van God gegeven normen van leven of dood, boven alles verheven. Bovendien: is er geen goddelijke zorg zónder geloof? Kan de scheppingsorde slechts orde zijn bij erkenning en aanvaarding ervan uit Gods hand?

Sacrament

 Is het terecht om enerzijds de term'; „scheppingsorde" te laten horen en* anderzijds te zeggen: „het huwelijk is' sacrament, of het is niet! Het is sacra-" ment der heiligmaking?" Ik meen det het juist is als wij het huwelijk als,, scheppingsorde en vervolgens in Godsalgemene goedheid ,,geordineerd als' een medicijn en middel tegen de'; nood" (nl. die van onkuisheid) (Calv.'*' Inst. n, 8,41) zien. Het gebruik van^ het woord sacrament is m.i. op zijnzachtst gezegd verwarrend.

Tenslotte: over wat het christelijk huwelijk zou moeten zijn, zegt Aalders ontdekkende dingen waaraan ieder zich als aan zijn plicht -., geloof of niet - heeft te spiegelen. Het mag ons allen ervan doordrin-' gen dat we het alleen - zonder God „ en geloof - niet volbrengen kunnen, zoals het in alles onmogelijk is Gode te behagen zonder geloof.

We besluiten met de korte aankondiging van een uitgaafje van Echo van 50 pagina's, een verhandeling van de Anglikaanse bisschop J. C. Ryle, getiteld „Leest u de Bijbel?" Op enkele punten is de tekst aangepast aan onze situatie en enkele tijdgebonden passages zijn weggelaten. Daardoor is het betoog niet verstoord, laat staan geweld aangedaan, aldus ds. C. Snoei, predikant-directeur van de Hervormde Bond voor Inwendige Zending op geref. grondslag.

De kennis van de Bijbel is de enige kennis die nodig is en eeuwigheidswaarde heeft, dat is de boodschap van de brocliure. Al wat die boodschap werkelijk brengt kunnen wij aanbevelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen