BESTEK VOOR DE JAREN TACHTIG

Dat die neiging aanwezig Is, is te begrijpen. De jaren zeventig hebben ons niet veel vreugde verschaft. Vooral de tweede helft daarvan heeft nogal wat crisistoestanden vertoond. Crisistoestanden, waar we evenals de inflatie mee hebben leren leven. Misschien is dat wei hetgeen de Jaren zeventig het meeste heeft gekenmerkt: we zijn verdoofd geworden door en voor het geweld om ons heen. We geraken daardoor niet zo snel meer van streek.

De vraag is natuurlijk wel of we daarmede recht doen. Of we daarmede anderen recht doen. Een vraag die zich opdringt nu we op de drempel naar de Jaren tachtig staan.

Wie slechts op zijn portemonnaie let zal tot de conclusie komen dat we in de afgelopen tien jaren niet slecht geboerd hebben. Onze welvaart steeg ondanks de oliecrisis in 1974 met een twintig procent. Wie welvaart synoniem acht aan materiële vooruitgang zal dan ook niet ontevreden kunnen zijn. Ondanks het feit dat de staat een nog groter beslag op zijn of haar inkomen legde.

In de Jaren tachtig zal de strijd om de verdeling van hetgeen we materieel gezien bereikt hebben toenemen. Een strijd, die nu aan de economische groei een einde gekomen is, met alle felheid zal worden gestreden. Daarbij zal het niet alleen gaan om de verdeling van de koek tussen de collectieve en particuliere sfeer. Daarbij zal het niet minder gaan om de verdeling van de werkgelegenheid.

De discussie over korter werk Is daarbij nog maar pas begonnen. Werkweken van vijfendertig uur zijn voor velen het wenkende Ideaal. De discussie zal worden gevoerd onder een dreigende forse toeneming van de werkloosheid. De geboortegolf van voor de Jaren '65 maakt zich klaar om aan het arbeidsproces deel te nemen. Zullen ze daarin slagen? Zuilen we met z'n allen daarin slagen?

Het afgelopen jaar heeft doen zien hoe moeilijk het is een eenmaal gevolgde trend om te buigen. Het zo hoopvol ingezette Bestek '81 is door de vele correcties reeds onherkenbaar geworden. Dat is op zich niet zo triest, ware het niet dat een duidelijk alternatief ontbreekt.

Want ai heeft Van Agt zich dan ook in de laatste maanden ontpopt als een politicus van formaat, de uit te zetten koers dreigt in het opkomende stormweer schipbreuk te lijden op de harde werkelijkheid die wij in de afgelopen tien jaar gebouwd hebben.

Verslagen door de toenemende welvaart hebben we de betonning waarmede ons levensschip de vaargeul kon houden aan de kant gezet. We hebben ze vervangen door normen, die een voortdurende aanpassing behoeven. We vullen ze vandaag in ai naar gelang de samenleving dat van ons vraagt.

Daarmede geraakt het gezicht op de haven, die ons een veilige schuilplaats biedt, geheel verloren. Zelfs de discussie daarover geraakt buiten onze belangstellingssfeer.

We weten wat dat inhoudt. Gods Woord laat ons daarover niet in het onzekere. In dat onfeilbare Woord laat Hij er geen onduidelijk over bestaan, dat wie Hem veracht, door Hem veracht zal worden.

Maar wat ook verschuift. God gaat niet van Zijn plaats. Hij blijft Dezelfde. Dat was Hij in de Jaren zeventig, dat zal Hij ook zijn in de jaren tachtig.

„Laat ons alom Zijn lof ontvouwen,
in Hem verblijdt zich ons gemoed,
omdat wij op Zijn naam vertrouwen.
Zijn naam, die heilig is en goed".

Het bestel< voor de jaren tachtig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen