Onverzoenlijke tegenstelling beheerst positie van Taiwan

Merkwaardig dat soms op de mooiste plaatsen op deze aarde de gevolgen van de zondeval het duidelijkst openbaar worden. Een van die plaatsen is wel het eiland Quemoy in de straat van Taiwan vlak voor de Chinese kust. De vlag van de vrije republiek China waait er. Toch ligt het op nog geen drie kilometer van de kust van communistisch China. Dat betekent weer dat het gehele eiland, een 150 vierkante kilometer, reeds jarenlang herschapen is in een gigantisch fort. .

Toch is het een prachtig eiland. De natuur is niet beter te lyperen dan „liefelijk". De omringende zee maakt het er niet te warm, terwijl het subtropisch klimaat er voor zorgt, dat we er een ongekende bloemenpracht tegenkomen.

Het zou een ideaal vakantieoord kvmnen zijn. Ware het niet dat de onverzoenlijke tegenstellingen tussen Taiwan en ^et vasteland van China het soms een hachelijke onderneming maken het te bezoeken. Vandaag heerst er rust. Sedert het herstel van de diplomatieke betrekkingen tussen Peking en Washington hebben de rode Chinezen de voortdurende bombardementen en beschietingen van het eiland stopgezet.

Trouwens het was zo langzamerhand onbegonnen werk. Het gehele militaire leven speelt zich onder de grond af. Terwijl voor de vijftigduizend burgers, meestal boeren, die op het eiland wonen ook onder de grond de nodige schuilplaatsen geschapen zijn. Westerlingen zouden deze positie reeds lang opgegeven hebben, Oosterlingen redeneren anders. De vrees om het gezicht te verliezen telt zwaar. Vapdaar dat Taiwan ten koste van onnoemelijke opoffering en al meer dan dertig jaar het eiland bezet houdt.

Strategie

Maar gezichtsverlies is niet de enige reden. Strategisch beheerst het eiland de straat van Taiwan. Maar het beheerst ook de belangrijke Chinese haven Amoy. Het bezit van Quemoy is de sleutel op dit communistische gebied.

In de loop der jaren is Quemoy niet minder dan het visitekaartje van de vrije Chinese wereld geworden tegenover de dwang van het communisme. De ligging vlak voor de Chinese kant geeft Taiwan de gelegenheid nogal wat visitekaartjes uit te strooien. Eén van de onderdelen is de psychologische oorlogsvoering, die hier aan beide zijden wordt gevoerd is het bij gunstige windrichting oplaten van ballonnen, die al naar gelang hun grootte in staat zijn om geheel China te bereiken. Een klokmechanisme, op tijd ingesteld zorgt ervoor, dat in combinatie met de windrichting de ballon daar terechtkomt waar hij terechtkomen moet.

Het gaat daarbij natuurlijk niet om de ballon. Het propagandamateriaal dat de ballon meebrengt, en dat zijn lang niet altijd alleen maar boeken of pamfletten, is veel belangrijker. De grootste ballonnen, die 200 kilo kunnen dragen, krijgen soms allerlei gewone zaken mee. Zeep, suiker, ondergoed, biskwie, kortom allerlei zaken, waarvan men weet, dat er in China een tekort aan bestaat. Ze moeten de Chinezen op het vasteland duidelijk maken, dat in tegenstelling tot in hun eigen land, er in de vrije republiek geen sprake van schaarste is aan de eerste levensbehoeften.

Een ander onderdeel van de psychologische oorlogsvoering is .het elkaar bestoken met verdragende luidsprekers. Drieëntwintig uur per dag richten de geweldige luidsprekers van 500 Watt hun geluidsgolven op de communisten over het 2.300 meter brede water. Op hun beurt doen de communisten hetzelfde. Wie vraagt naar het effectieve nut van een dergelijke operatie, ontmoet een schouderophalen. „Maar als de communisten het doen, dan kunnen wij toch niet achterblijven", zo zegt een kolonel lachend. „Ze zouden denken, dat wij niets te zeggen hebben. Daarom doen wij dat."

Bloedig

MACHINEFABR. en HANDELSONDERNEMING B.V Krimpen aan den IJssel • Parallelweg 12. Tel. 01807-14644 Varlos lasapparatuur en Varlos elektroden.

De harde werkelijkheid is echter niet zo onschuldig. Eenmaal heeft communistisch China getracht het eiland te veroveren. Het werd een fatale mislukking. In een bloedige strijd die slechts twee dagen duurde, werden de communisten in de pan gehakt. Twaalfduizend doden en zesduizend gevangenen werden na afloop geteld. Terwijl ondanks de verwoede pogingen niemand van de aanvallers er in slaagde op zijn basis in het rode China weer terug te keren. Een massaal Een omvangrijke koperen plaat, die de aandacht trekt houdt de herinnering aan loop der jaren op de vrije republiek gedaan heeft levendig. koperen monument, zo'n 15 meter lang en zes meter hoog, herinnert aan die strijd.

Als mollen

Dat rood China het nadien niet weer heeft geprobeerd verwondert niet. Immers het eiland is in de loop der jaren m een onneembaar fort herschapen. Een uitgebreid wegennet van maar liefst 300 kilometer beslaat het gehele eiland. En op elke kruising, die als een cirkel aangelegd is staat in het midden een grote ronde toren met er bovenop het luchtdoel afweergeschut.

Daarbij blijft het echter niet. Het gehele eiland is als het ware bezaaid met dergelijke burchten. Die onderling weer onder de grond met elkaar in verbinding staan. Trouwens het zichtbaar ontbreken van kazernes en andere militaire inrichtingen maakt al duidelijk waar de honderdduizend soldaten die het eiland verdedigen zich bevinden. Gewoon onder de grond. Vol trots laten de Taiwanezen je iets daarvan proeven. Diep onder de rotsen tonen ze een onschuldig in de grond uitgehouwen zaal, die duizend man kan bevatten.

Toch wordt de vlot sprekende kolonel plotseling zwijgzaam, wanneer geïnformeerd wordt naar het aantal kilometers weg, dat onder de grond in de rots aangelegd is. Hij zal het bestaan daarvan en van de complete stad niet ontkennen. Maar zegt slechts verontschuldigend „dat hebben wij nooit opgemeten". Het is verder niet zo belangrijk. Want wat boven de grond te zien is, verraadt genoeg.

Want midden tussen de vreedzame boeren, die druk bezig zijn hun rijstvelden en groentevelden te bewerken zie je telkens als grote grommende paddestoelen de kappen staan van de geweldige luchtverversingsinstallaties, die beneden voor de nodige frisse lucht moeten zorgen. En alsof het niet genoeg is, telkens passeren we ronde kralen, zwaar bewaakt, waarbij een blik binnen de kraal genoeg is om te kunnen vaststellen wat hier gebeurt.

Hond

Het leven op Quemoy voor de jonge soldaat is hard. De onzekere dreiging van de overkant dwingt tot een voortdurende maximale waakzaamheid, die slechts door het handhaven van een ijzeren discipline is te bereiken. Een discipline die zover gaat, dat wanneer een jongen te diep in de'ogen van de schaarse meisjes gekeken heeft en het tot een huwelijk komt, hij alsnog een jaartje langer op Quemoy moet blijven dienen.

Trouwens de diensttijd is lang genoeg. Wie bij het begin van zijn diensttijd, die in ieder geval twee jaar duurt het ongeluk heeft om bij een onderdeel ingelijfd te worden, dat juist op dat moment naar Quemoy vertrekt heeft grote kans zijn twee jaar daar te de enige aanval die Rood-China in de moeten uitdienen. En reken maar niet, dat hij ieder weekend naar huis kan. Geen sprake van. Als hij geluk heeft ziet de dienstplichtige op zijn vroegst zijn familie een jaar later voor een paar dagen terug. Hij hoeft het ook niet te proberen. Want hem scheidt 200 kilometer water van Taiwan. Een afstand, die slechts een keer per dag overbrugd wordt door een vliegtuig van het leger.

Die tocht is op zich al een reis naar Quemoy waard. Wie gelukkig is, treft het. Hij kan dan mee met een oude DC-3, met propellermotoren. Gemakkelijke stoelen zijn er niet bij, want ook de nodige kranten en de post moeten mee. Ook een stelletje nieuwe stoelen waar een of ander legeronderdeel op zit te wachten. Maar vliegen doet het.

Wie ongelukkig is treft een oude C/131, geschilderd in camouflagekleuren. In zijn holle buik worden we opgeborgen. Ingericht als vrachtvliegtuig is het duidelijk, dat elk spoor van comfort ontbreekt. Aan isolatie en verwarming is niet veel aandacht besteed. Zodra de motoren starten begint een oorverdovend lawaai, dat niet eerder ophoudt, dan wanneer na een dikke anderhalf uur vliegen we op het vasteland landen en de motoren zwijgen. Ook de temperatuur gaat op en neer al naar gelang de hoogte die we vliegen.

En wanneer dan ook blijkt, dat de co-piloot, teneinde de nodige ervaring op te doen de bok heeft beklommen, keren de herinneringen aan het vliegen in oude tijden weer terug. Het steeds weer opnieuw bochten draaien lijkt eindeloos. Het is alsof we in een grote caroussel zitten. Roken is er niet bij, want we zitten ingepakt tussen allerlei bagage, dozen en postzakken. Eindelijk schijnt er aan de les een einde gekomen te zijn. De koers wordt hervat en de motoren krijgen hun eentonig doordringend gebrom weer terug. Zo landen we weer op het vliegveld van Taipeh. Bijna ongemerkt, kennelijk verstaat de piloot zijn vak.

Kinmen, bijna een paradijs, ligt weer achter ons.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen