OPKOMEND RACISME
Gisteren was het precies vier jaar geleden dat Suriname een onafhankelijke republiek werd. Dat onafhankelijk worden is heel geleidelijk en zonder bloedvergieten verlopen. Suriname was al jarenlang een zichzelf besturend gebiedsdeel. Er waren geen opstanden, stakingen, boycotacties of guerrilla-oorlogen nodig om de onafhankelijkheid te verkrijgen. Het vroegere moederland vond het prachtig dat Suriname de „neokoloniale" relatie wilde beëindigen.
Toch was die vreedzame weg naar de onafhankelijkheid bepaald geen garantie voor een succesvolle start van de jonge republiek. In 1975, het jaar dat Suriname onafhankelijk werd, namen tienduizenden Surinamers de wijk naar Nederland. Voordien waren er trouwens ook al velen naar ons land gekomen.
Na 1975 nam de stroom af, ook al, omdat de vrije vestiging van Surinamers hier aan banden werd gelegd. Maar de huidige toelatingsregels zijn nog wel zo ruim dat in de loop van dit jaar zo'n 12.000 Surinamers zich in Nederland zullen vestigen. Een duidelijke stijging vergeleken met vorig jaar.
Retourmigranten zijn er maar weinig. Wie eenmaal van de Nederlandse welvaart en de Nederlandse sociale voorzieningen geproefd heeft, kan niet meer aarden in een „onbeschut" en onderontwikkeld land als Suriname.
Die hele gang van zaken heeft echter allerlei nadelige gevolgen. Die nadelen zijn er voor Suriname, waar het vaak de best geschoolden zijn die wegtrekken. Het opbouwwerk stagneert daardoor en In plaats van een economische expansie van het dunbevolkte Suriname, is er eerder sprake van een inkrimping van maatschappelijke activiteiten.
Maar ook In Nederland zijn die maatschappelijke nadelen duidelijk aanwijsbaar. We hebben al werklozen en bijstandstrekkers genoeg. Ook de huisvestiging van al deze migranten levert problemen op. Bovendien ontstaan er door de massale toevloed van Surinamers allerlei sociale spanningen in ons land. Want het zijn niet alleen de Surinamers die in onze maatschappij een plaatsje moeten vinden. We hebben ook nog de Zuidmolukkers, de Turken en de Marokkanen, terwijl ook een stroom van Antilliaanse rijksgenoten op gang dreigt te komen.
Op die manier wordt het racisme in ons land gestimuleerd. Dat was ook in Engeland het geval, na de toestroming van kleurlingen uit de vroegere Britse gebiedsdelen. Thans heeft men — nu het eigenlijk al te laat is — de immigratienormen verscherpt.
Ook In ons land zien we de opkomst van allerlei extreemrechtse en fascistische of half-fascistische groepen. Oe Nationale Partij Nederland, die zaterdag niet in Den Haag mocht demonstreren, is daar een van. Een verdere toestroming van Surinamers (of Antillianen) geeft deze groepen de wind in de zeilen. En dat is nu juist een ontwikkeling die voorkomen moet worden.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van maandag 26 november 1979
Reformatorisch Dagblad | 8 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van maandag 26 november 1979
Reformatorisch Dagblad | 8 Pagina's