Het „recht op euthanasie"

Waar gaat het de journalist om? ,,Ik wil", aldus de betrokkene, ,,nu publiekelijk vaststellen, dat het van intense lafheid zal getuigen, als een officier van justitie na mijn sterven gaat uitzoeken, wie na zeer dringend verzoek mij heeft geholpen..."

Morgen, vrijdagavond, zal Louis Sinner voor de televisie gaan vertellen „waarom hij geen levensrekkende operatie wil aan zijn keeltumor wanneer deze de keelholte heeft afgesloten." Uit zijn publicatie in het NRC-Handelsblad - geciteerd in Hervormd Nederland" leid ik af dat het hier gaat om actieve euthanasie.

Godloos

Er kan veel van het dagelijks gebeuren langs een mens heen gaan. Ik las dit bericht ongeveer tegelijkertijd met de mededeling dat in de categorie vijftien tot vijfentwintigjarigen het aantal zelfmoorden verbijsterend groot wordt. Wie - die nog indrukken heeft van dood, van eeuwigheid - wie zou er niet ontsteld over zijn? De bewuste journalist beschikt zélf over zijn leven. Het lijkt een daad van hoop. Het lijkt een daad van moed. Het is een daad van wanhoop. De daad legt getuigenis af van een leven zonder God: Een leeg leven, zonder inhoud, zonder wezenlijk doel, zonder norm, zonder blijdschap, zonder Bijbel, zonder Christus.

Hoeveel levens worden zo geleefd? De dag in, de dag uit, de volgende dag in, de andere dag uit. Levens die vol zijn van ernst. Maar ook levens die vol zijn van moeite. Vol van godsdienst, vol vermaak misschien?

Adamsdaad

Daarom - want de officier van justitie moet het na mijn sterven niet gaan uitzoeken - daarom wil ik het nog eens duidelijk herhalen, schrijft de journalist: ,,Het openmaken van mijn keel om ademhaling en kunstmatige voeding mogelijk te maken, wijs ik af. Als het zover is dan wens ik een zodanig middel, dat ik overlijd, voordat de ademnood in krampachtig worstelen om lucht ontaardt."

In hoevele harten zal het weerklank vinden? En toch: het is een Adamsdaad. Sinner wil een middel om de werkelijkheid te ontvluchten en om eigen rechter te spelen. Hij miskent het recht van God op zijn leven. Een daad, zo oud als de wereld. Zo jong als het paradijs.

Uitdaging

,Wie er zo zeker van is, dat het toegeven aan mijn wens om niet te kreperen, immoreel en of misdadig is, dage mij nü voor het gerecht", aldus de journalist.

Welnu, hij zal zijn zin hebben. Maar dan niet via een menselijke aanklacht. ,,En niemand zal in dat gericht, daar zelf zijn hart hem aan moet klagen, rechtvaardig zijn voor Gods gezicht". (Ps. 143) De laatste zinsnede van die journalist vormt een regelrechte uitdaging aan het adres van God.

Maar het zal anders gaan dan hij wil.

Onpartijdig

,,Ik stem bij voorbaat in met elk onpartijdig psychiatrisch onderzoek en ik ben bereid voor elk gerecht of commissie van deskundigen in het openbaar - dus minimaal in aanwezigheid van collega's van mij - mijn recht op euthanasie te verdedigen."

Het onderzoek zal plaatshebben, zonder aanzien des persoons. Openbaar, ja, met de grootst mogelijke openbaarheid. Vreselijke openbaarheid! Maar de verdediging van dat recht zal op een mislukking uitlopen. En er is er maar Eén die rechten heeft op die dag. Dat is Hij, Die gezonden is, gezalfd is, om te verbinden de gebrokenen van hart. Wij hebben onze rechten - vermeende rechten nu - verspeeld.

Ik weet natuurlijk niet wat deze journalist vrijdagavond gaat zeggen, 'k Wil hem geen onrecht doen, zijn ellende niet bagatelliseren. Maar wat erg om als voor de poorten van de dood zó te schrijven. In onbewogen' heid je oordeel - de dood - om te willen zetten in voordeel: ,,recht op euthanasie." Want uit het artikel blijkt op geen enkele wijze dat Sinner echt rekening houdt met een God of een hiernamaals.

Onze tijd zegt, je moet zulke gevoelens respecteren. Je moet een mens in zijn waarde laten. Maar waar holt zo'n maatschappij, totaal en steeds intenser geïnfecteerd door de ziekte van de Godloosheid, door het kwaad van het materialisme, naar toe?

Nood

Ik bracht deze journalist, zijn kwaal, niet naar voren om er boven te gaan staan of om wonden van anderen open te rijten. We doen vaak in het spelen van eigen rechter immers niet voor hem onder.

Toch vroeg ik - als symptoom van de geest van de tijd en vooral als symptoom van de nood van de tijd aandacht voor Sinner. Hij wil een schijnbaar machteloos medelijden niet. De dokte mag geen ,,sterkte" zeggen. Er is geen plaats voor ontferming. Zo onvermurwbaar zijn wij.

De Bijbel spreekt van de Wortel van Isaï die zou staan tot een banier der volken. ,,En Zijn rust zal heerlijk zijn." Dat is een andere rust dan die van het ,,recht op euthanasie". Met mijn recht kom ik eens volkomen ontgoocheld tot de werkelijkheid. Dan is het te laat. Maar Zijn rust zal heerlijk zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen