Zij vragen aandacht

Wij houden het hier voor gezien

Henk Westerveld is 27 jaar, getrouwd, 1 kind, en technisch medewerker van MOBA (een fabriek in Barneveld gespecialiseerd in eiersorteermachines) en woont 'even buiten het Veluwse dorpje Voorhuizen. Door hard werken en studeren (MTS en diploma fijnmetaal) heeft hij zich een goede positie weten te verwerven. En toch houdt hij het hier in Nederland voor gezien. Henk: „Neem het werk, dat ik dagelijks verricht. Je hebt een opleiding gevolgd, je doet je werk met plezier maar je wil toch wél eens vooruit. Dat is hier haast onmogelijk geworden. Maar ook de mentaliteit van collega's en zeg maar je naaste omgeving. Hoe dikwijls hoor je niet opmerkingen als: „waar zou je je nog druk om maken", of „wat kan er nog gebeuren; als ik ontslagen word zorgt vadertje staat toch wel voor me". Ook geestelijk wordt men steeds meer afgestompt. Waar ontmoet je nog enthousiasme? Alles lijkt even lauw te zijn. Op politiek terrein is het ook al niet rooskleurig. De overheid haalt de verantwoordelijkheid bij de mensen wprt Pn wnmifPT PT 's avoTiHs een overuurtje gemaakt moet worden, dan heb je toch de neiging om daarvoor te bedanken? Zestig procent van het verdiende geld gaat immers naar de belasting... En om in zo'n maatschappij je kinderen groot te brengen, nee, dat zie ik toch niet zitten". Het gezin Wes^ terveld heeft om die reden het besluit genomen te emigreren. 1.eVixpen in het buitenland wel de ruimte te vinden, die ze zoeken. Als alle papieren binnen zijn (en daar is goede hoop op), kunnen ze binnen enkele maanden Holland öetüg toekeren. Waarheen? Henk: „Mijn. voorkeur ging eerst nog uit naaf Amerika, ik had daar eens mijn familie bezocht en dat leek me daar wel". Maar nu is de keus gevallen op de Canadese staat Alberta. Daar is werk voor hem, een huis en bovendien kan het gezin daar kerkelijk ook goed terecht. Ook Henks vrouw staat achter de plannen? „Ja nou", verzekert ze. „Henk heeft me zo enthousiast gemaakt dat ik nog liever vandaag zou,vertrekken dan morgen. Ook de voorlichting van de Christelijke emigratie heeft daar haar steentjes aan bijgedragen. „Dat was erg goed; zegt ze, die mensen waren uitstekend op de hoogte". In februari volgend jaar is het dan zover. Althans, dat hopen ze. De Canadese winter is dan voorbij (dat went wat beter), en ook de papieren van de staat Alberta zullen dan wel binnen zijn. Henk heeft immers werk, zodat de „Manpower" (het arbeidsbureau); dat zijn zegel over de plannen van het gezin Westerveld nog moet strijken, weinig bezwaar zal hebben. Want technisch goed geschoolde vaklui wil Canada best binnenhalen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen