„Ik moest die patiënt kwijt", zegt Frans H.

Tijdens de behandeling van de negen ten laste gelegde moorden op bejaarde patiënten door middel van insuline -injecties, hebben de officier van justitie, de president van de Rechtbank, de dokter van de kliniek en verplegend personeel er al bij herhaling op gewezen, dat de slachtoffers van de afdeling „Nachtegaal" veelal patiënten waren die veel verzorging nodig hadden.

De heer Hermans, die voor revalidatie in de kliniek was opgenomen, moest loopoefeningen doen waarbij de verplegers hulp verleenden. ,.Daarom moest hij weg", zei Frans maandagmiddag. De man was inderdaad binnen enkele dagen ,,weg", maar niet naar een andere  afdelirig, zoals de verdachte volgens zijn zeggen had bedoeld. Het was snel gegaan voor een man die volgens het ziekenhuisrapport   uit Heerlen, waar hij even tevoren geopereerd was voor zijn leeftijd „zeer vitaal" was. De dokter van de kliniek, mevrouw Y. Vijgen, Duif, begreep er evenmin wat van. Volgens haar gegevens was er geen enkele aanleiding te veronderstellen, dat de heer Hermans binnenkort uit het leven zou stappen. Er was geen reden om hem naar een andere afdeling over te plaatsen.

De vrijgekomen plaats werd dezelfde dag ingenomen door een mevrouw, die 's avonds nog overleed. Doodsoorzaak onbekend.

Eerder had Frans tegenover de politie verklaard, dat hij de heer Hermans met insuline had ingespoten. Hij had er aan toegevoegd, dat dit het ernstigste geval was waarin hij met de spuit had ingegrepen. „Ik heb daarover wroeging gekregen, omdat deze man nog lang kon leven". Op de rechtbank ontkende verdachte deze woorden niet, maar bleef erbij, dat het zijn bedoeling was de man naar een andere afdeling over te laten brengen.

De „wroeging," betrof volgens hem het onbevoegd uitoefenen van de geneeskunst. „Ik wist dat ik niet mocht spuiten", zei Frans, die zich van de domme hield als hem naar de fatale werking van insuline werd gevraagd.

„Zonder overleg besloot ik het leven van deze man te bekorten".

De president van de Rechtbank, mr. G. Hermesdorf, en de Officier konden aan deze woorden van Frans geen andere uitleg geven dan dat de verpleger bewust wilde doden. „Het werd me aangepraat. Er werd me zoveel aangepraat", luidde het verweer van verdachte, waarop de president geïrriteerd reageerde. „Er wordt u niets aangepraat, het is een te ernstige zaak".

Zelfde lot.

Het zelfde lot stond mevrouw M. P. Schöneborn te wachten, toen zij in april 1974 in de Luckerheidé kliniek werd opgenomen. Ze had veel verzorging nodig. De vrouw was lastig, hetgeen de dokter van de kliniek bevestigde. „In het belang van haar zelf, maar ook om mijn personeel te ontlasten, heb ik besloten haar leven te bekorten", had Frans tijdens het vooronderzoek gezegd. Vlak voor het weekeinde kreeg zij een insuline-injectie ,,Dan komt ze zacht te sterven", Tot zijn grote ,.ontsteltenis" leefde de vrouw nog toen de verpleger de maandag daarop naar zijn afdeling terugkeerde. Een tweede spuitje moest definitief een einde aan haar leven maken. De vrouw was echter sterker dan Frans had gedacht. Ze hield het nog tot donderdag vol.

Zaak loopt uit

De rechtbank, die vorige week maandag begon en waarvoor twee weken was uitgetrokken, loopt door de uitvoerige behandeling van de ten laste gelegde moorden, thans achter op het schema. De president stelde maandag vast, dat de psychiater en de psycholoog van de psychiatrische observatiekliniek van het gevangeniswezen in Utrecht, de heren Schnitzer en Derks, niet woensdag, maar vrijdag zullen getuigen. Het requisitoir en de verdediging zullen volgende week pas worden gehouden. Voorlopig zijn daar maandag en dinsdag voor uitgetrokken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen