De waldenzen

Onze hooggewaardeerde vice-voorzitter, Dr. de Bie van den Haag, schreef onlangs in het Hervormd Weekblad de Geref. Kerk o.a. over bovenstaand onderwerp het volgende, dat ook de aandacht van ónze lezers verdient:

„Enkele maanden geleden bevatte een Waldenzisch blad (Le Semeur Vaudois) het bericht dat de koning van Italië in het Quirinaal-paleis een particuliere audiëntie had verleend aan den voorzitter der Waldenzenkerk, Prof. Ernesto Comba. Bij die gelegenheid overhandigde Comba aan Victor Emmanuel III een exemplaar van de door hem beschreven geschiedenis der Waldenzen (La Storia dei Valdesi). De koning bleek zich zeer te interesseeren voor de herdenking van den glorieuzen terugkeer der Waldenzen, waarvoor de toebereidselen werden gemaakt. Deze gebeurtenis werpt een licht over de toenaderende houding, van regeeringswege ten opzichte van de eertijds zoo bitter vervolgde Waldenzen.

Er zijn meer teekenen, die van hetzelfde getuigen. Zoo is het een feit, dat de Italiaansche staat de vernieuwing van de Protestantsche hoofdkerk der Waldenzen te Addis Abeba (Abessinië) financieel krachtig heeft gesteund. En nu onlangs heeft de regeering van Italië zich tot de Waldenzenkerk van Piemont gericht met het verzoek een tweeden predikant naar Addis Abeba te zenden als hulp voor hem die daar reeds werkzaam is.

Dit blijk van vertrouwen is voor de Waldenzenkerk vereerend. Het heeft te meer beteekenis, waar de verdachtmaking van Roomsche zijde niet ophoudt. Zoo durfde het pauselijk orgaan Osservatore Romano schamper spreken van de „akatholieke gastreligiën" met haar verbreiding van „verderfelijke revolutionaire" ideeën. Hiertegenover bevatte een bekend juridisch periodiek in Italië een verdediging van de vrijheid der prediking van Protestantsche zijde als wettelijk gewaarborgd. „De wet bevat geenerlei beperking, en gesteld dat het die bevatte, dan zou dit zijn in strijd met het gebod Gods en zou het voor de geloovigen geen geldend gezag hebben, omdat men in gewetenskwesties Gode meer moet gehoorzamen dan den menschen", zoo heet het hier kort en bondig.

Meer dan dertig georganiseerde vervolgingen heeft de Waldenzenkerk in den loep der tijden doorstaan. Eeuwenlang hebben die vervolgingen geduurd; pas in 1848, toen de vrijheid van eeredienst in Italië werd geproclameerd, zijn de Waldenzengemeenten getolereerd. Eindelijk — in 1929 — volgde de wettelijke erkenning van de Protestanten daar te lande. Voorheen bestonden de gemeenten in de valleiën van Piemont uit de boeren, die daar woonden. In 1848 veranderden ze van karakter. Want van toen af zonden deze gemeenten haar predikers uit. Italië werd voor de Waldenzen zendingsterrein; in de groote steden des lands werden gemeenten gesticht; er verrezen scholen, ziekenhuizen, weeshuizen, diaconesseninrichtingen, gestichten voor oudelieden. Haar theologische faculteit heeft de Waldenzenkerk tegenwoordig te Rome; haar gymnasium is te Torre Pellice. Dit alles vordert uiteraard niet geringe geldelijke offers; 80 procent van de ontvangen liefdegaven komt ten goede aan voornoemde stichtingen. Ondanks de moeilijkheden, die zij ook thans nog ontmoet, nemen haar gemeenten en zendingsposten in Italië — momenteel tezamen 250 — toe, zoowel in aantal als wat betreft het kerkbezoek. Ook haar naar elders geëmigreerden laten zij niet los; talrijk zijn de betrekkingen, die onderhouden worden tusschen de moederkerk en haar uitgeweken leden in Uruguay, Argentinië, Noord-Karolina en Wurtemberg.

Het is verblijdend dat de ontplooiing der Waldenzenkerk tegenwoordig .van regeeringswege geen belemmering meer ondervindt. Twee jaar geleden dreigde er even een conflict. Toen werden de Italiaansche Waldenzen in een pijnlijke discussie betrokken. De aanleiding was. van politieken aard. Vanouds is het Protestantisme in Italië krachtdadig gesteund uit Engeland. En nu waren het Anglicaansche bisschoppen en geestelijken, die zich openlijk uitspraken ten gunste van de Barcelona-regeering in Spanje en zekere propaganda voerden voor het volksfront en het bolsjewisme daar te lande. Hierover toonde de fascistische pers in Italië zich niet weinig ontstemd. Men verweet den Protestanten dat zij dergelijke uitlatingen van Anglicaansche geestelijken niet genoeg afkeurden. Door het blad Regime Fascista hierover ter verantwoording geroepen, verklaarde de Waldenzenkerk zich niet aansprakelijk te stellen voor de critiek van buitenlandsche geloofsgenooten op politieke gebeurtenissen. De verdachtmaking van hun nationale gezindheid wezen de Waldenzen zoo beslist mogelijk af; fascisme en Roomsch-Katholicisme mogen ook maar niet zonder meer worden vereenzelvigd.

Gelukkig heeft dit incident geen invloed geoefend op de houding der Italiaansche regeering ten opzichte van de Waldenzenkerk. Onbelemmerd mag deze het licht, haar geschonken, laten uitschijnen. Er zijn in Italië voor haar „vele tegenstanders", maar er is óók „een geopende deur", dank zij Hem, die haar deze gegeven heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen