Het ambt van ouderling

Volgens het inhoudsvolle bevestigingsformulier voor het ambt van ouderling regeert de Heere Jezus Zijn gemeente door de ouderlingen. In hen komt het Koningschap van Christus tot gestalte. Zij zijn Zijn handen bij de uitoefening van Zijn Koninklijk ambt. Toen ik dat op een keer tegen mijn catechisanten zei, reageerden zij verwonderd. Daar hadden zij eigenlijk nog nooit zo bij stilgestaan. Wel hadden zij zich wel eens afgevraagd wat die mannen die met mij het kerkgebouw binnenkomen nu precies voor een functie in de kerk hadden. Dat al die mannen in het ambtskostuum de ambten van Christus present stellen was voor hen een openbaring.

Wij kennen op grond van de Heilige Schrift het ambt aller gelovigen. Wat dat betekent, kunnen we terugvinden in Zondag 12 vraag en antwoord 32. Op de vraag ‘Maar waarom wordt gij een Christen genaamd?’ wordt dit indrukwekkende antwoord gegeven: ‘Omdat ik door het geloof een lidmaat van Christus en alzo Zijner zalving deelachtig ben; opdat ik Zijn Naam belijde, en mijzelven tot een levend dankoffer Hem offere, en met een vrije en goede consciëntie in dit leven tegen de zonde en de duivel strijde, en hiernamaals in eeuwigheid met hem over alle schepselen regere.’ De ware christen is dus gezalfd tot profeet, priester en koning. Ik ga daar verder hier niet op in. Het is mij te doen om iets te zeggen over de ambten zoals zij functioneren binnen de gemeente. Eerst wil ik stilstaan bij de ouderling.

Het formulier vertelt ons ‘dat het woord ouderling of oudste (hetwelk uit het Oude Testament is genomen, en een persoon betekent, die in een aanzienlijk ambt van regering over anderen gesteld is) toegeschreven wordt aan tweeërlei personen, die in de Kerk van Jezus Christus dienen; want de apostel zegt: De ouderlingen, die wel regeren, zullen dubbele eer waardig geacht worden, voornamelijk die arbeiden in het Woord en de leer.’ We lezen nog even door in het formulier: ‘Daar ziet men dat in de apostolische Kerk twee soorten van ouderlingen zijn geweest, waarvan de eersten hebben gearbeid in het Woord en de leer, en de anderen niet. De eersten waren de dienaars des Woords en herders, die het Evangelie verkondigden en de Sacramenten bedienden; maar de anderen, die niet in het Woord arbeidden, en nochtans mede in de gemeente dienden, droegen een bijzonder ambt; dat zij namelijk over de Kerk opzicht hadden, en die regeerden, met de dienaars des Woords …’

Door het formulier wordt ons duidelijk gemaakt dat binnen de bijeengeroepen gemeente sprake is van ‘twee soorten ouderlingen’. De ene ouderling heeft van de Heere de roeping gekregen om binnen de gemeente het Woord en de sacramenten te bedienen en de andere ouderling oefent die specifieke zaken nu juist niet uit. Zijn roeping ligt op andere terreinen. De predikant is dus een ouderling met een bijzondere opdracht. Het is goed om er nu al met een zekere nadruk op te wijzen dat hij in de eerste plaats ouderling is. Hij staat niet boven de andere ouderlingen. Hij is een met hen!

Het is goed om er met een zekere nadruk op te wijzen dat een predikant in de eerste plaats ouderling is. Hij staat niet boven de andere ouderlingen.
Hij is een met hen!

Helaas is de praktijk binnen ons kerkelijk leven vaak anders. We hebben tijdens de Reformatie de roomse hiërarchie de voordeur uitgestuurd maar we zien met pijn in het hart dat het hiërarchisch denken en gevoelen via de achterdeur weer binnen het rechtse gedeelte van de kerk binnengeslopen is. In de beleving van velen in de gemeenten staat de predikant ver boven de andere ambtsdragers. Vele predikanten zijn het daar van harte mee eens. Ze zijn de dominee geworden en dat laten ze dan ook nadrukkelijk blijken. Zij gaan veelal niet tegen die adoratie in maar moedigen die eerder op een uiterst verfijnde wijze aan. En dat is een uiterst kwalijke zaak. Hoe vaak zien we ook dat binnen kerkenraden door de dominantie van een ouderling, een hele kerkenraad monddood wordt gemaakt. Ik hoop op deze ernstige zaak later terug te komen.

De Heere heeft helemaal geen mensen nodig om Zijn gemeente te regeren. Toch heeft het Hem behaagd om mensen in te schakelen. Geen engelen maar mensen van vlees en bloed. Mensen met al hun zondigheden, tekortkomingen en vreemde karaktereigenschappen. Het college van ouderlingen bestaat dus niet uit heiligen. Wel dienen het geheiligden te zijn. Daarmee wil ik zeggen dat het mensen behoren te zijn die iets mogen kennen van de tere vreze des Heeren. Mannen dus die de Heere Jezus oprecht met hun hele ziel liefhebben.
Paulus gaf aan Titus, ‘zijn oprechte zoon naar het gemeen geloof’, de opdracht om in Kreta ‘van stad tot stad ouderlingen’ aan te stellen. Blijkens de brieven aan Timotheüs en Titus was niet iedereen zonder meer geschikt om het ambt van ouderling te bekleden. Paulus moest in opdracht van zijn grote Zender Jezus Christus zijn ‘geestelijke zonen’ een profiel voorhouden waar de aanstaande ouderlingen aan moesten voldoen. Hij mocht voor de predikanten geen uitzondering maken. Zij vielen ook onder de tucht van het Woord. Wat heeft de grote Ambtsdrager aan Zijn kind en knecht Paulus geopenbaard? In 1 Timotheüs 3:2 staat in de eerste plaats dat ‘een opziener onberispelijk moet zijn …’ De kanttekenaar merkt bij het woord ‘onberispelijk’ dit op: ‘Namelijk ten aanzien van zijn handel en wandel onder de mensen.’ Graag wil ik in dit verband er nog even op wijzen dat Paulus dit hoofdstuk begint met de opmerking dat ‘zo iemand tot eens opzieners ambt lust heeft’, die persoon ‘een treffelijk werk begeert’.

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen