Landerigheid

KOL-OMMETJE

Al opwindender waren de laatste maanden van het vorige jaar. Een scheidsmuur, die geen volkeren, maar één volk slechts verdeeld hield, bezweek onder druk. Wat weten we ervan, als in de Schrift sprake is van „een middelmuur des afscheidsels", die gebroken is? Overigens ontstaat de indruk dat in de godgeleerde discussies van de dag de middelmuur tussen joden en grieken fanatiek weer wordt opgebouwd. Maar, én méér, daarover niet. Een poort jarenlang dicht, zo niet dichtgemetseld als de Gouden Poort in Jeruzalem, sprong open en van weerskanten stroomden mensenmenigten er doorheen. Opwindend waren de dagen van het voorbije jaar. De euforie - gevoelens van niet weten hoe we het hebben - wijkt. Wat is gaande in de Oostblok-landen.

Verdeeldheid over wat en wie resteert met min of meer communistisch verleden, oppositie die onderling zwaar verdeeld ligt en weinig praktische ervaring kan opbrengen, minderheden-kwesties als in Bulgarije met de Turken, verschil over wenselijkheid en - zo ja - over tempo van hereniging in de DDR, nationaliteiten-onlusten in het moederland, waar de partij, ook al niet onomstreden, nog een centrale positie wist te behouden. Het daagt zo stralend niet meer in Oost-Europa. Bovendien komen - economisch - dikke rekeningen op tafel. Gevoelens van landerigheid bekruipen. Hen daar en op weer andere wijze ons hier. Het opgewekte taant en fut gaat er uit.

Geeft dat als terugslag ook onder ons zoiets van landerigheid? Dachten we aan iets van opleving of dat zichtbaar het einde dichterbij gekomen was? Kunnen wij zinvol overweg met de tekenen van de tijd? Terecht brak - elders - mijn mede-medewerker van dit blad een lans om minder tijdloos te preken. Preken toch is profeteren. De preek mag geen slag in de lucht wezen. Maar wel weten wat wij doen. Het is niet de bedoeling het gesprokene het gesprokene te laten met dit verschil dat we losjes, let wel uit de losse hand, een beetje of heel beetje van de actualiteit er doorheen kruiden. Meer van de tijd in de preek eist tegelijk ook meer actuele eeuwigheid in de verkondiging. Anders blijven soortgelijke gevoelens van landerigheid ons aanhangen. Me bekruipt dikwijls het gevoel dat de prekerij vlees is nog vis. Meer van de tijd, meer van actuele eeuwigheid. Hoe triest zijn de in memoriams van overleden gemeenteleden. Dood is geen doorgang meer, zoals de catechismus wil, maar neergang, ondergang, afgang. Afgesleten termen komen naar voren. Geen levende woorden. Geen acutele eeuwigheid. Want het is hier als nergens en nooit: het éne doen en het andere niet nalaten. Zeker, wanneer de opstanding loochening ondergaat, komt het geweer van de wand. Maar het hoefde niet, wanneer reëel was in de gemeente, wat de catechismus noemt: „ten andere worden wij door Zijn kracht opgewekt tot een nieuw leven". Je loopt geen risico, wanneer je vraagt of Christus, als Hij komt, nog geloof op aarde vindt, minder wordt gewaardeerd, wanneer je - actualiserend - de vraag in het midden legt, wat aan geloof nog overblijft na aftrek van alles wat uit traditie met ons verstand werd klaargemaakt?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen