de witte weduwe

KOL-OMMETJE

Onze premier zit maar af te tellen. Zoals zij (Jat op een ruimtevaarthaven doen. Vijftien, veertien, dertien en verder tot nul toe, de start. Telkens wordt het tellen afgebroken. Een kinkje in de kabel. Gedurig — haast iedere week — een incident. Lubbers wil zijn beleidstaket „UITDAGING 11" de ruimte gunnen. Iedere keer brandt er weer iets aan. Het kabinet boemelt van incidentje naar incidentje. Het gaat maar van „Broekske, Brakske, Brokske", Hier een binnenlands Dijkdoorbraakske en zopas een japans Kort(e)sluitinkske. Zo komt de no-nonsens-raket nooit van de grond. Intussen zijn wij alweer een half jaar aan 't regeren.

Ja, de zwarte weduwe heeft het hele apparaat ook danig in touw gehouden. Heel wat jaartjes pensioen, waarvan ze geniet, vergde zij van de schatkist. Verschrikkelijk dat er zoveel fouten gemaakt zijn ten opzichte van mensen die fout waren. Merkwaardig hoe sommigen bezig waren hun verachting en afschuw over het optreden en over de ideeën van de zwarte weduwe uit te gieten om zodoende met fatsoen te kunnen verdedigen dat desalniettemin verkregen rechten moeten geëerbiedigd blijven. Zo'n manier van verdedigen maakt het standpunt bij voorbaat verdacht. Verluidt dat het hoogste recht — en zo werd geestdriftig betoogd — de top van onrecht kan zijn! Vreemd ook dat het hebben van emoties — en die kunnen er alleen maar wezen wanneer je met ziel en lichaam het onrechtvaardigste onrecht onderging — alleszins begrijpelijk en zelfs verschoonbaar wordt gevonden, maar dat voor zuivere beslissingen en afwegingen emoties eigenlijk niet mogen meetellen.

Een fantasie verhaalt dat vrouw en kind van de vermoorde door de zaliggesproken moordenaar aan het kruis op het moment van de begenadiging juist op de kruisheuvel stonden. De conclusie lag voor de hand. Levensgroot. Hij kan onze Zaligmaker niet zijn. Die de man, die ons onzegbaar leed berokkende, vrijsprak, Wij moeten aan de profetieën niet toe en af doen. Evenmin mogen wij op die manier handelen met het evangelie. Voor de rest echter: Wat willen wij.? Zou de man, die zondaar werd, die zijn schuld openlijk beleed, die zijn kameraad in het boze trouwhartig waarschuwde en opwekte, indien... indien... de situatie zich had voorgedaan, die sensatie-zoekende fantasie voorspiegelt, zich niet in meest ontroerende bewoordingen hebben uitgesproken om de diep bedroefden en rouwenden innig meeleven en schuld te betuigen.? In zijn uitspraak dat zij straf ontvingen waardig hetgeen bedreven was. met andere woorden in zijn „mijn bloedschuld toch", in zijn „mijn gruweldaad", heeft het hartelijkste leedwezen over het begane onrecht ten volle geresoneerd. Het is een symfonie, zo'n schuldbelijdenis. Zelfs de betuiging: „Tegen U, ja, U allen, misdreven". Immers de meest gekwetste zijt Gij, HEERE, Wiens schepsel. Wiens drager van Uw beeld, Wiens kind, ik heb gedood. „Dan zal ik elk, die 't heilspoor bijster is, vrijmoedig al uw rechte wegen leren^' Inbegrepen allen die smartelyk gebogen gaan onder het leed door mijn boosaardig toedoen hun aangedaan.

Van al deze gemoedsgesteldheden intussen viel niets te bespeuren bij haar die als de zwarte weduwe reputatie verwierf. Integendeel. Wat valt in haar te prijzen.? Toch iets, merkwaardigerwijs. Heel vreemd. Ik kan mij zelfs de reaktie indenken van wellicht een heel aantal lezers, die bij zichzelf denken: „Je moet niet altijd en overal de Bijbel bijhalen." Op gevaar af doe ik het toch. Iets is te prijzen, zoals de Heere Jezus onrechtvaardige rechters en rentmeesters ten voorbeeld stelt. Wie zou het aangedurfd hebben heel in de verte en in zekere zin diametraal de rechtvaardigste Rechter van hemel en aarde te meten aan de tegenstrijdige figuur van een onrecht sprekende rechter.? Zelfs kinderen van deze wereld zijn voorbeeldig voor de kinderen van het licht. Het is van de zwarte weduwe haar ijver, haar volharding, haar frisheid op hoge leeftijd zwarte ideeën voor te staan en uit te dragen. Voorwaar een ijver een oneindig betere zaak waardig. Zo bezien was haar alerte optreden een tragedie. Zij blijft geloven in haar drogbeeld van een Duizendjarig Rijk, zoals in antichristelijke wedijver en concurrentie het Nationaal Socialisme verkondigde en blijkbaar nog predikt.

En zo dacht ik in deze adventsweken aan een andere weduwe. Hoog op jaren. In haar ouderdom groen en fris. Om te verkondigen het allerhoogste recht voor een misdadig mensengeslacht. Liet zij haar verwachtingen niet varen, toen zij kon uitrekenen dat het wel niet worden zou, omdat zo weinig erop wees.? Verging niet haar hoop, haar verwachting van de HEERE.? Uit de tempel was zij niet te verdrijven. Met vasten en bidden diende zij G< ^, dag en nacht. In vele klachten hoopte zij op het onberouwelijke Woord.

Zie, zie zij huppelt door Jeruzalem. Om al haar klantjes te vertellen dat haar oude ogen de zaligheid hebben aanschouwd. Haar Wens was verkregen. Zij ging in het zwart vanwege haar rouw. Maar het lange witte kleed wordt haar aangetogen. Anna, in zekere zin de witte weduwe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen