duisternis die dag

KOL-OMMETJE

Sommige mensen doen zo gemakkelijk. Hun oordeel staat klaar als de fiets vlak bij de deur. Zij lopen naar buiten en zij peddelen weg. De Farizeeërs waren van die wielrijders avant-la-lettre. Dat laatste is frans voor mij, zegt de lezer die mij wel eens aanhield en goedmoedig Kapittelde, omdat het woordenboek op tafel moest bij een stukje van me. Ik geef toe dat dit niet te vaak gebeuren moet. Dat vermoeit. Maar voor een keertje mag het.

Dan heeft u er tenminste plezier van dat u zich de uitgave van de aanschaf hebt getroost van zo'n boekwerk. Dictionaire zal ik het maar niet noemen. De Farizeeërs waren snel met hun conclusie. Zij de rechtvaardigen en de rest niks. Schare die de wet niet kent. Volkomen heldere taal. Geen enkel woord erbij waar u het zojuist genoemde handboek van de plank haalt.

Op dezelfde manier, zo schreef ik 11 juli, zijn er mensen die er bijna een geloofsartikel van gemaakt hebben dat zij met vlag en wimpel de eeuwige vreugde zullen binnengaan, terwijl anderen, hun tegenstanders en vijanden, dan goed zullen merken hoe ver zij ernaast zaten of stonden. Zij beschouwen de grote en vervaarlijke dag als de termijn waarop zij hun grootste gelijk van de wereld binnenhalen. Zij vlassen erop dat zij hun opponenten dat moment recht in het gezicht kunnen zien met een blik van „zie je wel dat ik het bij het rechte eind had" en „de Heere is het toch wel heerlijk helemaal met mij eens". Zo aardselijk — om met deze uitdrukking Zondag 46 van de catechismus te eren — mogen wij niet denken van de wederkomst om te oordelen de levenden en de doden.

Ik beriep mij op het bekende woord van de profeet. Aan het adres van de gerusten in Zion. Al zijn wij beste Bonders — om een groep te noemen waar wij veel mee te maken hebben en waar wij ons graag toe rekenen — dan sluit dit allerminst uit dat wij niettemin behoren tot die gerusten in Zion. Onwillekeurig vat de mening post dat wij niet te duchten hebben, wanneer wij ons maar bij het goede gezelschap hebben gevoegd. O gewis wij moeten in Christus zijn. Zeker waar, zegt men dan. Maar dat is het toch immers wat deze groepering voorstaat en met klem betoogt. Wij zijn er dus vast niet ver vandaan wanneer wij ons daarbij hebben aangesloten. Tegen dat gedoe van vanzelfsprekendheid heb ik mij tamelijk verzet. Ik schreef dat het beter was niet zo vlot te doen.

Daarover kreeg ik bericht. Dat is altijd meegenomen. Want op die manier is het mogelijk te controleren of je niet te ver vooruit bent. Of soms dat er mensen zijn die je niet hebben kunnen bijhouden. In de vaart. Het kan ook wezen dat ik te vlug van mijn onderwerp ben afgesprongen. Zoals je dat wel eens doet van de fiets. De brief liet mij weten dat ik toch even duidelijker had moeten schrijven dat er mensen waren voor wie die dag zeker licht zou zijn. Enkel licht. Zal voor

hen niet blijken dat hun zaak — hier vaak als ketters en goddeloos gebrandmerkt — de zaak is van Gods Zoon. Zullen zij dan niet ten volle genieten de beloften van God? Jammer wanneer u en anderen daar een ogenblik over in twijfel waren. Mogelijk heb ik het een beetje weggehouden, opdat die gerusten in Zion er niet opnieuw onmiddellijk mee aan de haal zouden gaan. U moet ze kennen. Het is veler binnenste gedachte dat hemelse zaligheid stellig voor hen te wachten staat. Het opslaan van de ogen in de pijn zal een heel vreemde gewaarwording wezen.

Ik denk dat zij die de zaligheid beerven er op het moment nog verbaasd van zullen opzien. Dat blijkt wel uit het evangelie. Om te beginnen moeten wij er veel sterker bij bepaald worden dat wij geoordeeld worden naar wij gedaan hebben, hetzij goed hetzij kwaad. Ik moet mijzelf dat ook steeds voorhouden. Mijn ziel, waarvan wij zingen: hoe licht die dwaalt, wil dit zo vlot vergeten. Namelijk dat het oordeel geschiedt naar wij gedaan hebben. Mattheüs 25 doet het ten zeerste leven. Het hangt niet in eerste instantie en ook niet in laatste instantie af van de vraag of wij gelovig zijn, wedergeboren, bekeerd of uitverkoren. Beërft het Koninkrijk, zegt de Koning. Gij hebt immers mij bezocht, gekleed, te eten en te drinken gegeven, geherbergd. Daarop de volledige verbazing: Maar Heere, wanneer? Wij zijn ons niet bewust U ooit ontmoet te hebben, laat staan dat wij u dat alles hebben gedaan. „Voorzover u dit de minste van Mijn broeders hebt gedaan, hebt u Mij...", zo klinkt het vol warme toegenegenheid.

Zij hadden er helemaal niet vast op gerekend. Dat zij zo vanzelfsprekend het Koninkrijk zouden beërven. Het blijft altijd een verrassing. Zo druk waren zij met bezoeken, met kleden en herbergen, met het te eten en te drinken te geven. Zij gingen er geheel in op. Zoals kinderen die volledig in hun werk of spel opgaan en ineens de bel horen. Zij dachten onderwijl ook nooit dat zij bezig waren met al hun weldoen de hemel te verdienen. Er was geen ogenblik de gedachte om te trompetten. Ineens was het er. De verrassing. De erkenning. De herkenning. Een blijde droom van volle werkelijkheid.

Wanneer ik de geringe een minzame lach deed toekomen, geloofden zij het niet. Dat noemde Job, toen hij aan zijn vroegere heerlijkheid terugdacht. Wanneer de geduchte Redder, Die gekomen is om te oordelen de levenden en de doden, ons toelacht... zullen wij dat ineens verwerken? Op die grote dag?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen