de dag daarna

KOL-OMMETJE

In de Verenigde Staten vooral houden mensen zich uitvoerig bezig met vragen over wat wel heet „de dag daarna". De dag volgend oip de grote en doorluchtige dag des HEEREN. De dag van de epifanie, de verschijning of manifestatie. De tijd van: wee de bevruchten en de zogenden, de lijd van: bidt, dat uw vlucht niet gegeschiede des winters, noch de enen sabbat. Mensenkinderen waren heel zo beangst niet meer voor de dag van oordeel en wederkomst. De artikelen van het algemeen en ongetwijfeld christelijk geloof waren immers al geruime tiid wegwerpartikelen. Maar de technocratie, zoveel manifester dan de theocratie, de technologische vooruitgang, onze afgod en tevens zo te duchten, is niet te vertrouwen. Pas passeerden we Tsjernobyl immers en dergelijke catastrofes laten zich uitdrukken in termen die gereserveerd bleven voor „de dingen die haast geschieden moeten". Zo op de manier van een derde deel van water, lucht en bodem die verontreinigd worden. Wanneer de verschrikkingen van de eindtijd niet uit almachtige hand voortkomen, maar gevolg zijn van uit de hand lopen van menselijk kunnen en kennen zou je kunnen spreken van secularisatie van de openbaring, verwereldlijking van de eschatologie. Iets wrangs ziit daarin, waar zelfs niet meer over valt te lachen. Wat God is ontzegd — namelijk om in de laatste dagen de elementen in vuur en vlam te stellen — zal de moderne mens tenslotte nog zichzelf aandoen. Die in de hemel woont zal lachen, zingt de psalm.

Ter zake, velen hebben zich afgevraagd hoe de wereld er zal uitzien na de grote uitbarsting van toorn, haat, geweld, verwatenheid. De dag na Armageddon. De wederkomst met de wolken zal geschieden op de „paddestoelen'' van explosies van kernwapenen. Daarover verschijnen duizenden boeken. Een hele golf van publicatie en prediking. Je zou haast zeggen: een hele cultuur. Een hausse van sensatie. Wat Agag-achtig: Voorwaar, de bitterheid van de dood is geweken. Men is al heen over de chaos, die zal ontstaan, en waarover geen Geest zweven zal. Na de miljardenvernietiging zullen enkele braven een betere wereld organiseren. West en Oost hebben elkaar niet alles te verwijten. Want zo'n toekomstperspektief lijkt op het scenario dat na de allerlaatste en meest meedogenloze wereldrevolutie eindelijk uit de totale vernieling de heilstaat zal opbloeien. Volgens 't marxisme.

Via het grote kijkvenster worden de beelden van de eindtijd geprojekteerd. Ons euvel is dat de prediking vrijwel niet van toekomst wil weten, ook niet van de Toekomst van de HEERE, die genaakt. Het tweeling-verzuim is dat van die toekomst veel en veel te veel met verve in de verkondiging wordt geduwd. Aan de overzij verwierven predikanten zich daarmee naam en faam. Bijvoorbeeld een ds. Robertson. Overigens schuwt deze evenmin de aktuele nolitiek. Dezer dagen liet hij bij een voorverkiezing voor het presidentschap van de Verenigde Staten in de staat Michigan niemand minder dan vicepresident George Bush ver achter zich. Zoals hij in zijn optreden als prediker een bedreiging vormt voor de bekende tvdominee Gerry Falwel.

De laatste op zijn beurt keert zich af van zijn collega (en concurrent) met diens oproep dat de wereld „in de schuld moet komen". Een vermaan dat ons niet vreemd aandoet, maar dan wel ver van de buis. Falwel vindt Robertson veel te rechts. Ja, zo gaat het altijd en overal in de kerkelijke wereld. Men slaat alom elkaar om de oren met „te rechts" of „te links" tot er één alleen overblijft om het aan te zeggen. De ware.

De vrome wereld — althans in de nieuwe wereld — schijnt over de schrik heen te zijn. Na de ondergang ziet men de nieuwe en betere wereld reeds zitten. Zo zeggen wij dat toch? Sommigen kunnen hun ongeduld al niet eens meer bedwingen. Zoals het hier tegen de HEERE, tegen God en gebod, is om voor kernwapens zich uit te spreken is het daar oerkwaad om daartegen te zijn, want deze wapens brengen de toekomst nabij. Tegen kernwapen is tegen God. Op die manier is het altijd weer wat anders. Het godslasterlijke van vandaag is het godverheerlijkende van morgen.

Het allernieuwste evenwel is nooit nieuws onder de zon. Oudtijds reeds gebeurde dat mensen de dag van de HEERE begeerden. Dat zij hun ongeduld en verlangen niet konden bedwingen. Op losse grond gingen zij ervan uit dat zij op die dag wel tot hoogste eer zouden geraken dank zij hun koppig axioma: des HEE-REN tempel, des HEEREN ware tempel, zijn wij; immers; Wie kan dat anders wezen? Nuchter en stoer eerlijk profeteert Amos: Hij — namelijk des HEEREN dag — zal duisternis wezen en geen licht. Dikke donkerheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen