En de genade godo ziende...

(2)

Barnabas zag in Antiochië de genade Gods. In dit korte zinnetje hebben we een rijke beschrijving van datgene dat op de bodem lag van deze veranderde mensen en dat was zo duidelijk voor Barnabas, dat hij dat zag toen hij te Antiochië kwam. Joden en heidenen in die stad geloofden in de Heere. Maar laten we dit goed zien, dat alhoewel die Joden vele privileges hadden genoten en dat de heidenen die alle hebben moeten missen, dat niets minder dan de genade Gods in staat was de harten van die beide bevolkingsgroepen te veranderen. Wanneer wij de zegeningen waarvan de vruchten werden gezien te Antiochië herleiden naar hun oorsprong, dan vinden we dat het alles genade is. Zij die eerst vijanden waren van het kruis van Christus, die wandelden in de duisternis van hun ver--inr\7Pri vctstand, zij gaven zich over aan de •staanbare kracht der genade om de en waarachtige God te dienen. ^^ Zijn genade ging hen niet voorbij. /st, anders dan dat van het evanmenselijk hart veranderen en • A in staat te horen en te ver-^^ ^oT^ ^^^ ^^ werkelijk genade ^^ rote genade Jezus Christus ziju. emen. Gods genade zien, van hfc. V een God is die bewogen is met ons lot. Het verbaast ons niet dat Paulus de gelovigen te Efeze duidelijk maakt dat hun zaligheid zou zijn tot de eer van Gods genade. De genade is van Hem waarvan de vruchten gezien werden in de veranderde levens van de gelovigen in Antiochië. Barnabas zag dit alles en was verblijd dat hij dit zag. Genade en blijdschap, deze twee woorden rijmen in het Grieks op elkaar. Heel kernachtig uitgedrukt staat het hier in vers 23. Barnabas verheugde zich erover dat Gods genade zó ver reikte en zó verrassend werkte. Niets meer verheugt het hart van hem die God vreest dan wanneer gezien wordt, dat de heerschappij van Christus zich baan breekt in deze wereld en velen worden toegevoegd tot de gemeente die zalig wordt.

Barnabas verheugde zich dat God zijn genade en eer openbaarde in de bekering van zondaren. De eer van Zijn Naam en de zaligheid van Zijn volk kunnen nooit van elkaar gescheiden worden. Duidelijk wordt dit vanuit het hogepriesterlijk gebed waar de Zone Gods spreekt van de verheerlijking van de Vader en het geven van het eeuwige leven aan Zijn volk. Barnabas verheugde zich erover dat hij opnieuw zag de werking van Gods genade. Is niet iedere dienaar van God blij wanneer hij in de gemeente of op het zendingsveld ziet dat God zo duidelijk werkt en dat het werk der genade gezien wordt! Een blijdschap, dat niet wij het zijn die het werk in de kerk en op het zendingsterrein overeind moeten houden, maar dat de Heere naar Zijn belofte de vrucht op het Woord geeft.

Gods genade, dat in de eerste plaats. Vervolgens de blijdschap daarover maar dan óók de opwekking tot volharding. Barnabas vermaande hen allen, dat zij met een voornemen des harten bij de Heere zouden blijven. De redding was totaal genade, maar door die redding zijn de christenen in Antiochië geroepen tot gehoorzaamheid van ganser harte. Op veel plaatsen in het Nieuwe Testament komen we concordante tektsen tegen die ook spreken van een „blijven bij de Heere". Dit niet voor enkelen maar ze werden allen vermaand. Het evangelie plaatst alle gelovigen op dezelfde hoogte voor zover het betreft de relatie tot God en de relatie tot Zijn Woord. Wanneer meer aandacht geschonken zou zijn aan deze raad van Barnabas dan zou dit de gemeente van Christus uit vele droevige situaties gered hebben en vele tragische situaties in de kerkgeschiedenis zouden dan voorkomen zijn. De gemeente wordt vermaand niet een partij of een leider te volgen, maar om bij de Heere te blijven. Die alleen hun aanbidding waard is. Dit is geen weg in het donker maar een gaan in de weg van het Woord, in afhankelijkheid van de genade Gods.

De latere arbeid van Barnabas en Paulus in Antiochië is niet zozeer missionerend geweest maar meer onderrichtend en bevestigend in de waarheid. Jonge gemeenten, vooral uit de heidenen, hebben veel onderricht nodig, de situatie op het zendingsveld bevestigt dit. Hoe gemakkelijk is het om oude tradities weer op te nemen en het gevaar van afval is levensgroot. Blijven bij de Heere, daarop richt zich de prediking en de catechese in de jonge gemeente. Wij mogen het vermanende woord van Calvijn wel ter harte nemen wanneer hij schrijft: „Daarom valt het niet te verwonderen, dat nauwelijks het tiende deel dergenen die het geloof belijden, tot aan het einde toe volhard".

Wie ingewonnen is voor de genade door genade heeft maar één begeren: zijn Zaligmaker te dienen en voorzichtig te wandelen op het kompas van het Woord. Wanneer wij in ons werken mogen weten, dat de „hand des Heeren met ons is" (v. 21) dan mogen wij ook verwachten dat een „grote schare de Heere zal worden toegevoegd" (v. 24). Gods hand is niet verkort. Zijn hand, de doorboorde hand, reikt naar Oost en West, naar Noord en Zuid om op te nemen en te dragen dat verloren ligt. In Christus reikt de troost van het evangelie zo onpeilbaar diep en zo breeduit, dat wij ons over die genade en liefde alleen maar kunnen verwonderen. En dat wij op die weg der genade gehouden worden is niet uit ons maar ook dat is Zijn werk!

Het zou voor ons allen goed zijn die genade te zoeken. En dan de raad van de schrijver van de Hebreeënbrief opvolgen:

„Daarom, alzo wij een onbeweeglijk Koninkrijk ontvangen, laat ons de genade vasthouden, door dewelke wij welbehagelijk Gode mogen dienen, met eerbied en godvruchtigheid" (Hebr. 12 : 28).

Eldoret/Kenya.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen