Overwegingen rond het thema Jezus Christus

(4) Jezus Christus, een mens onder mensen

Lezen wij de evangeliën en luisteren we naar het getuigenis van de apostelen, dan kunnen we onder de indruk komen van het heel bijzondere van de persoon van Jezus Christus. Op allerlei manieren gaat Hij boven menselijke maat en verwachting uit. Hij is meer en Hij is anders. In het Nieuwe Testament zelf al wordt dat samengevat in de belijdenis: Hij is God. God de Zoon op een geheel unieke manier, namelijk als God Zelf, of zoals de Heidelbergse Catechismus het uitdrukt: de eeuwige en natuurlijke Zoon van God, in onderscheid van de gelovigen, die aangenomen kinderen van God zijn.

Toch is dat niet de enige indruk, die we van Jezus Christus overhouden. Het valt niet minder op, hoe normaal menselijk het er bij Hem aan toegaat. We herkennen veel in wat er met Hem gebeurd en hoe Hij daarop reageert. Het had ons kunnen overkomen en hepping het hadden ook onze reakties kunnen zijn. Aan de ene kant ervaren we een grote afstand bij de Heere Jezus Christus, maar aan de andere kant een niet minder grote nabijheid.

We wijzen op enkele dingen. Allereerst is daar Zijn geboorte. Goed, wat daaraan voorafging was zeer uitzonderlijk. Maria werd zwanger bevonden van de Heilige Geest, maar dan verloopt verder alles vrij normaal. Jezus wordt geboren zoals wij allemaal geboren zijn. Hij is niet, om maar wat te noemen, als volwassen persoon op aarde verschenen. Hij werd geboren als een baby. En Hij is opgegroeid zoals wij allemaal opgroeien moesten. We lezen in Lukas 2 : 52, hoe Jezus ook toenam in wijsheid en in grootte en in genade bij God en de mensen. In Lukas 4 : 16 wordt over Zijn opgevoed zijn in Nazareth geschreven.

Ook heeft Hij gewoon honger en dorst gekend, net als wij, vgl. bijv. Matth. 4 : 2 en Joh. 4 : 7. En als Jezus een hele dag lang gewerkt heeft, is Hij 's avonds niet minder moe dan wij zouden zijn en valt in slaap, Luk. 8 : 23. Trouwens over Jezus' vermoeidheid schrijft ook Johannes in het zo-even aangehaalde vierde hoofdstuk van zijn evangelie, namelijk in vers 6.

Ook de emotionele reakties van de Heere Jezus zijn voor ons mensen duidelijk herkenbaar. Hij heeft zelf intens verdriet om het overlijden van Zijn goede vriend Lazarus, en als Hij ziet hoe moeilijk diens zusters het ermee hebben, springen de tranen Hem in de ogen.

Het is dan ook te verstaan dat ook de mensen temidden van wie Hij leefde Hem nog wel eens als hun gelijke gezien hebben. Voor hun besef was Llij gewoon dc zoon van Jozef en Maria, de broer van hun andere zonen en dochters. Zelfs Jozef cn Maria vergaten wel eens het bijzondere van hun Kind, Luk. 2. : 48.

Dat typisch menselijke komt ook met name uit in het lijden van Christus. Hij heeft dat niet koud en onbewogen ondergaan. Het speelde zich niet af aan de buitenkant van Zijn bestaan, terwijl de kern van Zijn persoonlijkheid onbeschadigd cn ongemoeid bleef. Neen, het raakte Hem diep. Hij leed aan Zijn lijden zoals wij dat aan het onze doen. We lezen hoe de Heere Jezus verdrietig wordt en erg bang als Hij de Hof van Gethsémané ingaat. Het donkere van de dood en de ondergang schuift dan dreigend naar Hem toe. Het jaagt Hem schrik aan. Zoals een stervende steun zoekt bij familie en vrienden, zo zoekt Jezus dan ook steun bij Zijn discipelen. En het stelt Hem bitter teleur als zij in slaap gevallen zijn.

Met name in de Hebreeënbrief wordt dat onderstreept. Het echt menselijke van Jezus komt daarin uit dat Hij in alle dingen, gelijk als wij, is verzocht geweest. Hij heeft gebeden en met sterk geroep God gesmeekt. Zo heeft Hij gehoorzaamheid geleerd uit hetgeen Hij geleden heeft, Hebr. 5 : 7 en 8.

De geestelijke strijd in Gethsémané gaat zo diep, dat Hij zelfs een engel uit de hemel behoeft tot ondersteuning.

Niet anders is het op weg naar en aan het kruis van Golgotha. Op weg naar het kruis dreigt Hij van uitputting al te bezwijken. Aan 't kruis zelf houdt Hij het niet lang uit, maar sterft als eerste. In Zijn kruisgang vertoont de Heere Jezus niets van enige heldhaftigheid. 't Is alles even zwak en ellendig, het is alles even menselijk. Jesaja schreef er al van: Als wij Hem aanzagen had Hij geen gedaante noch heerlijkheid, dat wij Hem zouden hebben begeerd. Hij was veracht en de onwaardigste onder de mensen.

We vinden het in het getuigenis van het Nieuwe Testament ook met zoveel woorden gezegd, dat Jezus Christus mens is, gelijk als wij. We zagen dat al van de Hebreeënbrief. Ook Paulus benadrukt dat soms. We denken aan dat prachtige gedeelte uit Fil. 2, waar hij ook laat zien waartoe Jezus Christus mens geworden is. In de eerste brief van Johannes wordt het menszijn van de Heere Jezus krachtig benadrukt. De ontkenning daarvan wordt als dwaalleer van de hand gewezen. In de verloochening

van Jezus' mens-zijn komt de anti-christ openbaar, 1 Joh. 4 : 3. In het getuigenis van de apostel Johannes speelt het woord vlees nogal een belangrijke rol. Het is dan de uitdrukking voor het menselijk bestaan, zoals het aan allerlei zwakheid en vergankelijkheid is onderworpen.

We moeten hier nog een ding naar voren brengen. Het valt namelijk op dat evangelisten en apostelen er telkens weer de nadruk op leggen dat het mens-zijn van Jezus Christus een staat is waarin Hij gekomen is. Of beter gezegd, die Hij heeft aangenomen. Hij is niet altijd mens geweest. Het m'ens-zijn is er riiet bij Hem van nature. Zo is het er bij ons wel. Bij wijze van spreken, wij kunnen niet anders dan mensen zijn.

Zijn we geen mensen, dan zijn we er helemaal niet, Bij de Heere Jezus is er telkens weer sprake van dat Hij mens is geworden. We hebben al meerdere keren gewezen op het gedeelte uit Fil. 2. Paulus spreekt daar over het aannemen van de gestalte van een dienstknecht en over het gelijk worden aan de mensen. Johannes spreekt bij z'n strijd tegen de dwaalleer over Jezus' komen in het vlees, 1 Joh. 4 : 2. En wel zeer bekend is zijn evangeliewoord: et Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond, Joh. 1 : 14.

We moeten op grond van deze Bijbelgegevens tot de slotsom komen dat er wat de figuur van Jezus betreft een merkwaardige dubbelheid is. Aan de ene kant kunnen we niet radikaal genoeg in gewoon menselijke termen over Hem spreken, maar aan de andere 7 kant doen zulke termen Hem toch nooit helemaal recht. Hij stijgt er toch altijd weer bovenuit. En wel in die mate, dat Hij ook God genoemd moet worden. Beter, als God beleden mag worden. Nog niet zo lang geleden heeft prof. dr. J. Veenhof, de dogmatikus van de Vrije Universiteit in Amsterdam dan ook een hoekje over de Heere Jezus het licht laten zien onder de titel: De dubbele Jezus. Zo'n titel kan wat weinig stijlvol in onze oren klinken, ze is wel een duidelijke demonstratie van de tweeheid in de gestalte van de Heere Jezus Christus.

We weten waarschijnlijk allemaal wel hoe met deze zaak in de eerste eeuwen van de christelijke kerk geworsteld is. Hoe kan er gesproken worden over de éne Heere Jezus Christus, die tegelijkertijd waarachtig God en waarachtig mens was. Die worsteling is bepaald niet alleen maar een zaak van het verstand geweest. Alsof het er alleen maar om te doen geweest zou zijn tot bepaalde, voor het verstand begrijpelijke en aanvaardbare formules te komen. Neen, men wist zich er existentieel in betrokken. Een verkeerd verstaan van Christus kon tekort doen aan het heil dat God in Hem voor zondaren heeft bereid.

Tot een zekere afronding kwam het op de kerkvergadering van Chalcedon in 451. Daarbij werden uitersten vermeden. Christus is waarlijk God en waarlijk mens in een Persoon, namelijk God de Zoon in het menselijk vlees. Het God-zijn van de Heere Jezus en het mens-zijn van de Heere Jezus mogen niet gescheiden of gedeeld worden, maar ook niet vermengd of veranderd.

Wie deze bewoordingen op zich in laat werken, komt onder de indruk van hun bescheidenheid. Eigenlijk is er niet eens zoveel mee gezegd. In ieder geval wordt er duidelijker gezegd hoe niet over de Heere Jezus gesproken mag worden, dan wel. Het geheim van God, Die geopenbaard werd in het vlees, blijft ongeschonden, terwijl toch een verkeerd verstaan daarvan duidelijk wordt afgewezen.

Er gaan vandaag de dag stemmen op, dat de bewoordingen van Chalcedon zijn achterhaald. Men zal echter van goede huize moeten komen om ze werkelijk bijbels gezien te verbeteren. In de praktijk blijkt namelijk dat zulke stemmen altijd weer de neiging hebben tot eenzijdigheid. Of men legt de volle nadruk op Jezus' mens-zijn, of op Zijn God-zijn. Of nog anders, men valt opnieuw terug in de vermenging daarvan.

Voor ons thema komt uit deze overwegingen de volgende vraag op. Moeten we niet, juist omdat de evangelisten en apostelen zo onder de indruk zijn van het mens en vlees geworden zijn van Jezus Christus duidelijk onderscheiden tussen God de Zoon en God de Zoon in het menselijk vlees. Is het niet zo, dat als we spreken over de verhouding van God de Zoon en de schepping, dat nog iets anders is dan wanneer we spreken over de verhouding van God de Zoon in het menselijk vlees en de schepping? Wordt dan niet het meest recht gedaan aan Bijbelse gegevens als Joh. 1 : 1 — 5, 10, 11. en Hebr. 1 : 1—4.

In de klassieke gereformeerde theologie is niet zonder reden het onderscheid gemaakt tussen God de Zoon als Middelaar van de schepping en Middelaar van de verzoening.

E.

Jac. W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen