KLEINE KRONIEK

Schilder en Barth

Over deze twee bekende personen uit de recente geschiedenis van de kerk schrijft in het „Hervormd Weekblad" ds. J. J. C. Dee. Met „Schilder" wordt uiteraard prof. dr. K. Schilder bedoeld, één van de vooraanstaande figuren binnen de Vrijgemaakte Gereformeerden toen in 1944 de Vrijmaking begon, en met „Barth" wordt de bekende in 1968 overleden Zwitserse theoloog prof. dr. Karl Barth uit Bazel bedoeld. Ik licht dit keer een interessant fragment uit een derde artikel dat ds. Dee schreef in het „Hervormd Weekblad" van 23 augustus.

Om de ware kerk

Plaats en functie van de kerk zijn bij Schilder geheel anders dan bij Barth. Bij Barth is de kerk de plaats waar het Woord geschiedt. Voor Schilder is de kerk de plaats waar Christus vergaderend bezig is rot aan de jongste dag. Aan dit instituerend bezig zijn van Christus arbeidt ieder kerklid mee en is zo zelf kerkvormend bezig. „De wil en de daad van het vergaderen der gelovigen tot één lichaam is een konstitutief „kenmerk" der kerk van de eerste rang. Of, anders gezegd: ecumenisch-willen is primair kenmerk der kerk. — Dit meevergaderen met Christus bestaat nu zeker niet in de eerste plaats in het voor zichzelf en voor een kerkelijke gemeenschap construeren van een goed doordachte „kerkbeschouwing" en het propageren daarvan! — Het werkelijk kerk-lid zijn, het werkelijk met Christus meevergaderen eist bekering, geloof, offerande. Het bestaat in een aan de Schrift genormeerd, en dus ^armhartig en geduldig, maar tegelijk ook krachtig en trouw handelen op die plaats en in dat ambt waarin God ons in zijn kerk plaatst. — Het staan en leven en strijden in de kerk, en dus het medevergaderen met Christus van zijn heilige, algemene, christelijke kerk, wordt alieen daar gevonden waar van harte, waar existentieel geleefd wordt naar Micha 6:8. — Alleen wie in de kerk met dat woord leeft, bouw mee aan Christus' kerk, wat ook de gevolgen van zijn daden mogen zijn, wat hem ook moge overkomen! Hij alleen werkt aan de openbaring van de waarachtige eenheid der kerk, die er in Christus reeds is. Hij alleen brengt aan wat metterdaad kan samenbinden en breekt weg wat de gemeenschap in Christus verhinderd openbaar te worden om één kansel en aan één avondmaalstafel."

Om het ware Woord

Schilder heeft altijd vastgehouden aan hel objectieve, verbaal geïnspireerde Woord, aan de presentie van het heil. in de geschiedenis, aan God Die in de geschiedenis Zijn heil werkt, aan het feit dat de mens in geloofsgehoorzaamheid hierin participeert en aan het inwerken van de kerk op de wereld, zodat het Koninkrijk van God zichtbaar wordt. De lijn loopt bij Schilder zo, dat God in de geschiedenis aanwerkt: op de nieuwe hemel en de nieuwe aarde «en dat de jongste dag het herstel der schepping is.

De vernieuwing van alle dingen is herschepping. herstel der schepping. Openbaring 21—22 voegt aan Genesis 1 niets nieuws toe. God is Eén, en Zijn werk ook. Dat God in de geschiedenis Zijn heil werkt, dat er voortgang zit in de heilsgeschiedenis, dat het heil in de werkelijkheid aanwezig is en dat wij daarin participeren mogen — deze elementen komen onder andere naar voren in een preek over Rom. 10 : 6—8 van Schilder. „Maaide rechtvaardigheid, die uit het geloof is, spreekt aldus: eg niet in uw hart: ie zal in den hemel opklimmen? Hetzelve is Christus van boven afbrengen. Of, wie zal in den afgrond nederdalen? Hetzelve is Christus uit de doden opbrengen. Maar wat zegt zij? Nabij u is het Woord, in uw mond en in uw hart. Dat is het Woord des geloofs, hetwelk wij prediken."

In deze tekst, zo zegt Schilder, gaat het om de prediking van de rechtvaardiging van de zondaar om niet, om rechtvaardigheid die uit het geloof is. Rechtvaardiging is een uitspraak van God als Rechter Die ons toerekent wat de tweede Adam volbracht heeft wat de wet eiste van de eerste Adam. Rechtvaardigheid, rechtszekerheid is er voor allen die in Christus begrepen zijn, langs de weg van het geloof, dat ik niet krijg door eigen inspanning maar door aan te nemen wat die Ander, Christus, heeft, Die het mij Zelf aanbrengt, Die boodschap nu, zegt' Schilder, is niet nieuw. Paulus stelt in Rom. 10 dat reeds Mozes haar bracht in Deut. 30. Ze is al eeuwen oud. Daarom mag u geen tegenstelling maken tussen Mozes en Paulus. „Want Mozes zegt het begin van Paulus en Paulus brengt de vervulling van wat Mozes

Reeds lang heeft gezegd Zo reikt Paulus mozexs de hand in deut 30 spreekr Mozes er over dat de wet niet het laatste word heeft, maar de genade Als Mozes de grote schare van Istael voor zich ziet zegt hij: de genade van God verkrijgt u nooit door de hemel in te klimmen of naar de overkant van de zee te varen Wie het zelf wil doen miskent dat God alles al gegeven heeft dit Woord alle goed des heils is dicht bij u in uw monden in uw hart Paulus zegt dan die boodschap van moves is ook mijn boodschap mijn boodschap is dus al o

Want ook bij Mozes lag het klaar in het midden van het volk het manna was Christus de stennrots van Christus de wolkolom was Chrisrus. Er was al genade die redde en verstrekte. Maar tevens is er. Zegt Paulus verschil tussen Mozes en mij Tussen Mozes en mij staat een kribbe en een kruis en een open grafdeur „Nu die Christus Die er reeds was in het manna en de steenrots en de wolkkolom in het vlees gekomen is geleden heeft en is opgestaan nu kan Paulus dag en Pasen not Pasen geweest is.”

Het kerstfeest niet verloochen Christus is algedaald Dus ik behoof afgrond nedergedaald derdalen die hoont God en de heilsfeiten zegt Schilder Ena dan geeft Schilder de voortgang in de heilsgeschiedenis aan en de praesentia saluts

Tussen Mozes en Paulus, zo zegt hij, ligt het historisch feit van de opstanding van Christus Mozes staat nog

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen