Het „winterwerk"

Het gaat weer beginnen

Wie deze maand een kerkblad opslaat kan in vrijwel iedere kolom het woord „winterwerk" aantreffen. Al het werk dat in de zomermaanden stillag begint weer op gang te komen. Mannen-en vrouwenverenigingen gaan soms al wat vroeger en wat meer geruisloos aan de slag. Bijbel-en gespreksgroepen volgen. En dan, in ieder geval, de catechisaties. De data kunnen van streek tot streek en van gemeente tot gemeente verschillen, maar in de laatste week van september of de eerste van oktober is heel het gemeentelijke apparaat in w^erking. En bijna overal wordt in een kerkdienst aandacht besteed aan de , , opening van het v/interwerk". In de prediking worden jongeren en ouderen aangespoord tot het bezoeken van catechisaties, verenigingen en kringen. En in het gebed wordt over al die aktiviteit Gods zegen gevraagd. Kortom, wanneer de herfst zijn intrede heeft gedaan lijkt het alsof héél de gemeente ontwaakt is uit haar „zomerslaap".

Seizoenwerk

Kerkelijk werk maakt op deze wijze sterk de indruk , , seizocnv> 'erk" te zijn. De naam „winterv/erk" wijst daar trouwens ook op. Alsof de arbeid in het Koninkrijk Gods in de zomer stilstaat... Niets is natuurlijk minder waar dan dat. De zondagse diensten gaan ook in de zomermaanden gewoon door. In streken met veel vakantiegangers tellen deze diensten juist extra veel kerkgangers. En ook het pastoraat aan zieken en bejaarden wordt gedurende de zomer niet onderbroken. Al wordt dat werk in die tijd wel wat bemoeilijkt doordat het soms zo warm is of doordat de mensen niet thuis zijn of zelf bezoek hebben.

Maar voor catechisatie en vereniging zijn de zomermaanden uiteraard minder geschikt. Ouderen en jongeren zijn met vakantie, ze genieten van het weer of ze werken in hun tuintje. Voor het kerke werk moeten we het voornamelijk van de winter hebben met z'n lange avonden.

Zijn we wel op de goede weg?

Dezer dagen schrok ik een beetje — en misschien hebben vele collega's een soortgelijke ervaring gehad — van het feit dat mijn agenda in de maand september eigenlijk al vol was. Met moeite kon er nog 'n gedeelte van een avond gevonden worden voor een korte vergadering. Op zo'n moment stel je jezelf de vraag: moet dat nu zó, terwijl net eigenlijKe wmterwerK nog niet begonnen is? Zijn we wel op de goede weg.?

Toen ik intrede had gedaan in mijn tweede gemeente gaf één van de kerkvoogden mij eens de goedbedoelde raad niet meer dan drie avonden te besteden in dienst van de gemeente en de andere drie avonden in de huiselijke kring door te brengen. Ik somde toen de verschillende aktiviteiten op en vroeg hem hoe dat gerealiseerd kon worden. Daar kon hij ook geen antwoord op geven. Maar ik denk toch dat we, niet alleen als predikanten, maar ook als ouderhngen, diakenen, jeugdwerkleiders, elkaar tot bezinning moeten roepen wanneer het programma zó vol wordt.

Waar ligt de oorzaak.?

Hoe komt het toch dat het , , winterwerk" zo'n zware last legt op de schouders van ambtsdragers en andere werkers in de gemeente.? Mijns inziens is de eerste en voornaamste oorzaak dat de groep die het werk moet doen te klein is. In vrijwel alle gemeenten is er een chronisch tekort aan „kader". Bij verkiezingen voor de kerkeraad lukt het meestal maar ternauwernood om de opengevallen plaatsen weer vervuld te krijgen. Daarnaast is een aantal mensen bezig met jeugd-en verenigingswerk. Maar verreweg het grootste deel van de gemeente staat aan de kant toe te kijken, al of niet met kritiek. Er zijn best mensen die er geschikt voor. zouden zijn en er tijd voor zouden hebben. Maar als zij gevraagd worden laten ze het afweten. Of — dat komt ook voor — ze worden niet gevraagd, om welke reden dan ook. Dat maakt het werk voor hen die er wel toe bereid zijn extra zwaar.

Teveel aan aktiviteiten.?

Een vraag die rechtstreeks hieruit voortvloeit is deze: lijdt ons werk niet aan overorganisatie en hebben we niet tevéél aktiviteiten op touw gezet.? Het is natuurlijk prachtig dat er voor alle leeftijden mogelijkheden zijn. Maar soms kost het moeite een avond of een lokaliteit te vinden voor een of andere vereniging of club... En de kinderen of jongeren die voor die groep in aanmerking zouden komen hebben al zóveel andere dingen dat ze eigenlijk geen tijd hebben...

Dan vraag je jezelf soms af: is het nu de taak van de kerk de jeugd bezig te houden door allerlei gezellige dingen te organiseren waaraan blijkbaar nauwelijks behoefte bestaat.? En vooral: zijn we hier niet bezig de ouders hun taak uit handen te nemen.? We belijden toch terecht dat de christelijke opvoeding van huis uit, in het gezin, moet beginnen.?

Hoe het wèl moet. . .

We mogen uiteraard dankbaar zijn, en we kunnen daar ook niet dankbaar genoeg voor zijn, dat we nog zoveel mogelijkheden hebben om bezig te zijn met het Woord van God. Velen, die wonen in landen waar vervolging heerst, zouden er jaloers op zijn. We kunnen dan ook niet ijverig genoeg bezig zijn, zoals Paulus zegt, , , altijd overvloedig in het werk des Heeren". Maar tegelijk moeten we waakzaam zijn dat we onszelf niet voorbijlopen en aan onze eigenlijke taak voorbijgaan. Ook onze gemeenten worden, als ik me niet vergis, bedreigd door een geest van aktivisme, waardoor er zoveel „moet" dat we aan de bezinning niet meer toekomen. Niemand kan hier direkt het verlossende woord spreken en zeggen hoe het dan wèl moet. Maar temidden van alle akt^, ten mogen we onszelf en elkaar wel herinneren aan het woord: „niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geestzal het geschieden".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen