Dimitri en Niki

KOL-OMMETJE

Niki is een afkorting van de stadsnaam Saïoniki, Thessalonika vanouds. Sedert vorige week toeft „Gereformeerd Weekblad" in deze plaats. Wij zagen hoe Alexander de Grote's zwager Kassander de schoongelegen stad bouwde, en het ontging ons evenmin dat hij de nieuwe vestiging vereerde met de naam van zijn. echtgenote Thessalonika, Dimitri is een naam van manspersonen. De hoogste militaire autoriteit van de Sowjet Ustinov, heet zo< en we herinneren ons mogelijk een figuur uit een van de meest bekende boeken van Dostoyefski, die deze naam droeg. Een bewijs dat de Grieks Orthodoxe kerk in het oude Rusland sterk doordrong. In elk geval kennen wij de zilversmid uit Efeze, die de beroemde stad van Diana opzweepte tot een riskante rel. Diana was een Griekse godin zoals ook Demeter er een was. De laatste droeg zorg voor het groeiend koren, voor de vruchtbare aarde en voor de vrouwen. Na deze enkele verhelderende, althans informatieve aantekeningen schiet nog over de vraag wat Dimitri met Niki had te maken. Wie hij wel was die Dimitri van Niki? Wanneer Paulus niet in Thessalonika had gewerkt, was er geen sprake geweest van deze naam.

De stad was nog niet zo oud dus, toen Paulus er kwam, en zij had toekomst. Om die reden zullen zich er vele joden gevestigd hebben. Jakobus, die Jeruzalemse pilaar, wist het: „Want Mozes heeft er van oude tijden in elke stad, die hem prediken en hij wordt op elke sabbat in de synagogen gelezen." De tot schriftgeleerde opgeleide Paulus had maar de Schriften te openen en de ogen. De geschiedenis van de Emmaüsgangers herhaalt zich duizenden malen. Tot op de dag van heden. Een waar teken dat het aansloeg, is een brandend hart. Dat merk je. Harten gingen vrolijk vlammen in Thessalonika. Als nooit gebeurd was. Sommigen waren Joden, maar zij werden overvleugeld door een grote schaar van godsdienstige Grieken, en vergeet vooral niet de voornaamste vrouwen. Van. haar waren er niet weinig. Het „niet vele rijken en edelen" gaat niet altijd op. Het Evangelie had snel de hoogste kringen bereikt. Paulus geldt niet als iemand die het buitenmate voor de vrouwen opnam. Althans op die manier wordt hij tegenwoordig, bezien en besproken, Toch heeft de apostel veel weerklank gevonden bij de vrouwen. Van haar hebben velen hem voorbeeldig en toegewijd gediend. Van vrouwenhaat mogen wij Paulus niet betichten. Is zijn uitspraak, dat er in Christus noch man is noch vrouw, niet de meest fundamentele en principiële gelijkstelling?

De grote adhesie maakt tegelijk het einde aan de evangelieverkondiging, Joden met ijver tot God en evengrote naijver maar wel zonder verstand werken via een valse aanklacht bij de stedelijke autoriteiten Paulus de stad uit. Op dezelfde manier klaagden de Farizeeën en Sadduceeën Jezus aan bij landvoogd Pilatus. Steeds is het weer hetzelfde. Dat trof ook de apostel. Kort na zijn verdrijving schrijft hij zijn brief aan deze gemeente. Waarschijnlijk gaat het om de eerste en dus oudste van zijn epistels. Paulus trekt fel van leer. „Gij broeders zijt navolgers van de gemeenten in Judea, want u hebt hetzelfde geleden van uw medeburgers — en dan verzwijgt de schrijver nog dat die medeburgers door de Joden zijn opgeruid — gelijk als zij van de Joden, die ook gedood hebben de Heere Jezus en hun eigen profeten en ons hebben vervolgd en Gode niet behagen en alle mensen tegen zijn, en verhinderen ons te spreken tot de heidenen, dat zij zalig mochten worden; opdat zij te allen tijd hunne zonden vervullen zouden. En de toorn is over hen gekomen tot het einde." Inderdaad is Paulus zeer heftig. Geen wonder, want de Joden vernielden het werk van zijn leven. Echter de zon ging niet onder over zijn toornigheid. In de brief aan de Romeinen lezen wij over de „toegenegenheid mijns harten en het gebed, dat ik tot God over Israël doe." „Voor Israël", dat is voor zijne broederen, zijn vlees. maagschap naar het

De brieven aan de Thessalonicenzen geven indruk van de grote vriendelijkheid en tere zorg, waarmee Paulus de prille gemeente tegemoet treedt, alsook van niet slechts hun geloof maar vooral ook van de wonderlijke proef op de som van dat geloof, de liefde, die uitgaat naar God, naar Zijn dienaren en naar zowel allen, die even dierbaar geloof deelachtig zijn als tot zovelen die verstoken zijn van de echte blijdschap en het ware vertrouwen.

Wanneer je in Saloniki, die wereldstad en wereldse stad, rondloopt of neerzit, denk je onwillekeurig: Wat zouden ooit die brieven hier hebben teweeggebracht? Zijn die brieven, waaronder er waren die onder tranen zijn geschreven, ook onder tranen gelezen? Een tipje van de grote sluier kan ik oplichten. Wij schrijven het jaartal 306 na Christus. Thessaloniki is een zo bloeiende en aantrekkelijke stad dat keizer Galerius Maximianus er zijn residentie hield. Een jong officier van adellijke afkomst — zeg maar: zoon van een der voornaamste vrouwen — is zo gegrepen door het geloof, dat hij Romeinse officieren, de staf waarop de keizer steunt, poogt te winnen voor „de andere koning namelijk een Jezus". Zijn „tractaten", waarmee hij probeert de militairen te overwinnen zijn de brieven aan de Thessalonicenzen. Had de apostel niet besloten: „Ik bezweer ulieden bij de Heere dat deze zendbrief al den heilige broeders gelezen worde". Al de heilige broeders en ook hun, die ü daartoe wilt overhalen. Galerius, de keizer en bevelhebber, ontstak in toorn en op zijn commando werd de heilige Demetrius met een zwaard doorstoken. Over de plek, waar deze marteldood plaats

vond, de volgende keer meer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen