KLEINE KRONIEK

IKV-stemadvies

Dit keer twee fragmenten uit wat we noemen 'de kerkelijke pers' die beiden het nodige te maken hebben met het politieke klimaat waarin we ons in ons land bevinden, met name ook in de kerk. In het 'Kerkblaadje' van 17 september 1982 reageerde Mr. Dr. A. Zeegers uit Amsterdam op het inmiddels beruchte linkse stemadvies van het IKV als volgt: „Er is alle reden aandacht te besteden aan het stemadvies van het IKV. Dit houdt immers in, dat tegenstanders van de kernbewapening er goed aan doen op de PvdA, de PPR, de EVP, ja zelfs op de PSP en de CPN te stemmen in plaats van op andere partijen, het CDA inbegrepen. Dit ongevraagde advies heeft een slecht onthaal gevonden. Dat is ook geen wonder. Velen ervoeren dit als een betutteling die in deze tijd van mondige mensen niet meer op haar plaats is.

Weer anderen, te weten met het IKV sympathiserende CDA-ers, noemden bij monde van het CDAlid der Tweede Kamer de atoompacifist drs. Couprie dit advies een aanval in hun rug.

Nog weer anderen wezen erop, dat er méér vraagstukken zijn dan het atoomprobleem en dat de kiezer toch moeilijk zijn stem uitsluitend op grond van het atoomvraagstuk kan uitbrengen. Er zijn immers ook andere zaken aan de orde die van het allergrootste belang zijn, zoals de handhaving van gezag en rechtsorde die belaagd worden als nooit tevoren, de monetaire-, de sociaal-economische-en de woning-politiek. Zaken die wij méér in onze hand hebben, waar wij althans méér aan kunnen doen, dan het probleem van de atoombewapening waarin de rol van een klein land als Nederland minimaal is.

Overigens is het wel heel kras, dat het IKV zelfs partijen als de PSP en de CPN aanbeveelt. De PSP schuwt buiten-en anti-parlementaire acties allerminst. Integendeel: geweldplegers, krakers, stenengooiers en vechtersbazen kunnen met hun verwerpelijke, on-en anti-democratische strijdmethoden nergens beter terecht dan bij de Pacifistisch(!)-Socialistische Partij. Maar ook de CPN wordt door het IKV aanbevolen. Hoe de communisten over de kerken en de atoomwapens denken kan men in Rusland zien!

Nu door het stemadvies van het IKV de politieklinkse aap uit de interkerkelijke mouw is gekomen, mag men hopen dat de kerken die zich aan het IKV uitgeleverd hebben, zich eindelijk ernstig op hun houding tegenover deze organisatie zullen beraden.

Voor degenen die het IKV in de loop der jaren nauwlettend gevolgd hebben en enigermate in staat zijn de geesten te beproeven, was dit stem-

advies allerminst een verrassing. In De Tijd van 13-11-'81 stond als uitlating van een IKV-spreker over het woord „interkerkelijk" het volgende te lezen: „Wij zijn allang een politieke pressiegroep geworden. Het woord interkerkelijk, nouja, toevallig is dat zo ontstaan". In hetzelfde nummer van De Tijd waaraan wij dit ontlenen zegt een spreker namens het IKV: „De kerk .moet veranderen: een actiekerk worden. Eigenlijk zal het mij een rotzorg(!) zijn of iemand gereformeerd, katholiek of ongelovig is, als we die

persoon maar kunnen winnen voor de actie". Nog een paar uitlatingen van IKV-secretaris Faber in Elseviers Weekblad van 21-11-'81: „Wat voor mij belangrijk is, is hoe mensen elkaar steunen. Solidariteit. Maar over godsbeleving: ik noem het geheimtaal. Kerkelijke taal of geloofstaal is niet iets wat je je toeëigent. Een kerk is ook niet iets met open deuren. Je sluipt er binnen. Maar dat is niet iets voor een interview. Kerkdiensten voor radio en tv zijn ook dwaasheid. Zending ook. Politiek kan wel. Politiek is ordening. Nuchter zakel|jk werken. Maar als je zieltjes aan het winnen bent door te zeggen dat je beter bent dan de ander, moet je in de kerk gaan staan met gesloten deuren. Met ideologieën overtuigen vind ik uit Den Boze".

In eerder genoemd nummer van De Tijd zegt Faber, dat het IKV de kerken eigenlijk volkomen in zijn macht heeft. Zouden de kerken niet kunnen afhaken in geval van een nieuwe structuur van het IKV, zo werd Faber gevraagd. Het antwoord was duidelijk genoeg: „Ze kunnen hier eigenlijk geen nee meer zeggen. We zijn al een politieke organisatie met een geweldige macht. Wat roepen de kerken niet op als ze weglopen? Je hebt het een jaar terug bij de gereformeerde synode gezien, daar dreigde de band met het IKV veel slapper te worden. Nou, je hoefde maar met je vinger te knippen, een advertentie in TROUW, de hele meute stond op en de band bleef dan ook heel. Natuur-

lijk, het contact met de kerken is essentieel, maar het IKV kan zijn actie niet opofferen aan hun bedenkingen. Als wij een stapje terug moeten doen lever ik mijn zaakje in, dan vertrek ik".

Deze dingen zijn niet nieuw; de leidinggevende personen in de kerken wéten dit allemaal. Maar zouden de kerken, nu het door haar gesteunde IKV zich zo duidelijk heeft doen kennen als een brutale linkse pressiegroep die adviseert te stemmen ook op partijen en mensen die aan God noch Zijn gebod ook maar de geringste boodschap hebben, om te beginnen zich op heel korte termijn nadrukkelijk distantiëren van dit schaamteloze advies?

Het is de hoogste tijd, dat de leden der kerken die het IKV steunen, op de leidingen van de kerken die zich door deze zuiver revolutionaire club op sleeptouw hebben laten nemen, krachtige druk uitoefenen om zich van hun dwaalweg radicaal te bekeren en zich eindelijk eens af te vragen wat er werkelijk gaande is in deze tijd waarin de antichristelijke machten opstaan tegen de Heere en Zijn Gezalfde en zeggen: Laat ons hun banden verscheuren en hun touwen van ons werpen!" (Psalm 2 : 3). Tot zover mr. Zeegers.

De EO en Tamar

In „Koers" van eveneens 17 september 1982 'schrijft Obsercator over bovenstaand onderwerp. Ik moet eerlijk zeggen de schrijfstijl van deze Observator niet te kunnen waarderen. Ik lees meer van zijn hand in genoemd blad en het komt me erg lawaaierig en drukdoenerig over. Maar ik neem aan dat onze lezers zelf wel kunnen oordeleji. Het gaat me om wat gesignaleerd wordt: als het met de EO te maken heeft, wordt men onbegrijpelijk fel in tolerant omroepland, in allesbegrijpend journalistenland kan kennelijk van de EO niets goeds komen. Deze reacties komen ten gunste van de EO. Men kiest partij dwars tegen het gangbare in op basis van Gods Woord. Ik schrijf dit mede omdat ik enkele brieven van lezers ontving, die meenden dat ik niets anders bezig was te doen dan de EO af te breken in de kolommen van ons blad. Niets is minder waar of ooit mijn bedoeling geweest. Een fragment uit genoemd Koers-verhaal:

Het moet een broeiende zomermiddag geweest zijn (was het woensdag? ), dat hij om vijf uur naar het radiotoestel greep en afstemde op de EO. Dat doet hij graag. Kleurrijke informatie. Ditmaal van zijn collega's van de radio-actualiteitenrubriek Tijdsein. De tune loopt, kort en krachtig. Vervolgens klinkt een kloeke mannenstem door de ether. Is dat niet Ad de Boer? Warempel. Hij kondigt met een haast gereformeerd timbre de te bespreken items' aan. De „rondup" zoals dat zo mooi in omroepkringen heet. Opeens valt een naam, die je hier niet zou verwachten. „Ook een gesprek met Renate Rubcnstein over haar pas gepubliceerde boekje „Met gepast wantrouwen", waarin zij haar kritiek op het Interkerkelijk Vredesberaad ventileert". Des verslaggevers gehoororgaan spitst zich. Renate Rubenstein bij de EO? Feministe in hart en nieren. Pleister voor veel (homo)sexuele vrijheid. Is kortom het paard van Troje binnengehaald, in orthodoxe kring?

Uw verslaggever is niet de enige luisteraar, zo blijkt. Gelukkig maar. Een week later grist hij weekblad De Tijd uit de kiosk en... dit voorval was ook het katholiek gesigneerde weekblad niet ontgaan. Dan is er toch wat aan de hand. Een Tijd-journaliste had gebeld met mevrouw Rubenstein. Wat moest u bij de EO zoeken? „Gewoon, vertellen' waarover ik geschreven heb." Maar u was toch ook al bij de VPRO, mevrouw? „Wat maakt dat uit!? Daar. heb ik hetzelfde verteld." Droef gooide de Tijd-medewerker de hoorn op de haak. VPRO en EO in één adem, de katholieke kring was verbijsterd.

Wie schetst echter onze verbazing als Renate Rubenstein opnieuw een week later in Vrij Nederland haar hart lucht, nu onder haar pseudoniem Tamar. „Na het VPRO-interview werd ik niet opgebeld, wat me niet verbaasde, want zoals gezegd ik luister zelf ook nooit. Maar na het EO-interview was dat anders. Verbaasde, geschokte, verontwaardigde brieven en telefoons, zelfs een meisje dat in De Tijd meewerkt aan een soort van Ditjesdatjesrubriek belde om me over dat intervieuw te interviewen." De omhelzing werd haar niet in dank afgenomen. Arme Tamar. ( )

Akkoord, Tamar zelf schudt dat ook van zich af. „De mensen reageerden alsof ik me had ingelaten met fascisten, terwijl bij de EO, wat je ook verder over ze zeggen kunt, nu juist het soort mensen zijn bij wie je in de oorlog eerder kans had om te mogen onderduiken dan bij de meeste

andere mensen..." ,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen