De gevreesde ziekte

Hoe werd er jaren geleden in kerkelijk Nederland van gedachten gewisseld over wat heette de waarheid aan het sterfbed. Met andere woorden: vertel je het en hoe vertel je het, wanneer het ernaar uitziet dat onze lieve zieke niet meer beter wordt. De waarheid juist op die plaats. Het onderwerp is teer en brengt menigeen in nood. Gauw is de waarheid aan het sterfbed een last, wanneer voor de waarheid geen of niet een royale plaats is toegedacht. Moet je het rauwelijks uitschudden? Een taak voor de diehards? Voor die hard zijn als het graf. Waarheid als een emmer ijskoud water kan paniek teweeg brengen, en niet gering. Zeker zou het een „bekering" kunnen opleveren. Veranderingen op het sterfbed — wanneer zij tegen de prognose in overleven — staan niet als de betrouwbaarste bekend. Mogen, wij in geval van overlijden vanuit die minder goede ervaring met veranderingen op het sterfbed terugrekenen? Of sterven de échte en genezen de slechte? Intussen blijft de vraag klemmen of je het zeggen moet en hoe. Met de opvoering van een samenspraak „De stellig vermeende beterschap", waarin alle omstanders medespelers zijn, behandelen wij de patiënt op een lage manier. Een arts moet zich vooraf wel vergewissen of er voldoende ondergrond aanwezig is. Maar als hij dan met juiste intonatie zegt: „Wat u vreesde ... recht. is het!", doet hij

Welke Waarheid kan deze waarheid overvleugelen met genezende vleugels? Begin van alle goede dingen is en blijft de vreze des Heeren. Wie nimmer over godsvrucht nadacht, heeft van zijn leven erg weinig nagedacht. Godsvrees is geen angst, rast geen. doodsangst, en kent niet de slaafse blik van een gedurig afgeranselde hond. Wel bestaat daarin eerbied, stil ontzag, afhankelijkhied, doch innig geladen met vertrouwen. Waar vergeving in waarheid doordringt daar is vreze. „Opdat Gij gevreesd wordt.". Dat kan niet liegen. Laat ik in ieder geval dit zeggen dat vreze des Heeren nimmer zich te buiten gaat aan overtreding van het tweede gebod. De ware godvrezende immers koestert nimmer een image van de Heere, alsof hij Deze zelfbewust kan overrompelen met houding en woorden: „Mij straffen, dat zult en kunt Gij toch niet doen, zo zijt Gij immers niet." Evenmin kent hij God trekken toe als van een tiran, wiens lust het is en masse te verdelgen. God, de Rechtvaardige, wil niet oogsten waar Hij naliet te zaaien. Ontging het dan hoe Hij zelfs wenend voortging tot het al gezaaid was? Hoe zouden wij dat niet gezien hebben? Leven is pas in

KOL-OMMETJE 's Heeren vrees te leven. Deze bestendige vreze verschijnt als een.engel. Zo een engel, Die neerdaalt en in het dorre hart een fontein opent. Een fontein van onvergankelijk heil. De vreze des Heeren ontsprong toen de glanzende Wet het hart bekeerde.

„Wat u vreesde ... is het". Dat zei die arts, die nu eens zorgde voor een ziel. Wie heeft daarvan terug? Wie heeft een gepaste reaktie? Zou het mogen zijn als iemand zegt: „lk dank u. Het is een zwaar bericht, doch niet het ergste. Immers wat u zojuist zei vertaal ik zo: „Die ik vreesde. . . Die is het. Die is het Die ik welhaast ontmoeten zal en zien met eigen ogen"? Op zo'n eeuwig ogenblik kan groot verlangen overmeesteren. Als tijdens het leven het oprecht gebed gedurig als een offer in de avond brandde: „Heere Jezus, kom, ja kom haastig" is dat dan onverhoord, laat staan ongehoord, wanneer weliswaar Hij nog even toeft te komen, maar ons toestaat tot Hem te komen? „Wat u vreesde . . . is het!" Ten antivoord: „Nee, wees stil, het is anders. Die lk vreesde. .. Die is het". Op die manier is de dood verslonden tot overwinning.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen