D.V. 15 MAART: LUSTRUM-ONTMOETINGSDAG IN AMERSFOORT

Hoewel we dankbaar zijn voor het werk dat de afgelopen vijf jaar gedaan mocht worden, beseffen we ook dat er voor de toekomst nog erg veel werk ligt. De nood in de jongerenwereld is onvoorstelbaar groot: zoveel jongeren die leven zonder God! Met het oog hierop hopen we D.V. 15 maart een ontmoetingsdag te houden, waarop bijbelstudie, bezinning, dankzegging en voorbede centraal zullen staan. Prof. Graafland hoopt te spreken over de betekenis van jongeren voor de kerk en de betekenis van de kerk voor jongeren.

Wij hopen dat u en jij de 15de maart naar gebouw „De Flint" in Amersfoort zult willen komen.

Informatie

Wanneer u meer informatie over het „Windroos-werk" wilt hebben, kunt u het informatieblad/kontaktblad „Windroosstreken" aanvragen. Hierin kunt u meer over het Windrooswerk lezen. U kunt hiervoor bellen of schrijven naar: Jeugdevangelisatiecentrum „De Windroos", p/a Vosscnakker 33, 6711 CX Ede, telefoon 08380 - 21980.

Ede

Gert van den Bos

spraakgebruik van het Nieuwe Testament met het woord „liefde" nooit een vaag en ongrijpbaar iets bedoeld wordt. „Liefde" komt volgens het Nieuwe Testament altijd uit in concrete daden van liefde. Het verwondert dan ook niet, dat het ene, centrale gebod van de liefde tot elkaar uiteenvalt in een veelheid van geboden waarin dit ene, centrale gebod nader wordt geconcretiseerd. Zo wordt gesproken over een vrede houden onder elkaar (Mare. 9, 50; 1 Thess. 5, 13); een eren van elkaar (Rom. 12, 10); een opbouwen van elkaar (Rom. 14, 19; 1 Thess. 5, 11); een aanvaarden van elkaar (Rom. 15, 7); een terechtwijzen van elkaar (Rom. 15, 14; Col. 3, 16); een dienen van elkaar (Gal. 5, 13; 1 Petr. 4, 10); een verdragen van elkaar (Gal. 6, 2; Ef. 4, 2; Col. 3, 13); een vriendelijk en barmhartig zijn jegens elkaar (Ef. 4, 32); een vergeven van elkaar (Ef. 4, 32; Col. 3, 13); een elkaar onderdanig zijn (Ef. 5, 21); een elkaar uitnemender achten dan zichzelf (Fil. 2, 3); een leren van elkaar (Col. 3, 16); een vermanen van elkaar (1 Thess. 4, 18; 5, 11; Hebr. 3, 13); een najagen van het goede jegens elkaar (1 Thess. 5, 15); een acht geven op elkaar (Hebr. 10, 24); een belijden van de zonden aan elkaar (Jac. 5, 16); een bidden voor elkaar (Jac. 5, 16); een gastvrij zijn jegens elkaar (1 Petr. 4, 9); een nederig zijn jegens elkaar (1 Petr. 5, 5); een gemeenschap hebben met elkaar (1 Joh. 1, 7).

Eenheid en verscheidenheid

Helemaal aan het slot gaat prof. Versteeg dan nog in op twee grote vooronderstellingen „bij alles wat in het Nieuwe Testament met betrekking tot „elkaar" in ecclesiologisch (= dat wat te maken heeft met het gemeente-zijn, J. M.) verband naar voren gebracht wordt". En dat zijn dan, schrijft prof. Versteeg, zowel de eenheid als ook de verscheidenheid. Dat komt wel het meest duidelijk naar voren in het bijbels beeld voor de gemeente als lichaam en leden. Dat lichaam is écn (de eenheid van de gemeente). Maar niet alle leden zijn eender (de verscheidenheid binnen de éne gemeente). Leest u tenslotte nog wat prof. Versteeg daarover schrijft.

Waar eenheid gemist wordt kan men tot elkaar onmogelijk komen. Het is om deze reden, dat Paulus zich met name in de eerste brief aan de Corinthiërs zo fel verzet tegen scheuringen en twisten in de gemeente. Hij vermaant deze gemeente: „Weest vast aaneengesloten, één van zin en één van gevoelen" (1 Cor. 1, 10). Het is niet onduidelijk, hoe deze eenheid te karakteriseren is. Het gaat om een eenheid waarvan in Ef. 4, 1-v. gesproken wordt met de woorden: „ .... één lichaam en één Geest, gelijk gij ook geroepen zijt in de ene hoop uwer roeping, één Heere, één geloof, één doop, één God en Vader van allen die is boven allen en door allen en in allen".

Tegelijk is evenwel onmisbaar, willen de vele nieuwtestamentische vermaningen met betrekking tot „elkaar" tot hun recht komen, de aanwezigheid van verscheidenheid. Nergens wordt in het Nieuwe Testament als het beeld van de ideale gemeente een beeld getekend waarin de uniformiteit heerst. Het is integendeel de verscheidenheid waardoor het echte dienen van elkaar mogelijk gemaakt wordt. Bij uniformiteit is er voor het dienen van elkaar eenvoudigweg geen plaats. Er is dan immers niets waarméé men elkaar kan dienen. Een gemeente met uniformerende tendensen waarin men de verscheidenheid poogt te onderdrukken in plaats van aan de verscheidenheid recht te laten wedervaren is een gemeente die tekort doet aan het nieuwtestamentische karakter van de gemeente. Voor de nieuwtestamentische gemeente is immers karakteristiek, dat allen in hun verscheidenheid in die gemeente een piaats hebben en voor die gemeente een charisma. Alleen bij het respecteren van de verscheidenheid in de gemeente kunnen de nieuwtestamentische uitspraken over het liefhebben en dienen van elkaar voluit gaan functioneren. Zo is voor het Lichaam van Christus de verscheidenheid even wezenlijk als de eenheid en veronderstellen de eenheid en de verscheidenheid elkaar.

Tenslotte

Vooral dat laatste geeft te denken. Wij hebben vaak de neiging te willen dat iedereen in alle dingen precies eender is als wij zijn. De Schrift laat ruimte, ja eist die ruimte op, om verscheidenheid mogelijk te laten. Zeker, in waarachtige verbondenheid aan het ene Hoofd Christus. Hij schept de eenheid, Hij bepaalt de eenheid van het éne Lichaam. Maar er is verscheidenheid.-Daar laat de Schrift zich veel te duidelijk over uit. Dat maakt het rijke en volle uit van dat éne Lichaam van Christus uit alle volken en talen. Ze zingen één lied: Gij hebt ons Gode gekocht met Uw bloed. Hoe verschillend ze ook zijn.

J. M.

N.a.v. prof. dr. J. P. Versteeg, Oog voor elkaar, Apeldoornse Studies 15, uitg. J. H. Kok - Kampen. Prijs ƒ 18, 90.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen