IS DIT DE WEG?

Zij is Mijn Bruid

Het boek waarop we zaten te wachten is verschenen. Vorig jaar schreef de welbekende Ds. H. J. Hegger, voormalig Rooms-Katholiek priester, later predikant in de Gereformeerde Kerken en eindredakteur van het blad In de Rechte Straat, een brochure onder de titel „De nacht is ver gevorderd". Daarin deelde hij mee dat hij de Gereformeerde Kerk had verlaten omdat hij zich niet kon verenigen met de nieuwe koers die deze Kerk was ingeslagen en waartegen hij nu al zovele jaren zonder enig resultaat had geprotesteerd. Hij stelde toen in het vooruitzicht binnenkort een tweede brochure het licht te zullen doen zien waarin hij bekend zou maken bij welke kerk of geloofsgemeenschap hij zich zou aansluiten. Ieder die Hegger en zijn werk enigszins kent was uiteraard benieuwd naar de keuze en de motivering.

Vanwege het ingrijpende van die keuze en de grondigheid van de motivering — aldus de auteur in zijn woord vooraf — is het geen brochure geworden, maar een compleet boek. Dat boek ligt nu voor ons en draagt als titel: „Zij is Mijn Bruid". Het is uitgegeven bij de Evangelische Pers, Uitgeverij Blok en Zonen te Dieren.

Verwacht u nu niet dat hier een uitvoerige bespreking van dit boek volgt. Het gaat ons in eerste instantie slechts om te zien of we Ds. Hegger, wiens persoon en werk ons zo sympathiek is, kunnen volgen op de weg die hij meende te moeten inslaan.

De pijn van het scheiden

Laten we over deze stap niet te gering denken. Men verandert niet van kerk of van geloofsgemeenschap zoals men een oude auto inruilt voor een nieuwe. Men bedankt ook niet voor een kerk om zich dan bij een andere aan te sluiten zoals men het lidmaatschap van een vereniging opzegt om daarna tot een andere club toe te treden.

Ds. Hegger, rooms opgevoed, priester geworden en docent aan een seminarie in Bra-

zilië, heeft in zijn boek „Mijn weg naar het licht" verteld van zijn overgang naar de Reformatie. Langzamerhand gingen zijn ogen open voor de waarheid van het Woord Gods en werd hij door dat Woord overwonnen. Hoe schokkend en ingrijpend dat geweest is voor hem, de kerk te moeten verlaten waarin hij opgegroeid was en die hij dienen mocht, kunnen zij die het boek gelezen hebben, enigszins aanvoelen. Maar om het écht te begrijpen moet men het eigenlijk zelf meegemaakt hebben.

Hegger sloot zich bij zijn terugkomst in Holland aan bij de Gereformeerde Kerken. Velen konden dat toen al niet begrijpen, maar dat was een samenloop van omstandigheden. Wat wist deze man, die rooms was geweest, van de richtingen en groeperingen binnen het Gereformeerd Protestantisme? In 1951 werd hij predikant van de Gereformeerde Kerk te Denderleeuw in België. Inmiddels raakte hij geheel betrokken bij de Stichting In de Rechte Straat, die zoveel werk deed en nog doet onder de roomskatholieken en vooral hulp verleent aan expriesters. Hoewel geen dienstdoend predikant meer in de Ger. Kerk, volgde hij toch nauwgezet de koers die zijn Kerk was ingeslagen. En omdat hijzelf het , , Sola Fide" van de Reformatie opnieuw had herontdekt, kon hij het niet nalaten tegen het verval in zijn Kerk te getuigen. In de Vereniging Schrift en Getuigenis was hij één van de leidinggevende figuren en kwam hij telkens weer óp voor het confessionele karakter van zijn Kerk. Maar uiteindelijk zag hij het in de Gereformeerde Kerken niet meer zitten en vorig jaar kwam het tot een breuk. Wat een pijn moet het hem gedaan hebben, voor de tweede maal een kerk te verlaten die hem lief geweest was en die hij met al zijn gaven en krachten had gediend...

Welke kerk niet?

Ds. Hegger laat in zijn nieuwe boek alle kerken waarbij hij zich zou kunnen aansluiten de revue passeren. De Hervormde Kerk werd het niet, ondanks het feit dat hij zich wel tot de oude vaderlandse Kerk aangetrokken voelde, vanwege de trouw van God aan die Kerk betoond. Vooral de Gereformeerde Bond is hem lief om z'n blijven in die kerk. Maar de Herv. Kerk erkent althans de juistheid van één afscheiding, namelijk van Romen. Dat is niet consequent.

De Vrijgemaakte Kerk binnen verband boeide hem door haar rechtlijnig denken: wij zijn de enige ware kerk! Maar in de praktijk zitten we dan toch maar met al die verschillende openbaringen van het lichaam van Christus... In de Vrijgemaakte Kerk buiten verband werd Ds. Hegger aangetrokken door het feit dat het synodaal verband nog niet zo strak en bindend is. Maar ook deze Kerk kant zich scherp tegen de Kerk waaruit zij voortgekomen is. Het ruikt er als het ware nog naar de kruitdamp...

De Chr. Ger. Kerken zijn Ds. Hegger ook sympathiek. Maar hun kerkorde is zo strak dat ze geen predikanten van andere kerken op hun kansels toelaten en dat strijdt volgens Ds. Hegger met de eenheid van alle christgelovigen.

Met velen in de Ger. Gemeenten voelt hij zich ook verbonden vanwege hun belijden en beleven van de heiligheid Gods en het daaruit voortspruitende zondebesef, maar ook vanwege hun roemen in vrije genade en de nadruk op de Goddelijke verkiezing. Maar ook in die gemeenten vindt hij tè veel menselijke inzettingen en tradities.

Tenslotte noemt hij de Vergadering dei-Gelovigen, maar daar kent men geen oudsten (ouderlingen) en dat is voor Ds. Hegger toch een bijbels gegeven. Bovendien is ook daar geen eenheid: er zijn Open en Gesloten Broeders, die elkaar uitsluiten.

Is dat geen hoogmoed?

Dit alles lezende en overdenkende kwam de vraag bij me op, die blijkbaar bij Ds. Hegger zelf ook opgekomen was. Hij schrijft: „Misschien zal iemand nu schamper opmerken: blijkbaar is dus geen enkele kerk goed genoeg voor u". Ik wil hem geruststellen, ik merk het niet schamper op, daarvoor voel ik mij te zeer met hem verbonden. Maar als ik hem persoonlijk sprak zou ik het wel vanuit de broederlijke liefde willen vragen: wanneer er in al deze kerken nog kinderen van God zitten, en wanneer daar nog gepredikt wordt volgens de Schrift en naar de Belijdenis van de Kerk der Reformatie, kunt ü er dan géén kerkelijk onderdak vinden? Kijkt het duiveltje van de kerkelijke hoogmoed — ons hart is immers zo arglistig — dan toch niet om de hoek van de deur?

De huisgemeente

Voor wie Ds. Hegger's pleidooi voor de „huisgemeente" van 1977 gelezen heeft zal het al geen verrassing meer zijn wanneer we nu van hem horen dat hij voor die vorm van christelijke gemeenschap heeft gekozen, zonder overigens de band te verbreken met de Gereformeerde Kerk van Denderleeuw, die althans formeel nog altijd bestaat. Door zich aan te sluiten bij één van de kerkinstituten die zichzelf beschouwen als een volkomen gemeente in die plaats zou hij zich opstellen naast en tegenover andere Schriftgetrouwe kerken, zo luidt zijn motivering. Zou hij bij één of andere kerk onderdak zoeken, dan zou hij meewerken aan het instandhouden van een zondige verdeeldheid en Paulus tegen zich krijgen, die immers de vraag heeft gesteld: is Christus gedeeld?

De huisgemeente is volgens Ds. Hegger de vorm van gemeente-zijn die het nauwst aansluit bij de gegevens van het Nieuwe Testament. Die gemeente ervoer nog niet de knellende banden van een kerkorde en van allerlei menselijke tradities.

Ik kan het mis hebben, maar ik zie deze

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen