CORRESPONDENTIE

J. A. te C. a. d. IJ. Beste vriend, zo mag ik dit antwoord op uw vele vragen beginnen.

Hoewel uw vragen rechtstreeks aan de kroniekschrijver van ons blad zijn gericht, vind ik ze van zo'n algemeen belang, dat ik de vrijmoedigheid maar neem om ze te beantwoorden. Zeker nu het door u gevraagde is voortgekomen Uit een citaat destijds van ds. Velema in de „Kleine Kroniek" opgenomen. Ik voel waar u mee zit.

Al uw vragen zijn terug te brengen tot één vraag: waar vind ik de ware kerk waarbij ik me kan aansluiten? U bedoelt eigenlijk: waar vind ik de volmaakte kerk? Ik moet beginnen u teleur te stellen. Op deze wereld vindt u nooit een volmaakte kerk. In geen enkel instituut en ook niet in de zogenaamde vrije groepen.

Waarom kan niemand een volmaakte kerk of groep aanwijzen waar letterlijk niets op aan te merken is? Omdat de allerheiligsten zolang zij in dit leven zijn met zonde zijn bevlekt en nog maar een klein beginsel van de ware gehoorzaamheid hebben. Abraham, David, Petrus en welke heilige uit de Bijbel u maar noemen wilt, ze hebben gelóófd, het waren kinderen Gods. Geen van die allen was er volmaakt.

In de eredienst onder oud-Israël was er een tempel en offerdienst met gebreken, met afglijding, verwarring, verstening en verstarring. Fel gaat God tekeer als Hij Zijn stem verheft bij de profeten en zegt dat Hij hun heilige dagen niet rieken kan en hun offers versmaadt. Toch laat Hij Zijn volk niet los en telkens hoort u hoe Hij roept: Bekeer u tot Mij, Israël, en dat met uw ganse hart.

In de dagen van de apostelen is het niet anders. De Heilige Geest heeft op de pinksterdag Zelf de Kerk gesticht. Zuiverder kan het niet. De eerste christengemeente draagt er aanvankelijk de duidelijke sporen van en u kunt daarvan lezen in het slot van Handelingen 2. Wat een liefde, wat een trouw, wat een offerbereidheid. Maar het duurt niet lang of in die gemeente dienen zich ook een Annanias en Safira aan (Hand. 5). Zeker, zij verdwijnen abrupt, - als door Gods eigen hand, van het toneel op een straffe, strenge wijze. Maar het toont wel aan dat er in alle tijden en in alle kerken schijngelovigen naast ware gelovigen geleefd hebben en leven. En dat zelfs de ware gelovigen in menig opzicht te vermanen zijn, dat maken u de brieven van Paulus wel duidelijk alsmede de brieven die de verhoogde Christus liet verzenden aan de zeven Klein-Aziatische gemeenten (Openb. 2 en 3).

Bedoel ik nu dat we ons dan maar niet zo druk moeten maken om het ware-kerk-zijn? Dat het tenslotte toch één pot nat is, welke kerk of liever: als er toch geen kerk deugt dan maar géén kerk? Zeker niet. Welke kerk ook, maar zij zal moeten leven naar de norm van het Woord, moeten leren wat het Woord van God leert, moeten belijden zoals de Schrift belijdt, moeten luisteren naar de vermaningen die tot haar komen, zich moeten bekeren van de dwalingen die ingeslopen zijn. Bovendien zou het al te gemakkelijk zijn om op een afstand de kerk te bekijken en bij het constateren van diverse gebreken te zeggen: „dat is ook al

niets". We moeten niet vergeten dat wij een deel van die kerk zijn en als we kritiek op de kerk hebben het eigenlijk op ons eigen hoofd neerkomt. Dan kun je alleen nog maar ootmoedig over het kerk-zijn, ook over het ware-kerk-zijn spreken en weten dat je, zowel als kerk alsook als lidmaat van die kerk slechts van die genade leven moeten (en mogen!) die goddelozen rechtvaardigt.

U vraagt een naam van een kerk te noemen die de ware, de echte kerk is. Er zijn er die dat kunnen, die van hun eigen kerk zeggen dat het de ware kerk is. Dat is heel wat, want dan zeg je meteen dat er voor een andere kerk geen andere naam overblijft dan „valse kerk". Tenslotte kan er maar één ware kerk zijn. Ik zou, gezien de jammerlijke verscheurdheid van de kerken, gezien toch ook dat er in andere kerken heus nog wel ware gelovigen zijn, deze uitspraak niet aandurven. Ik mag wel zeggen dat de kerk die wij dienen ondanks haar gebreken ons lief is, en dat er geen enkele reden is — maar dat geldt ook voor hen die in andere kerken dienen — om haar te verlaten omdat het in die kerk zo dor is, omdat er zo weinig geestelijk leven is, omdat er bijna geen geloofszekerheid is, enz. enz.

Ik wil graag het bovenstaande nog wat toespitsen en ervoor pleiten dat we, dat men vooral acht geeft op de zuivere bediening van het Woord en de rechte bediening van de sacramenten, naar de instelling van Christus. En dat er toezicht op leer en leven dient te zijn. Waar men dat nog vindt (en dat is toch in onze vaderlandse kerk niet helemaal verdwenen? ) dat men dan schuldig is zich daar onder het Woord en de sacramenten te voegen. Deze toetssteen van het Woord zullen we in elk geval hebben te hanteren. En er zijn gelukkig nog kerken ook buiten onze Hervormde Kerk waar dit gevonden wordt. Door te zeggen dat wij de ware kerk hebben zou ik andere voor vals verklaren.

Ik neem dit zonder meer niet voor mijn rekening. Al moet de hopeloze verdeeldheid van die kerken, die zeggen vast te houden aan het Woord en de Belijdenis ook nog zo diep betreurd worden en gebeden om wederkeer tot de God van onze vaderen, die ons geleerd hebben dat ieder schuldig is zich bij de kerk te voegen. Daarom doet onze vriend er ook niet goed aan als hij schrijft: „ik ben niet kerkelijk gericht, maar wel geloof ik in God en de Heere Jezus". Als ik dit uit moet leggen als: ik ga niet naar een kerk, want ik weet niet waar ik dan heen moet, dan geloof ik dat hij er niet goed aan doet. Want het is niet zo: beter naar geen kerk dan naar een verkeerde kerk, waar je dan per ongeluk in zou stappen. Neen, het is zo dat waar het geloof in God de Heere en in Zijn Zoon Jezus Christus leeft in het hart, dat de Geest het behaagt dit geloof te werken door de verkondiging van het evangelie en door datzelfde evangelie, samen verbonden met de sacramenten, dit geloof wil versterken, voeden en onderhouden.

En dan zult u daar ter kerk moeten gaan waar naar de maatstaf van het Bijbels getuigenis het Woord der waarheid recht verkondigd wordt. U vraagt of bijvoorbeeld de E.O. ook niet goed is omdat die mede door activiteiten van zogenaamde „vrije groepen" tot stand gekomen is. Ik zou zeggen: laten we dankbaar zijn dat er via deze omroep toch het evangelie vele mensen bereikt, die anders niet te bereiken zijn. Dat hoeft geen kritiekloze opstelling tegenover de E.O. te betekenen en als men soms bepaalde tendenzen aantreft waarover men zijn vragen heeft, dan is het maar het beste cm die de leiding van de E.O. kenbaar te maken, alvorens men die kritiek in het openbaar spuit.

Rest mij nog een vraag te beantwoorden en wel deze: wat of belijdenisgeschriften zijn en waar u die kopen kunt. U bent m.i. wel in het bezit van een Bijbeltje met psalmen. Welnu, achter in elk psalmboekje vindt u de drie belijdenisgeschriften, te weten de Heidelberger Catechismus, De Nederlandse Geloofsbelijdenis of 37 artikelen des geloofs, en de Vijf Artikelen tegen de Remonstranten. Deze geschriften noemen wij „De drie formulieren van enigheid". Als kortere belijdenisgeschriften vindt u daar ook de 12 Artikelen, de Geloofsbelijdenis van Nicea en de Geloofsvorm of Bekentenis van Athanasius. Deze laatste drie worden ook wel de christelijke symbolen genoemd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen