KLEINE KRONIEK

interview met Lydia Vins

De redactie van het Gereformeerd Weeklad was ook uitgenodigd om vrijdag 28 september aanwezig te zijn bij een ontmoeting met Lydia Vins, de moeder van de bekende Georgi Vins uit Kiew. Helaas waren we als redactie niet in staat om op zo korte termijn aan deze uitnodiging van de le voorzitter van de stichting „Friedenstimme-Nederland", dhr. J. Meertens, gehoor te geven. Nu vonden we gelukkig in „Koers" een interview aan van de heer Rik Valkenburg op die vrijdagmiddag, naar ik aanneem, afgenomen. Ik neem dat gesprek in z'n geheel voor u over, mede gelet op het grote belang van ons hartelijk en biddend medeleven met onze zusters en broeders in Christus o.a. in Rusland.

Introductie

April 1979 werd de Baptistcnleider, Georgi Vins, uit Kiew, plotseling, met enkele politieke dissidenten, geruild tegen twee door dc Verenigde Staten vrij gelaten Sowjet-spionnen. Na de eerste maanden in New York te hebben doorgebracht, kwam hij bij geloofsgenoten („Rusland - Duitsers") in Duitsland terecht. Op uitnodiging van de onlangs opgerichte stichting „Friedenstimme Nederland", die geassocieerd is aan het Missionswerk „Friedenstimme" te Keulen, kwamen de Vins naar Nederland. De stichting, die haar achterban vooral zoekt in de Gereformeerde Gezindte, houdt zich namelijk bezig met het geven van bekendheid aan „de nood van de vervolgde christenen en de trouw waarmee God voor Zijn vervolgde Gemeente zorgt". Vandaar dat er verschillende bijeenkomsten werden gepland waar de Vins hun stem laten horen. Speciaal voor „Koers" sprak ik met de zwaarbeproefde weduwe, mevrouw Lydia Vins-Zharikova, moeder van Georgi Vins. Ondanks alle eenvoud, een onvergetelijk gesprek met deze, door Gods genade, zo standvastige bejaarde dame, die met „opgeheven hoofde'' al het leed doorstond in een vast vertrouwen op de beloften van de Heere Jezus. De vertaling kan exact genoemd worden, al moest er wel eens verduidelijkt worden.

H«t Woord van God

Mevrouiv Vins, wat is uw credo? ...

— Onze geloofsbelijdenis is, dat wij geloven in Jezus Christus als de Zoon van God, wij geloven zijn vleeswording, Zijn Goddelijke geboorte en dat hij ook op Golgotha Zijn bloed heeft vergoten voor ons, zondaars en dat wij door zijn bloed van de eeuwige dood, door het geloof worden gered.

Wat is het belangrijkste in uw leven? ... — Voor mij is het belangrijkste zó te leven als het Woord van God zegt. In de Gemeente en met de Gemeente in alie vervolgingen cn droeve dingen samen te zijn. Ik kan mij geen ander leven voorstellen. Een ander leven zou mij geen vreugde schenken.

Hoe hebt u het ervaren om in een land te wonen, waar de Christenen vervolgd worden ... ?

— Het leven in de vervolging was zeer moeilijk, maar ik kan mij geen ander leven voorstellen. Bij de uitreis naar het Westen, na veel waarschuwingen van de kant van de regering, dat wij (d.w.z. de Raad van de Familieleden van Gevangenen) moeten ophouden, met het attenderen op vervolgingen, lag er een arrestatiebevel voor mij klaar. Ik was het er geheel mee eens om de gevangenis in te gaan, als dat Gods wil was.

Kunt u iets zeggen over het verloop van de vervolgingen, de laatste twintig jaren ... ?

— Na de bekering van mijn zoon Georgi kwamen er opnieuw grote vervolgingen over het gezin. Vooral ontstonden deze vervolgingen als gevolg van de geestelijke opwekking, een geestelijke reformatie, in het jaar 1961 onder de Baptisten. Want de christenen hadden besloten heel consequent naar het Evangelie te leven en de inmenging van de staat in de Gemeente af te wijzen, waardoor er een splitsing kwam met hen die zich wel door de regering lieten beïnvloeden. Voor kinderen bleven de kerkdeuren gesloten. Het was eigenlijk verboden, dat men jongeren onder de 30 jaar in de gemeente opnam. Ook zangkoren waren verboden alsook instrumentale orkesten, eveneens jeugdbijeenkomsten, gebedssamenkomsten, vrouwenvereniging en onderlinge hulp tussen gelovigen in materieel opzicht. Het geestelijk leven kwam in het slop. Het bestuur van onze Baptistenbond, die wij de Raad van Kerken noemen, wel te onderscheiden van de Wereldraad van Kerken, waarmee deze Raad van Kerken niets van doen heeft, scheidde zich af van de officiële Baptistenbond („bovengronds") en diende een verzoek in om een conferentie te mogen houden. Daardoor kwamen zij allen in de gevangenis en voor het eerst in de geschiedenis van de Sovjet-Unie organiseerden de vrouwen, de kinderen en de moeders van gevangenen een comité ter verdediging van de gevangenen, dat men aanduidde met de naam: „Raad van Familieleden van Gevangenen!"

Optimistische, christelijke jeugd

Bloeit het geloof onder druk?

— Dat is zeker het geval. Men kan zich alleen in de vervolging de moed voorstellen, die de gelovigen ginds hebben. Bijvoorbeeld de vrouwen in de Raad van Familieleden, waarvan sommigen 11 kinderen hebben, zijn vastbesloten hun mannen in de gevangenis te volgen als het moet. En de jongeren zijn erg dapper. Ongeacht het dreigende gevaar van de gevangenis, schrijven zij uitnodigingen voor de godsdienstoefeningen en verdelen die. Daarvoor krijgen zij gevangenisstraf. Zo is er op het ogenblik een meisje in de verbanning, genaamd Olga Nikora, 28 jaar, die 5 jaar gevangenis achter de rug heeft. Zij komt uit het zuiden, uit de stad Nikolajev, en werd vanuit het zuiden voor drie jaar naar het uiterste noorden verbannen, waar het bitter koud is, in Jakoetië.

Hoe is de christelijke jeugd in Rusland, blij of terneergeslagen... ?

— Deze jeugd in Rusland is zeer optimistisch en vrolijk. Wanneer zij in een groep in bus of trein

zijn, dan kunnen zij niet zwijgen, zingen christelijke liederen en .daaruit komen dan weer gesprekken voort. Vaak worden zij daarvoor gearresteerd en naar het politiebureau gebracht, maar dragen dat met vreugde.

Heeft de jeugd geen angst... ?

— Het is vaak onbegrijpelijk, dat zij met geen moeilijkheden rekening houdt. Zij houdt er eenvoudig geen rekening mee in het getuigenis voor hun Heere en Heiland.

Ook niet voor de toekomst, voor hun beroep ... ?

— Hoewel zij daardoor in grote moeilijkheden kunnen komen, vanwege de kansen voor hun toekomst, letten ze daar toch niet op.

En de kleine kinderen ... ?

— De Sovjet-regering probeert steeds weer in verschillende steden de kinderen van hun ouders af te nemen, maar daar de ouders voor hun kinderen opkomen en ook hier in het Westen daartegen wordt geprotesteerd, is het er nog niet vaak van gekomen, dat men de kinderen inderdaad heeft afgenomen.

U noemde protesteren. Wat helpt meer: bidden of protesteren ... ?

— Wij leggen de nadruk op de gebeden. De gebeden komen voor het Aangezicht van God. Wij hebben de kracht van het gebed ginds vaak bemerkt. En hier in het Westen hebben wij ons ervan overtuigd, dat zeer velen voor de christenen bidden. De gebeden der heiligen komen tot gedachtenis op voor God (Hand. 10 : 4).

Voor uw zoon Georgi Vins is veel gebeden in het Westen. Is hij daarom vrijgekomen ... ?

— Daaraan bestaat niet de minste twijfel, dat de gebeden van de christenen in het Westen daartoe hebben bijgedragen.

En de Heere heeft Zijn almacht getoond, dat Hij hoger is dan al het aardse.

Moederschap

Wat betekent het voor een moeder, om een zoon in de gevangenis te hebben ... ?

— Wij weten, dat de weg van een kind al vóórzijn geboorte door God is bepaald. God weet, hoe zijn. weg zal zijn. De moeders, de gelovige moeders geven hun kinderen over in de hand van God en zeggen: De Heere moge hen op Zijn wegen laten wandelen. En dat wordt reeds in de vroege kindsheid door de moeders in het hart van de kinderen gelegd. En een bewijs daarvan is, dat ook al is de vader 16 jaar in de gevangenis, dan voeden de moeders de kinderen zó op, dat zij ook naar de kerk gaan en gelovig worden. Zij zetten de arbeid van hun vader voort en worden niet wereldsgezind. Maar 's nachts ziet waarschijnlijk God alleen de tranen van de moeders, die zij voor hun kinderen storten. Dat drukt zwaar op het hart van de moeders. Zij kunnen het eten haast niet door de keel krijgen, wanneer zij eraan denken, dat hun zoon in gevangenschap dit betere eten niet krijgt. Zij kunnen ook niet recht deelnemen aan de gewone vreugde, omdat hun zoon daar niet in delen kan. Het is een zeer moeilijke weg. Maar het is de enige weg. Er is geen andere.

Proberen de moeders niet om hun kinderen tot een compromis te brengen om vrij te komen ... ?

— Het komt voor in officiële kerken, dat de moeders invloed uitoefenen op de kinderen, om niet zo dapper te zijn.

Dus in gemeentes, die door de staatsveiligheidsdienst gecontroleerd worden. Maar het leven toont aan, dat de Heere zulke gezinnen niet kan zegenen. En zulke kinderen gaan meestal de wereld in.

Zijn zij en u zo dapper om het baptisme groot te maken of terwille van het godsrijk... ?

— Het is liefde tot God. En het verlangen nog elen tot geloof te brengen. Toen mijn derde kleindochter vorig jaar de school zou verlaten, gaf de taatsveiligheidsdienst aan het schoolbestuur bevel, haar geen goed getuigschrift te geven, maar een slecht. De directeur liet haar bij zich komen en zei: Liza, zorg er voor dat je gedurende de examentijd geen enkele keer op het politiebureau terecht komt. Zij gaf hem geen antwoord. Maar elke zaterdag en zondag ging zij mee uit evangeliseren in verschillende steden en dorpen. Zij zongen in de trein en spraken over God. Zodat Liza juist in de examentijd acht keer opgebracht werd. En toch kreeg zij een goed getuigschrift. Zó groot is de kracht van God!

De jeugd staat vast en er is een ingespannen zoeken naar God in het Russische volk. Speciaal bij de jeugd.

Geen angst

U heeft de Raad van Familieleden van Gevangenen opgericht. Mocht dat zo maar ... ?

— Deze Raad is het grootste kwaad in de ogen van de Sovjet-regering. De Sovjet-macht wil de gelovigen vernietigen, maar zo, dat niemand er erg in heeft. Maar de Heere heeft gezegd, dat er niets in het verborgen is, dat niet aan het licht komt. En veel gebeden stijgen op tot God.

Heeft u nooit angst gehad ... ?

— Ik heb een lange lijdensweg achter mij, maar de Heere heeft angstgevoelens steeds voor mij weggehouden. Ik heb nooit angst gehad. En Hij heeft mij speciaal in de gevangenis geleerd, niet te zorgen voor de dag van morgen. Ik weet dat alleen dat zal gebeuren, wat de Heere bepaald heeft. Er bestaat geen toeval. Daarom had ik altijd innerlijke rust en vrede. En dat is niet alleen bij mij zo, maar bij alle anderen die in vervolging staan.

Kunt u enkele ervaringen vertellen ... ?

— Wat een bijzonderheid voor de Raad van Familieleden van gevangenen is, dat de documenten van deze Raad vaak van de leden van de Raad worden afgenomen. Maar de Heere beschermt ons steeds en gedurende deze lange tijd ben alleen ik maar in de gevangenis geweest, omdat ik eiste, dat men hen met rust zou laten en zei: Ik ben de schuldige aan dit hele werk. En ik was blij, dat ik

bij de rechtszitting in de zaal de andere vrouwen van de Raad in vrijheid zag.

Staat het werk van de Raad nu stil... ?

— Er zijn daar vrouwen, die het werk voortzetten. En wij weten, dat het werk des Heeren niet door mensen wordt gedaan, maar de Heere Zelf doet het. Hij zal altijd arbeiders voor de wijngaard vinden. Degenen, die niet willen dat dit werk wordt gedaan, maken een grote fout door te menen, dat het door enkele mensen wordt gedaan. Toen ik in de gevangenis was, werd het werk voortgezet. En zelfs versterkt. En wanneer er één wordt gearresteerd, staan er tien anderen klaar. Toen er op een zitting van de Raad de vraag opkwam, wie er het werk zou overnemen, wanneer ik zou worden gearresteerd, stonden er tien vrouwen op, moeders van kinderen en zeiden: Wij zijn bereid dit werk voort te zetten.

Uitgewezen

Ervaart u uw vertrek uit Rusland niet als een desertie of ziet u dit als een voortzetting van uw functie in het buitenland ... ?

— Toen ik de mogelijkheid kreeg om Rusland te verlaten, heb ik dat beslist afgewezen. Maar er verliep een maand, toen de overheid mij zei, dat er in Moskou betreffende mijn geval een bespreking gaande was en dat ik in geen geval in Rusland zou kunnen blijven. En zo werd ik gedwongen af te reizen. Ik ben dus van mening dat ik en mijn zoon uitgewezen zijn. Maar toen ik mijn pas kreeg, zei ik hun: „Ik geloof, dat u ons nog weer zult uitnodigen. cm terug te komen en u zult zeggen: „U mag terugkomen om in Rustend te evangeliseren. Tot dusver hebt u daarom gelachen." Toen ik hun dit zei, waren zij stil. Zo was alles bij de Sovjet-overheid erop gericht om ons kwijt te raken. En nu wacht ik erop, dat de Heere mij zal zeggen, hoe ik verder moet werken. Ik zou echter graag willen, dat alle christenen in de hele wereld in gebed tot God zullen gaan voor alle gevangenen, die in strafkampen of gevangeniscellen zijn, waar zij geen frisse lucht krijgen. Dat de hele wereld voor de Verwantenraad zal bidden en dat het mogelijk zal zijn, dat de hele wereld zal weten van het werk van deze Verwantenraad. En de Heere zal Zijn werk ten uitvoer brengen. En wat de Heere verder zal zeggen, moeten wij opvolgen.

Hoe bevalt het u hier in het westen... ?

— Het overvalt mij allemaal. God is een verrassend God. Hij heeft mij door alle diepten in Rusland heengeleid, door alle donkere diepten van de gevangenis en Hij heeft voor mij nu nog een wereld geopend, die in Rusland onbekend is. En ik denk, dat het Westen de Heere wel heel erg dankbaar moet zijn, want het heeft een grote schat aan literatuur en mogelijkheden en levensomstandigheden. En er is alle oorzaak om Hem van vroeg tot laat te danken. Maar onze verwonderde harten kunnen dat niet allemaal zo maar in zich opnemen. Wij zijn met ons hart nog steeds daar, waar tranen worden vergoten.

Verlang u naar Rusland ... ?

— Op één voorwaarde: dat de deur voor de evangelisatie open gaat.

Wat is uw belangrijkste opgave hier in het Westen ... ?

— Ik dacht, dat mijn levenstaak reeds afgelopen was en ik verlangde om bij de Heere te zijn. Maar nu zie ik het als mijn opgave verder over de vervolgden te spreken cn hun de helpende hand te reiken en in de bijeenkomsten en door de gesprekken zijn al veel nieuwe voorbidders opgestaan. En dat is het grootste dat men doen kan. En God zal het Zijne doen. Hij heeft o.ns niet tevergeefs hierheen gestuurd.

Israël

Wat denkt u van Israël?

— Ik sta verbaasd over hun standvastigheid. Dat zij van het hele gebied, dat zij bezet hebben, niets hebben teruggegeven. De gelovigen in Rusland menen, dat het tekenen zijn van de Wederkomst van Christus. En wanneer God Israël nog bewaart, zodat het zich als volk nog kan formeren, dan is dat nog genade ten opzichte van de heidenen en is God nog genadig voor de mensen en roept hen op tot berouw.

Heeft God nog een plan met Israël... ?

— Ik kan daarover niet veel zeggen. Maar ik geloof, dat alles in vervulling zal gaan wat in de Schriften over Israël staat.

Gebeden

Heeft u tenslotte nog iets te zeggen, over iets dat niet is aangeroerd ... ?

— Ik geloof, dat wij al een lang gesprek hebben gehad, dat het maar niet een vluchtig gesprek zal zijn geweest en de golven van het leven dc hoofdzaken niet zullen overspoelen. Ook hoop ik dat de welvaart hier, de klachten van hen, die zich moeten afpijnigen, niet zal overstemmen. Het is een zeer groot volk. En wanneer wij over de bijzonder moeilijke situatie in andere landen, zoals Afrika, spreken, laten wij dan ook dit ongelukkige Russische volk niet vergeten. Want dit volk zoekt het Woord van God en wil horen van Jezus Christus, maar het heeft geen mogelijkheid.

Moge dit gesprek ons die zich in mijn land bevinden steeds bijblijven. Dat zou de Heere zeer welbehaaglijk zijn. Dc lijdende broeders en zusters in Rusland zullen dat ervaren.

Een jonge vrouw kreeg drie jaar strafkamp wegens het houden van een zondagsschool. Zij schrijft wonderbare dingen. Zij ervoer het om zo te zeggen bijna fysiek, hoe men voor haar bad. Zij kon alleen maar „amen" op deze gebeden van anderen zeggen.

Ikzelf kreeg elke zondag nieuwe kracht. Tot verbazing van iedereen kon ik opstaan, ook wanneer iedereen dacht dat dat niet meer kon. Toen ik in het vliegtuig stapte om naar mijn zoon in Jakoetsk te vliegen, was ik zeer zwak en vol gebreken. Maar ik wist, dat er in de hele wereld voor mij werd gebeden. En dat gaf mij kracht. Zo zou ik nog veel kunnen vertellen. Maar ik wilde nog één ding zeggen: De Heere telt iedere traan en verhoort elk gebed. En Hij antwoordt op onze gebeden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen