In Zuid-Vietnam is de zondag afgeschaft

De Franse revolutie die, gelijk bekend, als zinspreuk voerde 'Ni Dieu, ni maitre' (geen God en geen meester) heeft al spoedig na het uitbreken ervan de zondag afgeschaft; in plaats van het ritme 6 werkdagen, 1 rustdag werd ingevoerd de 10- daagse werkweek van 9 dagen en 1 rustdag, zo schrijft „De Reformatie".
Niet lang na de invoering van deze 10-daagse week bleek dat deze afwijking van Gods wet in het geheel niet bevorderlijk was voor de samenleving, maar er eerder verwoestend op inwerkte; toen is men weergekeerd naar de zevendaagse week en ook naar de sabbath.
Gods wetten zijn goede wetten, bevorderlijk voor de samenleving; het terzijde stellen van 's Heeren geboden maakt het leven stuk.
De historie herhaalt zich: het kooununistische Vietnam heeft ook de zondag afgeschaft en een 10-daagse werkweek ingevoerd.
'De Stem', een opwekkingsbjad bevatte in het nr. van februari 1977 de vertaling van een interview dat gestaan heeft in 'L'-Homme Nouveau'. Eén van de medewerkers aan dit blad, Marcel Clement, sprak met enkele personen die kortgeleden Saigon, destijds de hoofdstad van Zuid-Vietnam, hebben verlaten. Hier volgt het vraaggesprek.
Vraag: Welke verandering is u het sterkst opgevallen?
Antwoord: Dat de zondag werd afgeschaft en een nieuwe maandindeling van drie perioden van 10 dagen werd ingevoerd. Aan het einde van de eerste tiendaagse periode heeft men dan een zogenaamde rustdag, die echter is gereserveerd voor politieke indoctrinatie, en de twintigste dag staat in het teken van de zelfkritiek.
Vraag: Tracht men de bevolking te indoctrineren?
Antwoord: Het is werkelijk duivels. Van 's morgens 5 uur totdat de werktijd ingaat brullen uit iedere hoek van een dorp luidsprekers. Tijdens het schaftuur en 's avonds van 6 tot 10 uur herhaalt zich hetzelfde. Er is geen huis dat er zich aan kan onttrekken. Het is onmogelijk zich te verstoppen, want dit zou voor degenen die niet luisteren, de gevangenis betekenen.
Men heeft de systematische vernietiging van het gezinsleven op het oog, zoals dit van hogerhand wordt gewenst. Door deze vorm van propaganda wordt het volk zo afgestompt dat men in een hoek gaat zitten en niet meer de moed opbrengt om te praten. Dit werkt als de langzame dood voor hetgezinsleven. Binnen het hüisgezin zélf zijn kinderen verplicht hun vader en moeder te bespieden en zo nodig aan te geven. Op school wordt de kinderen bijgebracht anderen te bespionneren.
Toen de communisten Saigon bereikten, werden alle bibliotheken leeggehaald en de boeken verbrand. Het maakte geen verschil of ze godsdienstig van inhoud waren of niet. Deze boeken werden meteen vervangen door stapels van hun tijdschriften en door drie technisch goede werken over het marxisme in het Frans, Engels en Vietnamees. Ook de boekenplanken in de huizen werden overhoop gehaald.
Vraag: Zijn er ook 'kampen des doods'?
Antwoord: Vooral in de zgn. 'omscholingskampen', waar men óf voor het communisme óf voor de dood kan kiezen. Zij, die zich overgaven, schreven in een dagboek: 'Dank zij de revolutie zijn we van heel veel complexen bevrijd. Vroeger leefden we in angst. Nu ervaren we een grote innerlijke vrijheid...'
Voor hen die het in deze kampen wagen, aan de omscholing weerstand te bieden, is het voldoende dat men zich niet meer om hen bekommert. De muskieten, die de malaria overbrengen, vervangen de gaskamers.
Vraag: Hoe staat het met de godsdienst?
Antwoord: Voor zover het het communisme betreft, bestaat er geen groter en belangrijker vijand dan het katholicisme. In Saigon werden vrijwel alle kranten afgeschaft. Het enige dagblad is 'De bevrijding van Saigon' en voor de christenen is er 'De katholieken en het volk', een blad dat elk eigen principe verdoezelt. Ogenschijnlijk is de vrijheid om de mis te celebreren behouden gebleven. Maar als de communisten enkele priesters oproepen voor een week van 'omscholing', zien de gelovigen hen nooit meer terug.
Vraag: Hoe ziet u de toekomst in?
Antwoord: Menselijk gesproken is er geen hoop, volstrekt geen enkel lichtpunt. Maar bij God zijn zeer veel mogelijkheden. —
In het bovenstaande gaat het vanzelfsprekend over de roomse kerk en roomse priesters.
Men mag aannemen dat het de weinige protestantse christenen in Vietnam niet anders vergaat. Geve de Heere dat ze standhouden in de verzoeking.
En wat geheel Vietnam betreft, het afschaffen van de zondag is tegelijk een terzijde stellen van de voorsmaak van het eeuwige leven en dus ook het invoeren van de voorsmaak van de eeuwige dood, dat is de hel.
Moge in Vietnam spoedig de gedachte baanbreken dat Gods wetten goede zegenrijke wetten zijn en het terzijde stellen van die wetten de samenleving verwoest.
Of er nog hoop is voor Vietnam, ligt in Gods hand en middelijker wijze in onze biddende handen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen