Uit het leven van Spurgeon.

In een preek verklaarde Spurgeon eens, dat hij in den hemel harder zou zingen dan één van allen, omdat hij meer aan de genade Gods verschuldigd was dan de anderen. Na den dienst zei zeker iemand tot hem: ,,Ge hebt in uw preek een groote fout gemaakt."
,,Misschien heb ik wel een dozijn fouten gemaakt", sprak Spurgeon.
,,Neen, maar de groote fout was deze, dat gij gezegd hebt meer aan God verschuldigd te zijn dan één van allen. Ik ben grooter zondaar geweest dan gij ooit waart. Ik zal het hardst zingen."
Ik was eens, zoo vertelt Spurgeon, in een herberg in een van de dalen van Noord-Italië, waar de vloer verschrikkelijk vuil was. Ik was van zins de waardin des huizes den raad te geven hem te gaan schrobben; maar toen ik bemerkte, dat de vloer van klei was, dacht ik erover na, dat hoe meer zij schrobben zou, hoe erger het zou worden.
De mensch, die zijn eigen hart kent, bemerkt spoedig, dat zijn verdorven natuur geen verbetering toelaat, er moet een nieuwe natuur worden ingeplant, of de mensch zal slechts gewassen worden om nog dieper vlekken aan het licht te brengen.
Gijlieden moet wederom geboren worden. Het is met ons niet zoo, dat een herstelling voldoende is: er moet een volkomen vernieuwing plaats hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen