Geen bankbiljet, maar gebed

Op 2 april 1964 werd Coby van Rossum uitgezonden naar Nigeria. De verpleegkundige uit Dirksland ging medisch zendingswerk doen in het Igede-gebied. Zij gaf met andere werkers gezondheidsvoorlichting in de dorpen en er werd een kliniek gebouwd. Hoewel ze hierin veel voldoening vond, wachtte er nog ander werk op haar. Ze stond aan de wieg van Elim, een christelijke organisatie die gehandicapten toekomst geeft.

Hoe zijn de gehandicapten op uw weg gekomen?
“Dat gebeurde toen twee ernstig gehandicapte meisjes op de stoep werden afgezet. Toen begreep ik de opdracht die de Heere me ongeveer vier weken daarvoor had gegeven. Is het niet dat gij den hongerige uw brood mededeelt en de arme verdrevenen in huis brengt? (Jesaja 58: 7). Ik had deze meisjes bezocht in een afgelegen dorp. Hun familie had niet de minste belangstelling getoond voor het bezoek en zonder hun toestemming konden we hen niet helpen. Zodoende vergat ik het, tot ze alsnog bij me werden gebracht. Gehandicapten werden uit vrees voor straf van de goden bij de geboorte gedood. Of ze waren veracht en werden verborgen. Ze konden niet bijdragen aan het levensonderhoud en daarom werden ze als nutteloos gezien. Door invloed van het Evangelie durfden sommige mensen hun gehandicapte kind niet meer te doden. Dat was verblijdend, maar als er onheil in het dorp was, konden gehandicapten en hun familie als schuldige aangewezen worden. De doorbraak kwam in 1980 door deze meisjes, die beiden vier operaties ondergingen en na anderhalf jaar konden lopen.”

Wat doet Elim voor mensen met een handicap?
“Vanaf het begin hebben we geprobeerd de gehandicapten ergens voor op te leiden, zodat ze in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Gehandicapten leefden vaak afgezonderd van de gemeenschap. Veldwerkers zochten hen op om hen naar Elim te brengen. Eens zag onze veldwerker Jaïrus een jongen van ongeveer vijftien jaar met een ernstige spierziekte. Hij heette Emmanuël en bevond zich in een hopeloze situatie. Na lang aanhouden, ging hij mee naar Elim. Hij vroeg veel aandacht en probeerde het bijbellezen en zingen te verstoren. Er werd veel voor hem gebeden. Langzamerhand werd hij rustiger. Na enkele maanden kwam hij bij me. Hij had een brief geschreven aan zijn vader en vroeg of ik die wilde laten bezorgen. Hij vertelde dat hij heel boos van zijn familie was weggegaan. Hij had gif in zijn zak om een eind aan zijn leven te maken, toen Jaïrus hem ontmoette. Door het horen van het Evangelie wist hij, dat niet zijn vader, maar hij zelf schuldig was. Hij wilde zijn vader in de brief vergeving vragen.”

Het werk van Elim breidde uit. De organisatie heeft een Nigeriaans en een Nederlands bestuur. Er werken nu zestig Nigeriaanse werkers en één Nederlandse: Ellen Vreeswijk. Zij vertelt: “Al vanaf het begin van Elim worden gehandicapten ondersteund om zelfstandig in de maatschappij te kunnen functioneren. Verder is er een basisschool voor dove kinderen. Ook is het sinds kort mogelijk dat dove en blinde kinderen onderwijs ontvangen op de school in hun eigen dorp. Er is een team dat HIV- of Aidstesten afneemt en mensen met Aids ondersteunt. Zij geven ook voorlichtingcampagnes in dorpen en op scholen. Ze trainen ook kerkleiders in het omgaan met Aids.”

Je werkt zelf al heel wat jaren voor Elim. Is er een gebeurtenis die je niet snel vergeet?
“Eens was er een bezoeker uit Nederland die dacht dat hij veel kon doen voor die ‘arme’ mensen. Hij had een stapel bankbiljetten bij zich. Maar hij ging naar huis met het besef dat veel mensen in Nigeria rijker waren dan hij. Rijk vanwege het geloof in de Heere. Hij was met me mee geweest naar een weduwe met een ziek kind. Hij vroeg de vrouw: "Wat kan ik voor u doen?" Hij had van alles in gedachten: ziekenhuisbezoek, goede voeding, reparatie van het lekkende dak. De weduwe vroeg hem alleen: "Bid u maar voor me. De Heere weet van alles af."

Elim heeft als motto: The needy shall not be forgotten (Psalm 9). Wat betekent dit voor Nederlandse jongeren?
Ellen: “Het is een belofte van de Heere: de nooddruftige zal niet vergeten worden. De Heere zal er voor zorgen dat die belofte waar wordt gemaakt. Daar gebruikt Hij vaak organisaties en mensen voor. Die ‘nooddruftige’ kan gewoon iemand in onze straat zijn. Laten we bidden dat we gewillig zijn onze naaste te helpen. Die hulp bestaat niet altijd uit geld. We kunnen ook een klusje doen of even tijd nemen om te luisteren.” Zuster Coby: “Degenen die door de mensen vergeten waren, vergeet de Heere niet. Ook Nederlandse jongeren vergeet Hij niet. God vraagt: Geef Mij je hart.”


Aart van Wolfswinkel en Ruth van Holst (red.), Oase. 20 jaar Elim in Igede, Nigeria ISBN 9789071287305, 123 blz.; € 16,20. Bestellen: www.elimnigeria.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen