Een handbreed gesteld

Woensdag 5 augustus 1992 zal in onze herinnering blijven als een dag. waarop we op een ontstellende wijze gekonfronteerd zijn met de dood van een onzer vrienden:

RICHARD PROVILY

uit Klaaswaal. 21 jaar oud. Zijn overlijden heelt op kampstaf en deelnemers van het zomerkamp Schladming een onuitwisbare indruk nagelaten. Na de lunch in de bergen vertrokken we met een zestal deelnemers en de staf voor een tocht van ongeveer drie uur naar ons oord. Richard voelde na ruim een halfuur wandelen steken in zijn kuitbeen, die veroorzaakt waren dooreen insekt. We hebben hem met wat spray behandeld cn gingen verder. Maar nog geen vijf minuten later kon Richard niet meer. Het angstzweet brak hem uit. We hebben hem neergelegd cn probeerden hem wat te kalmeren. Hij kreeg namelijk dezelfde verschijnselen als van epilepsie-aanvallcn (verkramping, benauwd). Omdat hel zich tegelijk vrij ernstig liet aanzien, is staflid Kareis met een deelnemer zo snel als mogelijk naar beneden gerend om hulp te halen. Intussen verergerde de toestand van Richard zienderogen en zijn we overgegaan om mond-op-niond-beademing toe tc passen. Na een kwartier leek hel alsof de ademhaling rustiger werd en Richard in een diepe slaap viel. Helaas kreeg hij na tien minuten een nieuwe aanval van verkramping en benauwdheid, tlie ondanks ons worstelen om het behoud van zijn leven dc dood tol gevolg had. Het zal toen ongeveer halfdrie zijn geweest. Tegen drie uur kwam een helikopter, maar ook de artsen konden niets meer voor hem doen. hoewel zc nog wel alle middelen hebben beproefd. Echter... te laat. Dc arts liet ons weten, dat alleen een opname op een intensive careafdeling van een ziekenhuis binnen enkele minuten na de aanval eventueel hem nog had kunnen redden. Na overleg met het thuisfront is besloten, dat de gehele groep maandag 10 augustus naar huis zou komen om de begrafenis bij tc wonen. Zelfwas ik met de begrafenisauto vanuit Schladming vrijdagmorgen vroeg in Klaaswaal aangekomen.

In deze droeve dagen hebben wc als staf en deelnemers duidelijk de hulp des Heeren mogen ervaren, ook in het leiding geven aan de groep. Dc Heere was geen land van uiterste duisternis. Rij alle vragen, raadsels, verdriet en rouw mocht er een bijzondere band ontstaan op dit zomerkamp. E en kamp met een duidelijke 'meer waarde'.

Alle deelnemers waren dinsdagmiddag aanwezig bij de rouwdienst, die geleid werd door de konsulent ds. M. Golvcrdingen. Hij sprak op indringende wijze uit Prediker 3:14. „Ik weet. dat wat God doet. dal zal in der eeuwigheid zijn: r is niet loc tc doen. noch is cr aftc doen: n God doet dat. opdat men vreze voor Zijn Aangezicht". Voorafhebben wc namens de kommissie zomerkampen, bondsbestuur. deelnemers en staf iets van het gebeurde mogen zeggen cn tevens de boodschap die ons allen geldt doorgegeven: Leer ons alzo onze dagen tellen dat wij een wijs hart bekomen".

Indrukwekkend was de lange stoet van de kerk naar dc begraafplaats. Vele honderden volgden om Richard naar zijn laatste aardse rustplaats tc brengen. Bij het geopende grafspra k ds. Golvcrdingen de troostvolle woorden uit Johannes 11: „Ik ben de Opstanding en het Leven: die in Mij gelooft, zal leven, al ware hij ook gestorven; cn een iegenlijk. die leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in der eeuwigheid. Gelooft gij dat? " Dc dood heeft voor Gods kinderen niet het laatste woord. Haast u dan om uws levens wil. Zonder Borg voor onze ziel. zullen wc niet kunnen leven noch kunnen sterven. Maar bij de Heere is nog een mogelijkheid van zaligworden. Voor Hem zijn geen hopeloze gevallen. Bij Hem zijn uitkomsten. zelfs tegen de dood.

Teruggekeerd in de kerk heeft ouderling Molendijk deze droeve plechtigheid gesloten met het lcz.cn van Matth. 24 vers 29 tot 45. cn gebed. Hierna maakten velen van de gelegenheid gebruik om de familie tc kondoleren.

Een van ons ging de weg van alle vlees, op 21 - jarige leeftijd. Een ernstige roepstem voor familie, vrienden. gemeente, maar ook voor ons. die dit van zo nabij hebben meegemaakt. Wa ren wij bereid die grote reis aan te doen? De Heere heeft ons gespaard. Waarom? Omdat we beter waren? Nee. enkel uit lankmoedigheid en taai geduld. Voor ons is het nog het heden der genade. De Heere staat nog aan de deur van ons hart en klopt: „Mijn zoon. Mijn dochter geef Mij uw hart". En als we dan niet bidden kunnen en niet bidden willen, roep dan maar tot de Heere met de laatste woorden van Richard: „Heere. help!

Namens deelnemers cn kampstal

(P. H. Herweijer en A. Karels)

B. S. van Groningen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen