Geen Vrede

II.

Jesaja 48:22: Maar de goddelozen hebben geen vrede, zegt de Heere.

Zagen we vorige keer iets er van wat Gods Woord leert over “Goddeloos” te zijn nu willen wc zien wat de vrucht daarvan is. Een vrucht die we onszelf hebben waardig gemaakt, die we zelf over ons bestaan hebben gehaald.

“Maar de goddelozen hebben geen vrede”.

Toen Adam viel verloor hij de vrede met God, de vrede met zijn naaste, de vrede met het gedierte des velds. De vrede was toen weggegaan van de aarde. Geen vrede meer.

Dit komt wel uit op de allerontzettendste wijze in allerlei oorlogen en ellenden die over de aarde zijn gekomen al deze duizenden jaren. Het Woord Gods staat er vol van en de historie spreekt er over op menige bladzijde.

Moord en doodslag, vijandschap en onvrede, zijn het deel des mensen geworden op deze aarde, ondanks alle mooi gepraat over verbetering en beschaving van de mens.

Maar ook in het persoonlijk leven komt het wel openbaar: Wat een twist en wat een tweedracht, wat een trachten elkander het leven zuur te maken, wat een begeerte om in nijd en tweedracht te leven.

Maar het ergste is: We zijn de vrede met God kwijt, en het wordt van nature niet gevoeld. Het pad des vredes segt de Heere, hebben ze niet gekend.

En laten we maar kort zijn: Buiten God en Christus is er geen vrede en kan er geen vrede komen. Is er geen plaats voor de vrede die alle verstand te boven gaat.

De Heere zegt: Geen vrede. Medereizigers, hebt u er wel eens erg in gekregen? Of verontrust het u niet? Hebt u er geen last van? Is er nog nooit een klacht naar den hemel gegaan: O God, ik leef door mijn eigen schuld met u in onvrede, ik ben een hater van U en van uw inzettingen.

De vrede verloren, de vrede kwijtgeraakt, en in onze eigen wegen niet meer terug te vinden. Dus dat wil zeggen: onvrede. En dat woord houdt eigenlijk alles in, hoe erg het met de mens geworden is.

Want zal het weer goed worden in beginsel, dan moet hem of haar, de vader en de moeder, de zoon en de dochter, het kleine kind, de vrede geschonken worden die alle verstand te boven gaat. Een vrede die de wereld niet kent, een vrede die we met een uitwendige belijdenis ook niet kennen. Wat zijn we arm geworden in onze val, en door onze dagelijke zonden verwijderen we ons nog al maar verder van den Heere en Zijn Gezalfde.

Geen vrede in mijn hart, omdat ik geen vrede verkregen heb met God. Geen vrede in mijn huis, in mijn werk, in mijn levensomstandigheden op aarde. Aan alle zijden komt het openbaar: Geen vrede.

En dat is nu niet maar een boodschap van een of andere prediker, die alle dingen te zwartgallig ziet. Maar dat is de boodschap van de levende God.

De tekst laat het ons wel horen: “zegt de HEERE”.

De Drie-enige God zegt dat; we zijn immers niet uit de gemeenschap van den Heere Jezus gevallen; o neen, we zijn door onze zonden uit de gemeenschap van de Drie-enige God gevallen. En dat wil zeggen dat we niet wat, maar dat we alles kwijt zijn. Hoor onze catechismus: Maar de mens heeft zichzelf moedwillig van deze gaven beroofd.

Dat zegt de HEERE. Het is alsof de profeet moet zeggen: De God Des eeds en des Verbonds zegt dat. Geen vrede omdat de mens goddeloos is.

De Almachtige spreekt hier van den hemel dit ernstige woord. Laat het toch in onze harten mogen ingaan, opdat we mogen leren buigen in stof en as.

De Heere zegt het, en dat is onbedriegelijk. Dat is geen bangmakerij van den hemel: dat is ons voorhouden de ontzettende werkelijkheid.

En bedenkt: God is waarachtig, maar alle mensen zijn leugenachtig.

Het mocht wel ter harte genomen worden dat de Heere deze waarschuwing, en zo velen meer, in Zijn Woord heeft laten optekenen. Nimmer, ook niet in het oordeel, zullen we kunnen zeggen: Heere, we wisten het niet. We weten het wel, we zijn in onze val geen redeloze dieren geworden, we zijn mensen gebleven, met een conscientie. We zijn geen stokken en geen blokken. Maar helaas, het dringt niet meer tot ons door.

Daarom is voor elk van ons van node het wederbarende werk van den Heiligen Geest. Het werk van de Almachtige God in het hart, Die zegt: Ik wil en zij zullen.

In de verwarring van deze tijden mocht het de Heere behagen Zijn genadehanden nog naar ons en ons zaad uit te strekken, en ons te bekeren zo Hij altijd zijn volk bekeerde.

Dat kost tranen, dat kost zielepijn. Het moet immers worden: Wee mij, dat ik tegen God gezondigd hdb. Ik ben een goddeloze!

Ik sta buiten het leven, ik ben dood in zonden en misdaden. Ik heb alles verdorven en van mijn kant kan het nimmermeer goedgemaakt worden.

Gelukkig dat er een God in den hemel is. Want maakt die het ons bekend door Zijn Geest en Woord, dan zal Hij ook ter Zijner tijd (en dat is wat anders als op onze tijd), ook uitkomst geven.

Hij kan gelukkig nog wonderen doen; Hij kan nog levend maken uit de dood.

Hij kan degene die het moet gaan bewenen dat hij door eigen schuld de vrede me met God verloren heeft, nog leren dat er een weg des vredes is. Ja Hij kan maken dat het zo wordt: De godvrezenden hebben vrede, zegt de Heere.

Dat gaat door de nauwe weg, door de enge poort, dat gaat met uitsluiting van al wat wij zelf hebben, dat gaat door de weg van het onmogelijke.

Dat hebben al de Bijbelheiligen geleerd, en al degenen die in later tijden tot nu toe hebben leren verstaan: Bij mij is enkel ongerechtigheid, bij mij is enkel zonde.

Wat zou het gelukkig zijn als er eens meer mensen werkelijk arm werden. Het zou tot eeuwig profijt zijn. Want nieten en nullen kan God vervullen. lemand die waarlijk voor God een “goddeloze” mag worden, komt niet om, komt niet in de verdoemenis. Waarom niet?

Omdat God Zijn lieve Zoon gezonden heeft, om de niet-hebbers te helpen, om de ellendigen te redden van de dood; om zalig te maken wat verloren was.

Wonder van alle wonderen; ja, wonder boven alle wonderen. God nam redenen uit zichzelf om goddelozen te halen uit de poel des verderfs, en te brengen onder de band des Verbonds.

Om ze te leren de weg des Vredes door de Koning des Vredes, die hier de oorlog en de strijd heeft gehad met de satan en al zijn hellegebroed. Die hier op aarde dent overwinning behaalde, om te redden uit verderf en ondergang.

Hij die de vrede verwierf, kan ook die vrede in het hart schenken; ja kan ook weer vrede geven met God, een vrede die alle verstand te boven gaat, en eeuwig zal blijven.

En zeker, dat volk dat door Hem op het pad des vredes gebracht wordt, zal moeten gaan inleven dat de vrede hier zo meningwerf gemist wordt. Daar is GOD niet de schuld van, dat is eigen schuld, eigen afdwalen, eigen ongeloof, eigen zonden. En in de wereld zullen ze ervaren, als ze tenminste dicht bij God mogen leven, dat de vrede van de aarde is weggenomen, en dat alles er op gericht is om het leven van Zion te verwoesten.

Dat strijd hun deel zal zijn, zolang ze op de aarde wonen. Dat droefenis en zuchtingen hun zullen begeleiden tot de dood toe. Maar als het den Heere eens behaagd om wat van Die VREDE te laten smaken, door Zijn onuitsprekelijke genade, en de Zaligmaker hen verklaard dat zen alleen in Hem vrede zullen hebben; wel, dan kan er, zij het helaas spaarzamelijk door eigen schuld, dan kan er wel eens een verlange zijn om eens altijd bij de Heere te zijn. Daar staan ze God niet meer in de weg met hun dwaasheden, en daar zijn ze van zichzelf eeuwig verlost. GEEN VREDE dus door eigen schuld. WEL VREDE, eeuwige vrede alleen door het bloed van het Lam. De Heere lere het maar verstaan, het zou tot ons eeuwig voordeel zijn. Amen.

Chilliwack

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen