DE GEBOORTE VAN IMMANUEL

De heilsfeiten in de Kerk des Heeren zijn van grote en troostrijke betekenis, ja onlosmakelijk verbonden aan de openbaring der Goddelijke heilge-heimen in Zijn Woord en toegepast door de werking van de Heilige Geest. De geboorte van Jezus is even belangrijk als Goede Vrijdag, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren. Het is een mysterie, een ondoorgrondelijk werk van de drieenige God. Het heilsfeit van de geboorte van Jezus predikt: God met ons. Immanuel! Het is het feest van de Vader. Alzo lief heeft God de wereld gehad. De Vader openbaarde Zijn liefde in het zenden van Zijn Zoon. Voor alle mensen? Neen lezer (es) voor Zijn volk! Is daar geen hardheid in? Neen, want God had rechtvaardig de gehele wereld verloren kunnen laten gaan. De geboorte van Christus is een daad van des Vaders aanbiddelijke soevereiniteit. Hebben wij het zo leren verstaan?

Gods Woord zegt het op vele plaatsen. De natuurlijke mens stoot er zich aan. Gods kinderen kunnen het ook niet bevatten. Dat behoeft ook niet. Zij mogen het bewonderen. Arme wereld, die in uiterlijk vertoon Kerstfeest viert. Arme godsdienstige mens, die nooit de betekenis van de geboorte van Christus gezien heeft in het licht van des Heeren recht en gerechtigheid, waarin de liefde van de Vader, de Zoon ende Heilige Geest schittert. De burgers van Bethlehem sloten hart en huis voor Jozef en Maria, maar in wezen voor Jezus! Welk een toestand voor dat jonge echtpaar. Maar de rijke troost is voor Jozef en Maria, en geloof maar dat ze het meer bewonderd dan begrepen hebben:

Dat Hij eens besluit t’ Zijner ere
Zal zonder hindering voortgaan.

De volheid des tijds was aangebroken. De ganse hellemacht kon het niet tegenhouden. Het Vrouwenzaad, beloofd in de moederbelofte, zal geboren worden. Wat greep er in Bethlehem plaats? Alles was vol. Er is geen plaats voor Jezus; er blijft slechts een plaats in een stal over. Zie, dat is nu de staat van de natuurlijke of godsdienstige mens. Er is geen plaats voor Christus.

Voor Jozef en Maria was het een weg vol raadsels. Zij komen op een plaats terecht waar gewoonlijk geen kinderen worden geboren. Het is in strijd met alle menselijke waardigheid. De Vader wilde het zo en Christus aanvaardde het. Wonderlijk. Het was ook de wil van de Zoon. Het was Zijn spijze de wil Zijns Vaders te volvoeren, door in de staat van Zijn vernedering de losprijs op en aan te brengen, teneinde de ganse uitverkoren kerk te verlossen.

De dagen waren vervuld; Maria baarde haar eerstgeboren Zoon en wond Hem in doeken en legde Hem neder in de kribbe. Ontzet u, gij hemel! De Zoon van God in een beestenstal! Ontzet u, gij engelen, die begerig waart om in te zien. Het Hoofd van ‘s hemels legermachten in een stal; vlees en bloed aangenomen! God van God ontdaan, wie zal dat verstaan? Ontzet u, satan. De heilige Zoon kwam om de macht van zonde, dood, duivel, hel en graf te verbrijzelen.

Het is een wonder in onze ogen; wij zien het maar doorgronden ‘t niet; maar naar wij hopen, bewonderen! Gods weg is zo anders dan wij denken. Hij, Die de hemel niet kan bevatten nam onze menselijke natuur aan. Dat betekent: Jezus werd wat Hij niet was, namelijk mens! Hij bleef, Die Hij was: De eeuwige Zoon van God, Een in Wezen met de Vader en de Heilige Geest. In Welke gestalte? Als een hulpeloos kind; afhankelijk van Zijn moeder Maria en pleegvader Jozef. Naar de menselijke natuur werd Hij bekwaam gemaakt. Zijn Goddelijke natuur was volmaakt. Zijn geboorte op aarde was in de staat der vernedering. Hij heeft Zichzelf vernietigd, Jezus wilde arm worden om Zijn volk rijk te maken. Heel Zijn leven stond in het teken van: de vossen hebben holen, de vogelen des hemels nesten, maar de Zoon des mensen heeft niets! Daar blinkt nu Christus’ liefde in uit. Kerstfeest predikt stal en kribbe, kruis en liefde. In ons avondmaals-formulier zeggen onze vaderen: Eer dat God de zonde ongestraft liet heeft Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven. De Vader gaf niet veel, maar alles.

Zie, dat predikt nu onze schrikkelijke staat en armoede, volk van God, vanwege de zonde! Zij legde Hem neder. O volk, treed nu eens toe door het geloof. Neen, niet om of voor de stal, blik niet alleen in de stal, maar kom bij de kribbe, bij het Kind om neder te zinken in aanbidding. Wat wordt dat Kind dan dierbaar. Heere Jezus, deedt Gij dat voor mij? Dan wordt het:

Komt, buigen w’ ons dan biddend neer;
Komt, laat ons knielen voor de Heer’,
Die ons gemaakt heeft en verkoren.

Dan wordt het bevestigd: Zij zagen niemand dan Jezus alleen. Dan vallen Jozef en Maria, de stal en de kribbe geheel weg. Dan ergeren wij ons niet aan de staat van Christus’ vernedering. Het is een daadwerkelijke liefde van Jezus, van het Kind.

Maar toen mij Gods Geest aan mijzelf had ontdekt,
Toen werd in mijn ziele de vreze gewekt
Toen voeld’ ik wat eisen Gods heiligheid deed,
Daar werd al mijn deugd een wegwerpelijk kleed.

Dan wordt het Jezus en een verloren zondaar. Gods volk zegt wel eens: de staat van Christus’ vernedering is net zo dierbaar als de staat van Zijn verhoging. Al wat aan Hem is, is gans begeerlijk. Daar vallen rangen en standen weg. In de aanbidding des harten wordt door de gemeenschap des geloofs beoefend: Mij, de grootste der zondaren, is barmhartigheid geschied. Het heilsfeit van de geboorte van Christus is zo troostrijk, volk des Heeren. In de adventsweken beluisteren wij de komst van Christus in het vlees.

Ik heb het al zo dikwijls in Gods huis beluisterd, en nog nooit is het voor mij waarlijk Kerstfeest geweest.

Wel lezers, is er een levende verwachting, een uitzien? En is Maria, Simeon, of Anna de profetes beschaamd? Zijn de herders teleurgesteld? Zij hebben Hem allen insgelijks beleden. Er zijn zielen in Gods Koninkrijk die al jaren om de stal dwalen en wel eens mochten blikken in de stal, maar waar het niet verder kwam, Verdrietig, troosteloos gingen zij weer heen. Wat is het schadelijk voor de ziel. Het komt omdat bij het Kind van Bethlehem alleen verloren zondaars terecht kunnen, degenen die zich mishagen, zich voor Jezus verootmoedigen, midden in de dood liggen en het leven in eigen hand niet meer kunnen houden. En zonder geloof is het onmogelijk God te behagen. Als het geloofsoog voor Jezus’ naturen, ambten, staten en weldaden wordt ontsloten, roept de Kerk des Heeren ervan uit: Beminnelijk Vorst, Uw schoonheid hoog te loven, gaat al het schoon der mensen ver te boven. Dan moeten wij beschaamd zijn over ons af- en om-zwerven.

Er zijn er zovelen, die met Jozef en Maria op stap gaan en daar zo vervuld mee zijn dat ze het Kind zelfs niet eens missen. Waren het nu alleen maar de roomsen, maar er zijn er helaas zovelen die veel meer met Jozef en Maria, de stal en de kribbe op hebben, en het Kind niet begeren. Ontzettend. Het zijn de vruchten van onze zelfgenoegzaamheid. Zo velen zijn er die het Kind als karikatuur bezitten en nooit behoefte hebben om het Kind te bezitten, omdat ze van nature, al of niet godsdienstig, rijk en verrijkt zijn en geen dings gebrek hebben. Het hart en oog is gesloten voor de dierbaarheid en beminnens-waardigheid van het Kind in de kribbe van Bethlehem. Ze bedekken het Kind.

Guido de Bres zegt in artikel 26 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, vanwege „de zotte vrees en het mistrouwen”. Maar deze Middelaar, Die de Vader ons gegeven heeft tussen Zich en ons, moet ons door Zijn grootheid niet verschrikken om ons een ander, naar ons goeddunken te doen zoeken. Wie zouden wij kunnen vinden, die ons meer beminde dan Hij, Die Zijn leven voor ons gelaten heeft? En wie zal eer verhoord worden dan de eigen welbeminde Zoon Gods?

Laat ons Hem niet verlaten om een ander te nemen; of veel meer een andere te zoeken zonder hem nimmermeer te vinden!

Lezers, dan is er bij ons beschaamdheid vanwege onze ontrouw, ons ongeloof en wantrouwen. Dan vragen wij een teken; alsof er al geen tekenen genoeg zijn. Het teken van de Vader en Christus’ liefde in de stal. Dit zal u het teken zijn: Gij zult het Kindeke vinden in doeken gewonden en liggende in de kribbe.

Wat zal het voor Jozef en Maria geweest zijn, voor al Gods volk om door het geloof zo die Borg en Middelaar te aanschouwen. Gij o, heilige God Israels hoog verheven

Zijt onz’ Koning tot Wie wij ons gans’lijk begeven.

De geboorte van Christus is betekenisvol, lezer, lezeres. Mocht er een gemis in uw hart verklaard worden door de levenmakende kracht van de Heilige Geest om het bezit van het Kind in Bethlehems kribbe te begeren boven al het aardse. Opdat ge geen rust mocht hebben alvorens Hem te bezitten. Het is zo waar wat een zeker dichter sprak:

Al kwaam Gods eigen Zoon
Gestegen van Zijn troon,
Tot ons op aarde spreken
Zo, Hij geen groter kracht
Van boven met Zich bracht
Nog zou ons hart niet breken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen