Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Buitenlands Overzicht

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Buitenlands Overzicht

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

Sinds wij ons laatste overzicht schreven, is de rust op het aardrijk allerminst wedergekeerd. Dit behoeft ook wel niemand te verwonderen. Het kan ook niet anders. De vruchten van hoogmoed en ongeloof zijn toch immer bitter. Alle zonde wordt duur betaald, inzonderheid die van des Heeren volk, dat waarlijk niet goedkoop zondigt. Eén dier vruchten is een onzalige onvrede, welke allerlei ellende met zich sleept. Nu de onvrede en de onrust vallen allerwege thans op aarde waar te nemen.

Inzonderheid is dat in Frankrijk het geval. Daar wordt men wel ter dege gewaar, dat de Kominform, de nieuwe communistische internationale v/eder opgericht is. Het gaat ten gevolge van de communistische stokerijen hard tegen hard in dat rijk. Een ware stakingsepidemie is er uitgebroken. Deze begon in Marseille, met een staking van de havenarbeiders, welke gepaard ging met allerlei relletjes en onlusten. Dat de communisten er de verwekkers van waren, kon bewezen worden. Dit had voor een drietal communistische Kamerleden vrij ernstige gevolgen. In het Franse Parlement is hun toch de onschendbaarheid als Parlementslid ontnomen. Dit geschiedde wel onder protesten van de andere communistische Parlementsleden, maar onder uitbundige toejuichingen van al de andere leden. Doch daarmede zijn de stakingen in Frankrijk nog allerminst ten einde. Integendeel! Op sommige plaatsen dreigen zij nog grotere afmetingen te zullen aannemen. Zo hebben bij voorbeeld de spoorwegarbeiders in Marseille zich aangesloten bij de 130.000 stakers in de haven en in de stad. Ook dreigt het onderwijzend personeel van lagere en middelbare scholen in het departement van de Seine in staking te zullen gaan, terwijl het personeel van de Parij se ondergrondse reeds een sympathiestaking van een uur heeft afgekondigd. Anderzijds zijn eï' ook tekenen, welke er op wijzen, dat men in arbeiderskringen meer dan genoeg van al die stakingen krijgt. Zo hebben de arbeiders van de Citroënfabrieken te Parijs met 4978 tegen 1201 stemmen bij 269 onthoudingen besloten tot hervatting van de arbeid.

Men kan dat zeer wel begrijpen. Welk een enorme schade hebben al die stakingen niet teweeg gebracht! Dagelijks gaan er, om maar iets te noemen alleen door de stakingen duizenden tonnen steenkool vooi huisbrand en fabrieken verloren. Dit geeft niet alleen een geweldige schadepost, maar ook groot ongerief. De vorige winter toch is er reeds in Frankrijk, in het bijzonder in Parijs veel koude geleden, doch het staat te vrezen, dat dit in de toekomende winter nog in veel erger mate het geval zal zijn. Daarbij komt nog, dat er ook zo vele kostbare levensmiddelen bij de stakingen bedorven worden. En dit is voor de Franse bevolking wel heel erg. De levensmiddelen zijn er toch al zo schaars. Meel, groenten en fruit liggen bij grote hopen te verrotten. Wat een ellende, mogelijk wel hongersnood, staat er ten gevolge van al die stakingen voor de deur. Dientengevolge heeft de Regering zich genoodzaakt gezien om de schepen in Marseille door de militairen te laten lossen. Ook heeft zij het eerste contingent van de lichting 1947 op staande voet onder de wapens geroepen.

Eindelijk gaat dan de Franse regering wat flinker tegen de stakingen optreden. Dit was dan ook meer dan nodig. Het was zelfs hoog en hoog tijd. De houding der Regering, die telkens en telkens maar weer toegaf, heeft er niet weinig toe bij gedragen, dat het zo ver gekomen is als het gekomen is. Mede door die jammerlijke gedragswijze heeft het kabinet Ramadier zich niet kunnen handhaven. Het heeft zijn ontslag ingediend. Dit is door president Auriol aanvaard. Zo dat er weer een nieuw kabinet zal optreden. Dit is al het zevende, achtste of negende ministerie, dat Frankrijk na de bevrijding telt. Ik meen, dat het het achtste zal zy'n, maar men raakt bij zo vele wisselingen gemakkelijk de tel kwijt. Naar het in de pers verluidt, zal Leon Blum nu proberen uit de socialisten en de zogenaamde middenpartijen een kabinet samen te stellen. Eerst is de vorming van een nieuw kabinet aan Paul Reynaud opgedragen, doch deze is daarin niet geslaagd, dewijl hij — naar het heet — probeerde een kabinet samen te stellen, dat zich niet tegen generaal De Gaulle zou keren. Of Leon Blum zal slagen dient afgewacht te worden, alsook of diens kabinet een lange levensduur beschouen zal zijn, dewijl het zo wel de communisten als de aanhangers van De Gaulle tegen zich zal krijgen.

In Italié is het ook al verre van rustig. In dat land stoken de communisten al even hard. Ook aldaar duren de onlusten voort en is in som­ mige streken ook een algemene sta. king uitgebroken. Dit moet het ge. val zijn in Bari, waar de staking zich over de gehele provincie heeft uitgebreid. Hier en daar is het zelfg tot vechtpartijen gekomen, waarbij D doden en gewonden zijn gevallen. j Ook op Sicilië is het verre van pluis, c Naar zekere plaatsen op dat eiland d moesten van regeringswege zelfs po. f litieversterkingen gezonden worden, e

In Oostenrijk is het ook al niet rug. tig. Daar heeft de geldsanering heel wat onrust te weeg gebracht. Dit is zeer wel te verstaan. Het bankpapier verliest er twee derden van zijn waarde. Toen de Oostenrijkers er reuk van kregen, dat de geldsanering op komst was, probeerden velen hunner nog te redden wat er te redden viel. Hele rijen mensen stonden voor de postkantoren om postzegels te kopen, hopende alzo de dreigende schade te ontgaan. Ook was elk er op belust om zijn geld nog zo veel mogelijk in goederen om te zetten, Bij de banken liep het storm om de credieten en schulden met het oude geld nog maar zo veel mogelijk af te betalen. In één woord: twee, drie dagen lang was elk in de weer om te voorkomen dat hij groot verlies zou lijden. l d t o t O D r d k o n t h

In de Veiligheidsraad is het al evenmin als te voren pais en vrede. Onder leiding van Amerika probeert men daar het veto-recht of geheel aan kant te zetten of althans aan merkelijk te besnoeien. Daarvoor is een commissie, de zogenaamde kleine Veiligheidsraad, ingesteld. Doch de kans, dat Sovjet-Rusland daar ooit in zal bewilligen, is al uiterst gering. Zijn vertegenwoordiger ver klaarde toch, dat, indien daartoe besloten werd om het veto-recht af te schaffen, dit voor hen het einde van de organisatie der Verenigde Naties zou betekenen. Uit die verklaring kan men overtuigd worden, dat de tegenstelling tussen Amerika en Engeland enerzijds en de Sovjet-Unie anderzijds nog steeds in al haar scherpte bestaat. Dit blijkt evenzeer uit het feit, dat de Sovjet-Unie het Amerikaanse en het Engelse protest tegen het beslag leggen van Sovjet-Rusland op de rijke olievelden van Lobau verworpen heeft. Naar alle waarschijnlijkheid zal deze kwestie ter sprake gebracht worden in de conferentie van de Ministers van Buitenlandse Zaken in Londen, welke dezer dagen ter bespreking van het Duitse en Oostenrijkse vredesverdrag een aanvang zal nemen. Wat de voorbereidende commissie tot dusverre verricht heeft, geeft gans geen hoop, dat de vredesverdragen aldaar tot stand zullen komen. In die commissie was men het na onderscheidene besprekingen nog verre van eens. Amerika schijnt in elk geval te willen voorkomen, dat Sovjet-Rusland in het Ruhrgebied zeggingschap verkrijgt. Heel veel aandacht heeft men echter in Engeland zelf niet aan die commissie geschonken. Aldaar was maar één zaak, waarnaar vrijwel aller belangstelling uitging en dat was het huwelijk van des konings dochter, prinses Elisabeth, met luitenant Mountbatten, die inmiddels tot hertog van Edinburgh verheven is. Geweldig groot was de belangstelling, v*'elke het Engelse volk voor dat huwelijk betoond heeft. Om de stoet, die van het Buckingham Palace naar de Westminster Abdij reed, heen en terug te zien trekken, heblsen sommige personeil het er zelfs voor over g& had om in dit jaargetijde een hele nacht op straat door te brengen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Staatkundig Gereformeerde Partij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 27 november 1947

De Banier | 8 Pagina's

Buitenlands Overzicht

Bekijk de hele uitgave van donderdag 27 november 1947

De Banier | 8 Pagina's