Voor Oud en Jong

,

e andere kloosterzuster, waarvan wij gewag maakten, was in het bijonder getroffen door de volgende ebeurtenis. Toen zij zich namelijk p zekere dag maar de cel begaf, aarin Elisabeth zich bevond, hoore zij deze overluid bidden. Zij kon us alles beluisteren zonder dat Eliabeth iets van haar tegenwoordigeid bemerkte, daar de deur der cel og gesloten was. Zij hoorde zodoene hoe Elisabeth vurigUjk bad om de oorlichting des Heiligen Geestes, ie haar alleen voor dwaling behoeen kon. ok echter voor haar geestelijke verheden en haar ouders, opdat die ei het licht van Gods Woord mochen worden bestraald 'en uit de binen der duisternis worden geredaar dat vooral in alles Gods Naam ocht worden verheerlijkt. Dat geed kon die kloosterzuster maar niet wijt raken; het had als een pijl aar ziel gewond. De Heere wilde 't ebruiken om haar tot nadenken te temmen en zo was het de eerste anleiding tot nader gesprek en err: -'tig onderzoek. Weldra werd zij nu oor beide zusters tegelijk bezocht, aarbij de tijd werd doorgebracht iet het lezen uit Gods Woord, ge­ bed en onderling gesprek.

g Ook samen spraken de beide kloosterzusters idikwijls over de toestand van Elisabeth, waarbij dan herhaaldelijk de vraag te berde kwam, of er geen mogelijkheid zou zijn om Elisabeth te bevrijden. Koe meer zif daar over echter spraken, des te hopelozer scheen het hun te worden. Toch liet die vraag hen niet los. Eindelijk kwam één hunner met het plan voor de dag om te trachten het zover te brengen, dat Elisabeth met hen eens in de tuin mocht gaan wandelen. Wanneer zij dat gedaan zouden weten te krijgen, dan zou er wellicht wel een weg gevonden kunnen worden, om Elisabeth te laten ontvluchten. Beiden dachten er nog eens over na en toen zij na een paar dagen elkander weer ontmoetten, zeide één hunner: Ik weet een weg, waardoor ons plan gelukken kan, maar het is heel gewaagd en als het niet gelukt, dan zal het ons beider leven kosten.

Zo, zei de andere zuster, vertel mij eens wat ge bedacht hebt. Wel zeide de eerste, wij gaan naar de priores om haar te zeggen, dat wij verblijdend nieuws, hebben, n.J, dat het ons gelukt is om Elisabeth van de dwaling haars weegs terug te brengen en dat er nü dus alle reden is om haar meer vrijheid toe te sitaan en met ons in de tuin te laten wandelen.

Dat is slim bedacht, sprak de andere zuster. Maar zal dit plan Elisabeth baten? De priores zal haar toch ook gaan ondervragen en dan komt het uit, dat we onwaarheid gesproken hebben, want Elisabeth zal dat nooit willen toestemmen. En dan zullen ook wij onze straf niet ontgaan.

Het is volkomen waar, wat ge gezegd hebt, maar ik heb nog wat anders bedacht, hetgeen daarop neer komt, dat Elisabeth vluchten moet, voordat de priores haar ontboden heeft.

Dat zou het beste zijm, hernam de andere. Doch hoe moet Elisabeth de poort van het klooster passeren, zonder dat de portierster argwaan rijgt?

Laat dat maar aan mij over, hernam de eerste zuster. Ook daarvoor heb ik' een weg gevonden, gelijk gij zult zien.

Dan vind ik het goed, sprak de andere, bij wie, evenals bij de eerste. Rome's stelrejjel: , , als het doel geoorloofd is dan zijn ook de middelen geoorloofd", nog niet bleek uitgeroeid te zijn.

Zij begaven zich daarop samen naar de priores van het klooster. Bij deze toegelaten, deed één der zusters het woord en zeide:

Eerwaarde moeder, we hebben voor u een heel goede tijding. De gevangen EHsabeth is namelij, k voor de herhaalde aandrang, die wij op haar uitgeoefend hebben, om toch haar ketterse gevoelens prijs te geven en terug te keren tot de schoot der moederkerk, gezwicht en heeft zich bereid verklaard haar dwalkiig te erkennen. Daarom zouden wij u het verzoek willen doen om haar, voordat zij deze bekentenis voor de biechtvader en u doet, toe ta staan met ons in de tuin te gaan wandelen. Dat heeft zij hard nodig om haar zenuwgestel tot rust te brengen, want da^t heeft onder de .gevangenschap en de doorgestane emoties erg te lijden gehad.

Zo, mijn dochters, antwoordde de priores. Uw mededeling verblijdt mij zeer, maar ik zou toch liever eerst zelf met haar willen spreken om mij persoonlijk van een en ander te overtuigen, voordat ik uw verzoek kan toestaan.

Maar moeder, ge gelooft ons toch wel! Laat haar nu vandaag met ons doorbrengen, want zij is vreselijk zenuwachtig en zou daarom gaarne eerst enkeje dagen in rust doorbrengen, voordat zij openlijk herroept. Want zij en wij begrijpen heel goed, dat u en onze biechtvader zullen eisen, dat zij haar dwalingen openlijk in de kerk herroept. Ook is haar lichaam door de gevangenschap zeer verzwakt. Geef haar dus een paar dagen tijd om op verhaal te komen, dan kan iimiiddels voor de herroeping alles in orde woeden gebracht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen