BRIEF uit Zeeland

XXXVIII.

In de vorige brief heb ik gewezen op de hunkering welke er, inzonderheid bij de anti-revolutionnairen, te vinden is voor een samengaan met Rome, Dat is toch wel opmerkelijk, alhoefwel verklaarbaar, als in acht wordt genomen het gepropageerde, dat in dat samengaan heil voor land en volk is te verwachten. Het is verklaarbaar als de gevolgtrekking daaruit wordt gemaakt, dat de antirevolutionnairen van de juiste grondslag meer en meer zijn afgetrokken. Dat is te betreuren. Wat zou er niet een heilzame invloed kunnen uitgaan van een samengaan van alle rechts-protestantse partijen. Nu is er versnippering. Nu is er de noodzakelijkheid om ons volk te wijzen op het onderscheid, op de onmogelijkheid om te kunnen samengaan, terwijl de nood der tijden juist zou dringen om met elkaar op te trekken. Toch is het een noodzaak en blijft bet een nocdzaak om op het onderscheid te wijzen en vooral wanneer wordt waargenomen, dat er gehunkerd wordt naar een terugkeer van de vroegere toestand, een weer opvatten van de samenwerking met Rome.

Niet om tvv^eedracht te zaaien, niet om een ander verdacht te maken, niet om de schuld op anderen te schuiven, noopt tot een waarschuwing, maar de gevolgen, welke een samengaan met Rome voor ons land en volk kunnen hebben, stellen het tot een plicht om op die houding te wijzen.

Het is een onmogelijkheid om samen een politiek te voeren, welke ons volk terugleidt naar God en Zijn Woord. Het is een onmogelijkheid, met Rome samen te gaan en te verwachten, dat alsdan een christelijke politiek gevoerd zal kunnen worden. Indien de anti-revolutionnairen wilden teruggrijpen naar de geschiedenis, dan zouden zij tot de slotsom moeten komen, dat ook in vroegere dagen een dergelijk ^geluid in „De Standaard" werd vernomen.

Het schijnt wel, of dat alles is vergeten, of er een verblinding is, of er niet meer gedacht wordt, dat het heil niet gelegen is in een schijnpolitiek, maar in het geheel en al, zonder uitsluiting van wat ook, terugkeren tot God en Zijn Woord.

Uw briefschrijver ziet niet de mogelijkheid, dat Rome die politiek wil, maar het is zo nodig ons volk er op te wijzen, dat het ook niet juist is om naar die politiek te verlangen.

De omstandigheden zijn moeilijk. Er wordt gezocht naar een oplossing en dan kan het wel voorkomen, dat daden worden gedaan, die anders niet gedaan zouden worden. Het is daarom zo nodig op de wacht te blijven.

Te blijven waken tegen elke verwatering, tegen een toegeven in de één of andere richting.

Het lijkt soms wel of dat vergeten wordt en alsof de politiek van de S.G.P. te scherp is, of, door de omstandigheden waaronder ons land en volk verkeerd hebben en nog verkeren, andere wegen moeten worden ingeslagen. Wegen, die zouden kunnen leiden tot een voor het oog meerdere machtsontplooiing, maar die in de grond der zaak zouden aftrekken van de ware grondslag.

Daarbij zal ons land en volk niet gebaat zijn, daarbij wordt ons volk nog al meer afgevoerd van de grondslag, waarop alleen heil is te wachten. De toestand van land en volk nopen tot een krachtsinspanning, waarbij alles nodiig is. Maar, al ons menselijk streven zal niet baten, als wij dat niet richten naar God en naar Zijn inzettingen.

Het is niet zo, dat een klein beetje van de beginselen kan worden prijsgegeven, omdat de toestand nu zo is. Juist de diep treurige toestand eist te meer een onvoorwaardelijke overgave van onszelf aan de leiding Gods maar dan ook een volgen van Zijn geboden.

Een samengaan van de rechts-protestantse partijen met Rome zou gelijk zijn met een steunen op een rietstaf, 'die de hand zal doorboren, zoals nu ook blijkt met de verwachting, welke gekoesterd werd van de Verenigde Naties, van de Veiligheidsrr.ad en wat daarmede samenhangt. Ook die rietstaf doorboort de hand. Ook dat was te verwachten. Wat kan de mens anders doen dan verwoesten, als hij Op eigen kracht werkt? Wat is er te verwachten van ons streven, indien wij ons niet gevangen geven onder de leiding van Gods Wooid. Niet onze mening za] zegevieren. Niet hetgeen wij menen goed te zijn zal bestaan. Maar gehoorzamen is beter dan offerande en opmerken dan het vette der rammen. Mocht ons volk dat maar eens leren, dan zou dat hunkeren naar een samengaan met Rome niet gevonden worden, maar dan zouden wij het al was het in de numerieke minderheid, wagen zonder Rome, maar op de juiste grondslag.

UW ZEEUWSE BRIEFSCHRIJVER

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen