HIJ IS OPGESTAAN

Marcus 1 6 ; 6 b

aaschmorgen, morgen der verrijzelis. Als het begon te lichten, zoo vangt het Paasch-evangelie aan. De zon op Goede Vrijdagavond in een bloedwolk ondergegaan, ^aat weer verrijzen aan het firmament, e Oosterkimme begint te lichten, Purperen streepen worden gezien, die als zoovele herauten de komst van de dagvorstin voorspellen. Paaschmorgen, O laat het ons bedenken, wanneer we «den dag zien aanlichlen, 'de zon zien verrijzen, lat het alleen is, omdat er een moi-Jen der verrijzenis is,

)eze aai: üichtende dageraad, deze )pkomende zon, ze zijn 't beeld van iem, Die reeds door Maleachi ge-)rofeteeid •w'^erd, als de opgaande 'onne der Gerechtigheid, Die in de luistemis van den kerstnacht is verezen aan het firmament van vrije enade,

ie op Goede Vrijdagavond in een olk van bloed k\ ondergegaan, maar ^p den Paaschmorgen verrijst , , Met Se lichtglanzen van den Eeuwige, tot vrijmaking van Gods kerk, tot rechtvaardigmaking des zondaars voor

^od". Kerstnacht, beeld van onze nameloos ditpe ellende. Goede Vrijdag, h f predikt mijn bergenhooge schuld V or God, Paaschmorgen, de dage-

[aad van het genadelicht )och lezers, zullen wij de vruchten an het Paaschfeit voor eigen hart rvaren, dan zal dat ook zoo in onze iel uitgewerkt woi'den. Voorwaar, fiens voeten ooit gericht werden op . smalle pad dat naax Zion voert, al het niet anders gaan.

ir mag onderscheid zijn in de toe-; idende wegen, In deze punten ech-^ er vinden zij alle overeenkomst,

)aarom, nooit kan er PaaLsch-vreuge in de ziel zijn, nooit opstanding an den nieuwen mensch, voor hij ntdekt is aan den ouden mensch, [ooit tot'het licht van den Paaschlorgen, dan alleen door den Kerstacht van ontdekking en de Goede rijdag van zelfkennis. Nooit tot de rijmaking, nooit tot den vollen rede, dan alleen in dezen weg,

00 wordt het feit der opstanding in aze ziel uitgewerkt, om te leeren: ie opgewekt is tot onze rechtvaarigmaking. Ziet het maar bij de ouwen, "die de Paaschprediking duisteren, en straks zich in het laschwonder zullen verheugen, et zijn zielen, die leven bezitten, ich nog wandelen in duisternis,

ï geyen ons het beeld van de be-)mmerde kerk, O, mochten wij pze vrouwen volgen, mochten we fechts deelen in hun liefde, hun gelof. We zouden dan ook met "^die fouwen als met de oogen onzer ziel ouwen dn een ontsloten grafge­ welf. Maar ook met de ooren onzer ziel, beluisteren; Hij is opgestaan. Deze vrouwen spoeden zich naar het graf. Het blijkt uit alles, dat hun oog gesloten is 'voor de verrijzenis van den Zaligmaker, Ze kwamen met specerijen, om het lichaam van hun beminden Zielevriend te zalven. Neen, ze hadden niet kunnen denken dat er andere specerijen waren, nl, die van geloof, rechtvaardigma-Jiing heiligmaking en volkomene verlossing. Specerijen, waarvan de bruid uit het Hoogl. zegt: Als de Koning aan Zijn rorde tafel zit, geeft mijne nardus haren geur.

De namen dezer vrouwen staan ons vermeld. Ten eerste is daar Maria Magdalena, uit wie de Heere zeven duivelen had uitgeworpen. Wel mogen we haar toeroepen, O Maria, Wcire Jezus niet opgestaan, dan was uw zaak verloren, dan waren de duivelen weer in u teruggekeerd. Doch Hij, Die de sleutel Davids draagt, heeft ook voor u overwonnen. Vreest niet, Jezus is opgestaan. Voorts worden ons genoemd Maria, de moeder van Jakobus en Salome, beiden vrouwen, die den Heere dienden van hare goederen. Dat ze hier mede optrekken blijkt wel, dat er een band ligt, die hechter is dan die van de aarde.

Zoo trekken zij dan op, maar o, dan overvalt hen de beklemmende gedachte en ze spreken het tot elkander; Wie zal ons den steen van het graf wentelen? Met deze vraag nu, roeren deze .vrouwen de diepste levensproblemen aan, waarvan de oplossing voor 's menschen rust noodzakelijk is.

Vooreerst is daar de vraag van een ontdekte ziel: wie neemt mijn schuld weg? Hoe word ik rechtvaardig voor God?

Dat is de steen, die loodzwaar drukt op het hart van een zondaar. Vervolgens de vraag; Wie leenigt mijn smart? Gods volk is 'n kruisdragend volk, Gods weg en onze weg kruisen elkaar. Hier wordt het kruis gevormd. Waar nu vind ik balsem voor al die wonden? Waar vind ik troost in al die smart?

Tenslotte is dan die vraag: Wie redt mijn ziel van bet graf? Wie verlost mij van den dood? Wij allen toch gaan in tot des grafs verslindenden mond. Het is een onafgebroken sterven, Eén weg voor allen. Het graf, dat zoo vreese'ijk dicht gesloten is, als in den hof van den Arimaiheër, met een deur, een steen en een zegel. En 'ZOO rijst de klacht na den donkeren paradijsnacht van Edens hof; Wie zal ons den steen van het graf afwentelen?

Doch bier hoor ik van den hemel, dezen vragens-moeden mensch toS" roepen: Zwijg alle vlecsch voor het aangezicht des Heeren, want hier beluisteren wij het antwoord des hemels op het vragen der weenende aarde: Weent niet, ziet, de Leeuw, Die uit den stam van Juda is, de Wortel Davids, heeft overwonnen. Hij is opgestaan, want toen de vrouwen haar oogen ophieven, zagen zij dat dit diepe mysterie voor hen en met hen voor de gansche kerke Gods, ontsloten was. Want ziet, de steen was afgewenteld. En in plaats van op den steen, blikken zij nu in een geopend grafgewelf.

Hier zie ik allen neergebogenen, door schuldbesef getroffenen en verslagenen, allen bedroefden van geest, door den Paasch-engel de beker der vertroosting toegereikt. Zij ontvingen door den boodschap van den engel, sieraaid voor asch, vreugdeolie voor treurigheid en het gewaad des lofs voor een benauw^den geest.

Gij zoekt Jezus, Die gekruisigd was. Hij is opgestaan, gelijk Hij gezegd heeft, Christus, beladen met de schuld van Zijn Kerk is afgedaald in het graf, mèt die schuld. En waar is die schuld gebleven? Ze is achter gebleven, in het graf. Het is een begraven schidd. Maar ook Christus' verrijzenis is de bron van heiligmaking. Zijn opstanding is de kracht tot een nieuw godzalig leven.

Een iegelijk die deze hoop op Hem heeft, die reinigt zichzelven gelijk Hij rein is. Hier is ook een antwoord op de vraag: Wie leenigt mijn smart. Hier alleen is balsem voor al uw wonden. Hier is genezing voor al de, kwalen en plagen uwer ziel. En hier klinkt van het geopende graf, het kruisdragend Sion tegen: Hoe donker ooit Gods weg moog wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vreezen. Dat deed den godzaligen Rutherford, (die tijden lang om des geloofs wille in de gevangenis in Schotland moest zuchten) uitroepen: „O zoet kruis van Christus, 'k Stap met mijn kruis stil zoetjes aan naar huis", Christus toch heeft het kruis verdragen en de schande veracht. En door Zijn opstandingskracht leeren zij de overblijfselen van Christus' lijden dragen. Om door Zijn lijden geheiligd te worden.

Tenslotte, hier is ook een antvi/oord op de vraag; Wie redt mijn ziel van het graf, Christus is 't, Diei den dood door Zijn dood heeft gedood. En Zijn opstanding is het onderpand en de verdienende oorzaak van de zalige veirrijzenis voor al Zijn volk. Waarom Paulus mocht uitroepen: Dood waar is uw prikkel? Hel waar is uw overwinning? Het ledige graf is uw troost, o bruid van Christus, Geen balsem, geen doode Jezus, maar een opgestane Paasch-en Vrede Koning, waarin de kerk in leven en sterven mag hopen en roemen. Wie is het die verdoemt? Christus is het Die opgewekt is. Die , ook ter rechterhand Gods zit, Die ook voor ons bidt. Zoo dan, gij die iets van deze zaken geleerd hebt, vertroost elkander met deze woorden.

Dr, Sm.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen