Recensie

Een boek van dr. Loonstra lezen en vervolgens recenseren heeft altijd iets spannends. Wie hem kent, weet, dat hij een voorkeur heeft voor het verkennen van grenzen. Dat hij tegelijk theoloog, psycholoog en filosoof is, heeft daar ongetwijfeld alles mee te maken. Nu dan een studie naar de vraag hoe een mens tot geloof komt en wat daarbij de verhouding is tussen het zelf ‘willen’ en het ‘voelen’ van Gods invloed in je leven.

Wat mij bij het bestuderen van de gebruikte literatuur opviel, was, dat dr. Loonstra – afgezien van Calvijns Institutie en een boek van de Verlichtingsfilosoof Lessing – alleen gebruik gemaakt heeft van 20e eeuwse lectuur. Dat is typisch, gezien het feit dat het boek beoogt een brug te slaan tussen Arminius en Dordt. Waar is het in verbondenheid luisteren naar de stemmen van de gereformeerde godgeleerden die over het komen tot geloof in de 17e eeuw en daarna hun licht hebben laten schijnen? Deze leemte is des te opmerkelijker, omdat in het begin van het boek staat te lezen dat de schrijver gelovigen van dienst wil zijn, ‘die op zoek willen gaan naar de wortels van hun eigen spiritualiteit, die willen weten in welke traditie zij staan en die erin geïnteresseerd zijn aan welke veranderingen die traditie onderhevig is’. Dat is lastig, dunkt mij, als de traditie zelf niet aan het woord komt…

Intussen leert het lezen van dr. Loonstra’s boek dat hij zich niet zomaar uit liefhebberij op dit probleem geworpen heeft. Zo is er een pastoraal bedoeld hoofdstuk over ‘verkiezing en vervreemding’, waarin onder meer wordt ingegaan op mensen met problemen als ‘Ik voel er niets bij’. Of daarbij altijd de beste weg wordt gewezen, is voor mij de vraag. Zo worden op blz. 123 vragen opgeroepen rond het thema schepping en evolutie, die ik dan weer vervreemdend vind.
Tenslotte: ieder die recht wil doen aan de belijdenis dat zalig worden 100% Gods werk is en dat bekering en geloof tegelijk 100% onze verantwoordelijkheid is, voelt de spanning tussen die beiden. Het boekje van dr. Loonstra heeft mij daarbij helaas niet verder geholpen. En dat hoofdstuk 13 concludeert dat zowel Arminius als de Leerregels één van de ‘Bijbelse perspectieven’, die de auteur opgespoord heeft, hebben laten liggen, deed mij schrikken. Zaten onze vaderen er dan tóch naast?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen