ZING DE HERE MET VREUGDE…

Als alles volgens planning verloopt zal in 2013 het nieuwe Liedboek voor(?) of van(?) de kerken verschijnen. Daar wordt her en der ongetwijfeld met spanning naar uitgezien. Ook door mij. Als je al zo’n vijftig jaar met liedteksten en kerkmuziek bezig bent geweest, wil je wel graag weten wat er voor de komende tientallen jaren op het kerkelijke erf gezongen gaat worden. Ik weiger dat als een hobby van mij te zien. Tot zingen worden we immers geroepen, wij allemaal. Het behoort tot de schoonste delen van de eredienst: samen de lof brengen aan God, dankend en biddend; klagend en juichend: ‘de lofzang klimt uit Sions zalen tot U…’

En toch! Ik zie het nog niet gebeuren straks: een hartelijk applaus uit onze kerken voor het nieuwe Liedboek. Integendeel, ik vrees dat deze nieuwe bundel voor het nodige gekrakeel kan gaan zorgen. Of ben ik nu te pessimistisch? Dat wil ik hopen, maar er is aanleiding genoeg om met ‘enige zorg’ de ontvangst van dit werk binnen onze kerken tegemoet te zien. De geschiedenis kan ons wat dat betreft veel leren. Maar willen we wel in die spiegel kijken, of gaan we voor de herhaling van weliswaar begrijpelijke, maar soms toch wel kortzichtige reacties en besluiten? Ten tijde van de Afscheiding van 1834 (het geboortejaar van onze kerken!) werd door sommige voorgangers de Hervormde Gezangenbundel uitgemaakt voor ‘Satansliederen’. Zo bont zullen we het denk ik nu niet maken. Maar wat doen we wel?

De afgelopen jaren is er door synodes met enige regelmaat gesproken over het kerkelijk lied. Daar was alle reden voor. Er ontwikkelde zich op dit terrein in hoog tempo een heel pluriforme liedcultuur.

In tal van gemeenten rezen vragen over wat wel en wat niet gezongen kon worden. Uiteindelijk heeft dat op synodaal niveau geleid tot een zekere verbreding van het repertoire. Zeer terecht werd aan een desbetreffend deputaatschap opgedragen de kerken te dienen met een rapport over de normen en criteria die gelden voor wat in een kerkelijke eredienst gezongen kan worden. Dat was en is m.i. een grote stap vooruit. Er is nu een zekere ‘vrijheid in gebondenheid.’ Beslissend werd de mate van Schriftuurlijkheid en de eis van tekstuele en muzikale kwaliteit.

Begin jaren zeventig van de vorige eeuw verscheen het huidige Liedboek voor de kerken. In de totstandkoming daarvan hebben onze kerken niet geparticipeerd; er was zelfs veel wantrouwen. Nu, in 2012 wijst de praktijk uit dat door vele gemeenten uit dat liedboek gezongen wordt. Er zijn zelfs aardig wat plaatselijke kerken die via eigen liedbundels royale keuzes hebben gemaakt uit de liederenschat van deze bundel. Zo bezien kon de tijd rijp worden geacht dat bij de ontwikkeling van dit nieuwe Liedboek ook vanuit onze kerken zou zijn meegedacht. Het is op z’n minst opmerkelijk dat zowel vanuit Nederlands gereformeerde als ook Gereformeerd vrijgemaakte hoek wordt meegewerkt aan dit nieuwe Liedboek. Onze kerken hebben die vrijheid en mogelijkheid niet genomen. Jammer.

Maar als dat nieuwe Liedboek er straks is: laten we dan asjeblieft oordelen vanuit deze grondhouding: ‘Zing de Here met vreugde’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen