“DOE DAT DING DAN UIT” *)

De titel van dit artikel is gelijk aan de titel van een tweede boekje, dat drs. Andries Knevel heeft geschreven over het gebruik van televisie. Zijn eerste boekje ‘De wereld in huis’ is een best-seller geworden. In twee jaar vijf drukken.

Knevel, lid en in een bepaalde periode ook ouderling in onze kerken, heeft naar aanleiding van het eerste boekje veel lezingen gehouden. De vragen, die hij moest beantwoorden, heeft hij opgeschreven. Tegelijk heeft hij zelf vragenlijsten laten beantwoorden. Uit die combinatie is dit boekje ontstaan. Hij heeft de antwoorden van luisteraars en zijn eigen antwoorden verwerkt tot een tweede geschrift.

Ik zal in dit artikel geen uitvoerig verslag uitbrengen van wat er allemaal in dit boekje te lezen staat. Op één punt wil ik ingaan. Knevel heeft geconstateerd, dat er in gezinnen veel leed is door televisiegebruik. Het is dikwijls de moeder die tegen de kinderen en haar man niet op kan. Zij heeft met het veelvuldig televisiekijken geen vrede, maar weet niet hoe dit patroon (soms verslaving) doorbroken moet worden. Ze voelt zich in geweten bezwaard. Vrede, harmonie verdwijnen. Er is geen plaats voor geestelijke zaken. De televisie beheerst het gezin.

Knevel wijst erop dat ambtsdragers zulke zusters (in enkele gevallen gaat het om een man) hulp moeten bieden. Er moet door ambtsdragers aandacht besteed worden aan het lijden van deze gemeenteleden.

Ik moet aannemen dat Knevel feiten weergeeft. Ik ben ervan geschrokken. Dat de televisie zo’n macht heeft in huisgezinnen, is ontstellend. Dat vrouwen in gewetensnood komen door het televisiegebruik in het gezin, is schrikwekkend. Ik weet dat ik grote woorden gebruik. Ze zijn op hun plaats.

Dit korte artikel is bedoeld als een onderstreping van de oproep van Knevel. Wat moet er gebeuren en hoe moet dat gedaan worden?

In elk geval niet door enkele uithalen in een preek naar televisiegebruik. Dat klinkt voor sommige oren goed, maar helpt niet in de concrete situatie. Mensen laten dit over zich heengaan.

Neen, er moet met de gezinnen en in de gezinnen over gesproken worden. Men zou enkele thema-avonden in een wijk of een gemeente kunnen opzetten over televisiegebruik in een christelijk gezin. Welke titel men ook aan zo’n serie avonden wil geven, is niet zo belangrijk. Als er maar over gesproken wordt.

Er zullen lezers zijn die zeggen: de oplossing is heel eenvoudig. Je moet niet praten over: Doe dat ding dan uit. Je moet zeggen: Doe dat ding de deur uit. Inderdaad is dat in een aantal gevallen absoluut noodzakelijk. Niettemin moet er ook gesproken worden over hoe je tot verantwoord gebruik kunt komen. Dat raakt de relatie man en vrouw. Dat raakt ook de relatie ouders-kinderen, en soms kinderen onderling.

Predikanten in een classis zouden met elkaar een soort schema voor pastorale begeleiding van ouders in nood moeten opzetten. Laten zij het probleem eerst met elkaar doorpraten, om daarna met gemeenteleden te kunnen spreken. Als men dat in classicaal of regionaal verband doet, hoeft niet iedere predikant het in zijn eigen gemeente te doen.

Voorondersteld is wel dat de predikanten het met elkaar eens zijn, dat zij begrip voor deze problemen hebben en er niet zelf onder lijden. Ik neem aan, dat predikanten hier leiding kunnen en willen geven. Laten zij eerst het boekje van Knevel lezen en eventueel met elkaar bespreken. Er is veel meer nood, zo moet ik concluderen, dan ik en waarschijnlijk ook anderen hebben gedacht. Voor die nood vraagt Knevel aandacht. Dit artikeltje onderstreept die vraag.

*) Andries Knevel, Doe dat ding dan uit! Werkboek televisie.
Uitg. Kok Voorhoeve - Kampen 1993. 100 blz. f 14,50.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen