De Onvruchtbare Vijgeboom

In deze gelijkenis gaat het over gewone dingen. Maar die hebben wel een laatste ernst. Een wijngaardenier heeft een vijgeboom geplant en zoekt vrucht. Dat doet hij al drie jaar. Maar let op het moment dat Jezus deze gelijkenis uitspreekt. Er waren schokkende dingen gebeurd. Jezus had gesproken over de tekenen van de tijd. Er waren enkelen onder Zijn gehoor die Hem berichtten over de ramp die zich in Jeruzalem had voltrokken. Pilatus had onder Galileërs een bloedbad aangericht. En dat was de tweede ramp in vrij korte tijd. Want kort daarvoor vielen er achttien doden te betreuren bij een ongeluk in Siloam toen daar een toren instortte. Ingrijpende gebeurtenissen waarvan men diep onder de indruk was. Maar dat duurde niet lang. Men ging spoedig over tot de orde van de dag. De dringende roepstem tot bekering in deze feiten had men niet verstaan.

Verkondiging

Jezus verkondigde aan de armen het Evangelie. Die verkondiging werd kracht bijgezet door de wonderen die Hij deed. Hij mag dan toch vrucht verwachten!? Maar Hij vond ze niet. Even veroorzaakte Zijn verkondiging enthousiasme. Er was een grote toeloop. Na enige tijd vindt men het weer heel gewoon dat Jezus preekt en wonderen verricht. Maar op den duur valt het ook bij Hem niet mee. We lezen in het Evangelie: van toen af wandelden velen van Zijn discipelen niet meer met Hem.

Wat is nu het feit van de laatste ernst? Achttien doden bij Siloam en zoveel Galileërs in de tempel? Maar God zegt: Drie jaar lang is u het Evangelie verkondigd! Men was wel onder de indruk van die rampen. Maar men hoorde de roepstem en de schrik des Heeren niet in de verkondiging van de Heere Jezus.

En nu?

Er is vandaag heel wat aan de hand. Moord, doodslag, terreur, tegenstellingen, een virus, aanslagen, een formidabele crisis van het gezag, kerkelijke neergang en maatschappelijke onrust. Er is heel veel onzekerheid en de vraag komt op: hoe het zal gaan? Wij beleven ernstige tijden. Wat onze generatie beleeft zijn tekenen van het oordeel dat zich aankondigt. In de waan God te kunnen missen heeft de westerse mens zich een kuil gegraven waaruit hij zich niet kan redden. Waarom woeden de heidenen en bedenken de volken ijdelheid? De koningen der aarde stellen zich op en de vorsten beraadslagen tezamen tegen de Heere en Zijn Gezalfde: laat ons hun banden verscheuren en hun touwen van ons werpen. Maar Die in de hemel woont zal lachen; de Heere zal hen bespotten.

En u?

Wij mogen nog zijn in het heden van de genade, omdat Jezus bidt: Heere, laat hem ook dit jaar. Dat geeft de ernst aan voor ons persoonlijk, voor ons als kerk, voor ons als land en volk: indien gij u niet bekeert, zo zult gij allen desgelijks vergaan. Kust dan de Zoon! Hoe? Met de kus van het oprechte berouw en de eerlijke schuldbelijdenis, opdat Hij niet toorne en gij op de weg vergaat wanneer Zijn toorn maar een weinig zou ontbranden. Welgelukzalig zijn allen die op Hem betrouwen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen