Leestafel.

Wat wij in dit korte geschriftje krijgen is niet een beschrijving van het ontstaan en de werkwijze der groep-beweging, maar een bericht van wat die beweging geweest is en nog is voor een bepaald persoon. De meesten onzer lezers zullen wel van die beweging hebben gehoord. Ze heeft — ter voorkoming van misverstand — niets te maken met wat men ongeveer voor een eeuw en later de Oxford-beweging noemde, een beweging in de Engelsche Anglicaansche Kerk in de richting van het Roomsch Katholicisme. Ze is ontstaan onder de leiding van Ëuchman. Men komt als Christenen samen, sticht elkander en belijdt elkander de zonden. De leden hebben eiken dag hun stillen tijd, waarin zij niet alleen bidden, maar zich open stellen voor God.

Voor den schrijver is die groep-beweging zeer veel geweest. Ze heeft hem doen zien de realiteit, de werkelijkheid van zonde, van vergeving, en verlossing van zonde, van wonderlijke verhooring van 't gebed. Ze heeft hem doen zien, dat de Heilige Geest werkzaam is en wil komen in het leven van menschen en van kerken en alles nieuw wil maken.

«De groep leert inzien, dat er van vernieuwing van de wereld en van de kerk geen sprake kan zijn, tenzij wij, die leden zijn van die kerk en een deel vormen van die wereld, tot nieuwe menschen worden.»

«Maar dan is al onze hoogheid weg, dan zijn wij het niet meer die iets doen, maar dan is Christus ons alles geworden en wij zijn niets in ons zelf.»

Vele dingen die hier gezegd worden, zijn zeer waar, en de Christelijke Kerk leert ze onophoudelijk. Nooit is er beweerd, dat we volstaan kunnen met een verstandelijk beamen der geloofswaarheid. Maar de vraag is: Moeten er daarvoor aparte kringen zijn, die ons van de werkelijkheid dezer dingen overtuigen? Kringen, die, hoewel — dat moet uitdrukkelijk erkend — niet willen concurreeren met de Kerk, maar naar de Kerk willen toewerken — en die toch een apart bestaan hebben, waarin men veelal geneigd is de ware Christelijke Gemeente te zien? Dat voor velen zulk een kring het middel moest zijn om tot besef van de werkelijkheid der geestelijke dingen te brengen — is geen compliment voor hen en nog minder voor de Kerk.

Zeker, ware geloovigen hebben behoefte om met zulken te spreken, die eveneens leven uit den Christus; en men doet het wellicht veelal te weinig. Maar de gevaren van een «kerkje in de kerk» zijn ontzaglijk groot. Dat leert de geschiedenis der Kerk op zeer vele plaatsen.

Het is goed, elkander zijn zonden te belijden. Zoo licht vergeeft men ze zich zelf, loopt er over heen. En het is zeker dikwijls de weg tot ware schuldbelijdenis voor God, als men in eens anders tegenwoordigheid zijn schuld beleden heeft. David, die zijn schuld beleed voor Nathan, is een treffend voorbeeld. Maar van Petrus lezen wij het niet, en hoewel zijn zonde in 't bekende gesprek in Johs. 21 op den achtergrond ligt, gesproken wordt er daar niet van. Het gevaar ligt er dat men te veel van de uitwendige belijdenis in tegenwoordigheid van anderen verwacht. De gevaren van den biechtstoel zijn hier niet alle vermeden.

De hoofdzaak is, dat wy vragen om den Heiligen Geest en ons door het Woord laten leiden. Daar zullen we 't van moeten verwachten. Het gezelschap van levende Christenen, maar 't moeten gezonde christenen zijn, kan daar een zeer goed hulpmiddel wezen. Maar in 't organiseeren van groepen of wat dan ook, naast de Kerk, zooals we onlangs bespraken in de Orde der Getrouwe Getuigen, is altijd gevaar. Destedringender zij bede om den Heiligen Geest. L.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen