Piet Westhoeve: "Dit vergeet ik nooit meer"

“‘Het is zaterdagavond, maart 1972. De zaal zit vol. Zo'n tweeduizend stoelen zijn bezet. Iedereen leest en kijkt in het mooie en zorgvuldig samengestelde programmaboekje. De verlichting dimt. Het wordt stil. Daar, in de rechter hoek opent de deur en komt hij binnen en daalt de trappen af naar het orgel, gevolgd door zijn vrouw. Applaus. Stilte. Hij zit op de orgelbank, vrijwel onbeweeglijk. Zijn vrouw beweegt zich naast hem. Dan links dan rechts. Zij bedient de registers en slaat de bladzijden om. Het concert begint. Preludium en Fuga in E, een van de grootste orgelwerken van Bach. Daarna een aantal orgelkoralen, de zesde triosonate en tot slot de Passacaglia, een van de topstukken uit de orgelliteratuur. De muziek komt direct binnen. Je wordt geraakt en geïnspireerd. Het is overweldigend. Dit vergeet ik nooit meer.'

Een verslag van een van de vele Bach-orgelconcerten van Arie Keijzer, begin jaren '70 in De Doelen in Rotterdam. Een orgelconcert met 2000 man publiek? Jazeker, het waren de hoogtijdagen van de orgelcultuur en daar heeft Arie Keijzer een belangrijke bijdrage aan geleverd. Vandaag de dag is dat ondenkbaar, nu ‘kijken' we naar muziek. Het moet een show zijn met veel toeters en bellen en afleidingsmanoeuvres van waar het echt om gaat bij muziek: luisteren. Want dat is de essentie van een orgelconcert.

Ik heb altijd hoog opgekeken naar deze man. Hij die mijn leven voor een belangrijk deel heeft gevormd. In alles leeft hij bij mij voort. Bij het lesgeven, het instuderen van muziek, concerten, kerkdiensten. Alles draait nog steeds om de waardevolle lessen die ik 7 jaar bij hem volgde. Voorbereiding, verdieping, ontdekking, inspiratie en concentratie ...en luisteren. Dienstbaar zijn aan de muziek en de componist. Je haalde het niet in je hoofd om onvoorbereid naar zijn lessen te gaan. Studeren, studeren, studeren. Een concert niet goed voorbereiden? Kansloos. Onvoorbereid een kerkdienst spelen? Nooit. De techniek staat nog steeds als een huis. Ik kan daar nog steeds op terugvallen. Stilzitten. Een juiste positie op de orgelbank. Schouders ontspannen. Spelen vanuit je vingergewricht. Luisteren naar de klank achter je en, last but not least, een uitgekiende vingerzetting. Ik gedenk hem met zeer veel respect."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen