De voorzitter van ’t aarebeiersland zet er na 45 jaar een punt achter

Om lid te kunnen zijn van de Landarbeidersvereniging moet je namelijk inwoner zijn van Herkingen. En dat is Piet Kalle niet meer. Hij verhuisde recent met zijn vrouw naar Dirksland en heeft zijn lapje grond ingeleverd.

Voetsporen

Kalle (82) heeft een imposante geschiedenis als bestuurder van ’t aarebeiersland achter de rug. Die geschiedenis begon in 1978. En vanaf 1982 was hij tweeënveertig jaar onafgebroken voorzitter. Als bestuurslid trad Kalle in de voetsporen van zijn grootvader Pieter Christoffel, die achttien jaar bestuurslid was, en zijn vader Teunis, die zesentwintig jaar bestuurlijk actief was voor Landarbeidersvereniging, waarvan twintig als voorzitter.

Om het wat ingewikkelder te maken: familielid Hans Kalle is al sinds 1981 secretaris en zijn grootvader Johannis was een van de initiatiefnemers en oprichters van ’t aarebeiersland. De vereniging zag het licht op 22 april 1925.

Vijf lapjes

“Het begon met vijf lapjes land aan de Herkingse Zeedijk”, zegt Piet Kalle, die de voorzittershamer op 24 maart inlevert. “Wij hadden altijd perceel vijf: mijn opa, mijn vader en ik. Tijdens de ruilverkaveling in de jaren negentig hebben we centen gekregen voor die lapjes land daar. Nu heeft de vereniging dertig perceeltjes aan de Peuterdijk: vijftien aan weerszijden van een dreef. Ze zijn 150 roe groot. Een roe is 16 vierkante meter.”

Kiemkracht

De leden van de Landarbeidersvereniging gebruikten hun perceeltjes altijd om zelf aardappels, uien en andere gewassen te telen. “Overdag hadden ze gewerkt op het land van een boer en ’s avonds kwamen ze naar hun perceeltje van de vereniging. Wat ze daar teelden was voor hun eigen gezin, maar door de jaren heen zag je ook wel bloementeelt op contractbasis. Als je kiemkracht had kon je wat verdienen”, zegt Piet Kalle veelbetekenend. “Zelf heb ik wel violen op mijn landje gehad.”

Maar de tijden zijn veranderd. De leden van ’t aarebeiersland gebruiken hun perceeltjes niet meer om op te zwoegen – of zoals bij soortgelijke verenigingen als recreatieplek – maar om ze te verhuren. “Drie grote boeren huren de grond en de leden krijgen een deel van de opbrengst.”

Uitbetaling

De eigenaren van een perceeltje aan de Peuterdijk kunnen dus wat verdienen. Tegenover hun jaarlijkse betaling van 50 euro – 49 euro voor de pacht en 1 euro contributie voor de vereniging – staat immers de ontvangst van een bedrag dat weliswaar varieert door de opbrengst, maar in ieder geval hoger is dan wat ze kwijt zijn. De uitbetaling is in november, na het oogstseizoen. “De vereniging is een van de rijkste boeren van Flakkee”, lacht Kalle. “We hebben ook nog geld uitstaan bij Deltawind.”

De leden van de Landarbeidersvereniging zeggen hun lidmaatschap dus niet zo gauw op, of ze moeten de nederzetting Herkingen verlaten… Als er een landje vrijkomt, is er snel weer een nieuwe geïnteresseerde. De vereniging hanteert een wachtlijst met kandidaten.

Geen animo

Maar nogmaals, die geïnteresseerden hebben zich niet gemeld omdat ze zelf willen gaan ‘boeren’. Piet Kalle: “Daar is ook helemaal geen animo meer voor. Wie gaat er nog naar het land om aardappels te telen…? De vereniging is opgericht voor landarbeiders, maar daarvan heb je er bijna geen één meer.” Mede door de grootte van de percelen – bij elkaar ruim 7 hectare – is verhuur aan een echte boer veel interessanter. Op die manier kan de Landarbeidersvereniging ook in stand blijven. Mocht er onverhoopt een einde komen aan de vereniging, dan vervalt de grond aan de gemeente. “Zolang de vereniging blijft bestaan, kan de gemeente er niet aankomen”, zegt de scheidend voorzitter.

Zoveel roe…

Als je 45 jaar bestuurslid van een vereniging bent, is er uiteraard het nodige veranderd. De grootste veranderingen brachten de ruilverkaveling en de verhuur van de grond aan boeren met zich mee. Verder valt het wel mee, vindt Kalle. “Jaarlijks kijken we op het land wat er wordt verbouwd. Dat zetten we in het jaarverslag: zoveel roe bieten, zoveel roe aardappels… Verder zorgen we ervoor dat de drainage in orde is en dat de dreef er goed onderhouden bij ligt. Het mag geen rotzooi zijn…”

Op 24 maart neemt de Landarbeidersvereniging afscheid van Piet Kalle. Dat gebeurt tijdens een vergadering in Ons Huis. “Dan zal ik voor de laatste keer een woordje spreken”, zegt de man die tweeënveertig jaar voorzitter was.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen