“Wij hadden geen idee hoe erg het in Oude-Tonge was”

“Op zaterdagavond was ik met vriendinnen naar een orgelconcert geweest in Middelharnis en met het trammetje naar huis gegaan”, zo begint ze haar verhaal. “Braaf om 10.00 uur, dat deed je in die tijd. Dat ging prima met de tram, ondanks de harde wind. Dat waren we ook wel gewend.”

Rond middernacht werd er aangebeld door de koster van de kerk. “Hij zei: ‘Het water komt het dorp in. Ik moet de klok gaan luiden.’ Dat was gebruikelijk bij een ramp. Er waren toen al best veel mensen buiten, vanwege de harde wind. Er lagen al vloedplanken aan de dijk. Rond 1 uur kwam het water opzetten. Bij ons pas later, omdat we beneden aan de Voorstraat woonden. Maar op een gegeven moment zag je het naar binnen sijpelen, dus mijn ouders en ik waren al naar zolder gegaan. Mijn vader had ook al eten naar boven gebracht. Je zag het water steeds hoger komen.”

Uiteindelijk stond het water een meter hoog in het huis, waar Marie samen met haar ouders woonde. “Mijn twee zussen woonden en werkten in Den Haag. Mijn broer was in militaire dienst en gestationeerd in Zeeland, hij heeft daar veel mensen mogen redden.” Mevrouw De Vries weet niet of ze veel geslapen hebben. “Toen het licht werd en we naar buiten keken, zagen we overal water om ons heen. Er voeren bootjes rond om mensen nog uit huis te halen, dus ze kwamen ook regelmatig bij ons langs. Maar wij wilden nog niet weg, want er werd ook geplunderd. En waar moet je heen? Alle mensen werden verzameld in een grote loods en op een gegeven moment gingen die op een schip naar Rotterdam. Dat wilden wij niet.”

Op woensdag stopte echter de bevoorrading en moesten ze alsnog verhuizen naar het droge gedeelte. “Mijn vader hielp bij het coördineren van alle werkzaamheden. Mijn moeder en ik zijn in de gaarkeuken beland.” Daar werd eten bereid voor alle mensen die aan het werk waren om alles op te ruimen en te herstellen. “Mijn moeder dook meteen achter het fornuis, dus ik automatisch ook. Na een paar dagen zei de burgemeester: ‘Mevrouw De Vries, dat is niks voor u. Gaat u maar naar Den Haag, naar uw dochters, wij redden het wel.’”

En zo bleef Marie met haar vader achter. Ze sliepen in Hotel Hobbel op de dijk. “Er waren natuurlijk meer jongelui en mannen om te helpen, er was een heel team opgezet.” Ondanks alle ellende, zag ze ook positieve dingen. “Er waren politiemensen uit Drenthe, bij het Fort werd een pontonbrug aangelegd door militairen uit Raamsdonkveer, en die kwamen allemaal bij ons eten. Er was een enorme saamhorigheid.”

Wat wellicht scheelde, is dat er in Ooltgensplaat weinig slachtoffers te betreuren waren als gevolg van de watervloed (twee, red.), mede dankzij het kordate optreden van burgemeester Hordijk. Maar er speelde ook nog iets anders mee. “De communicatie was niet ideaal, want wij hadden helemaal niet het idee dat het hele eiland onder water stond. Je dacht alleen je eigen stukje, heel gek is dat. We hadden niet eens radio. Hoe erg het bijvoorbeeld in Oude-Tonge was, hoorden wij pas later.”

Het huis aan de Voorstraat van Ooltgensplaat waar Marie de Vries met haar ouders op zolder bivakkeerde in die bange nacht, staat er nog steeds. Inmiddels woont ze al een tijd in Hilversum, maar mede dankzij Eilanden-Nieuws, die ze nog altijd twee keer per week ontvangt, blijft ze op de hoogte van ‘haar’ Goeree-Overflakkee. Ook haar verhaal is het waard om verteld te worden en te blijven herhalen. De Ramp mag immers nooit vergeten worden.

Het artikel ‘Watersnoodramp van 1953: het vergeten leed van de Zuid-Hollandse eilanden’, waarin naast Ooltgensplaat ook Oude-Tonge aan bod komt, is te lezen in EW Magazine en op www.ewmagazine.nl.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen