"Jij was er gewoon altijd voor me"

Stil zaten we naast elkaar te wachten. Te wachten op wat komen gaat. Er hing een zekere spanning in de wachtruimte. Andere jongeren druppelden ook binnen, allemaal in bijzijn van één of beide ouders. Zij had mij.

"Weet je nog", zo zei ik tegen haar, "dat ik een jaar geleden bij je langs kwam in ....?" (ik noemde de plaats waar ze toen woonde) Ja, dat wist ze nog wel. Ik trof haar dan meestal zwetend en doodop aan. Elke keer als ik langskwam, probeerde ze het huis zo schoon mogelijk te maken. Het er wat frisser te laten ruiken. En elke keer weer benoemde ik naar haar dat dit niet hoefde voor mij en elke keer weer probeerde ze het. Wat zag ze er toen slecht uit, wat ging het slecht met haar.

En nu zaten we te wachten. Ik had haar opgehaald van haar detox-locatie waar ze twaalf dagen lang ontgift was van de alcohol en andere middelen. Nu kwam het grote moment om de volgende stap te zetten. Een opname van 10 weken lang, zonder telefoon, zonder bekenden, afgesloten van de buitenwereld. Heftig! Ze keek er naar uit, zo vertelde ze me. Ze was er klaar voor.

"Dank je wel", zei ze tegen me. "Dank je wel. Door jou zit ik hier." Ik ontkende dit en vertelde dat zij zelf deze stappen had gezet. Ik sprak mijn bewondering en respect uit voor haar doorzettingsvermogen. "Wat voor bijzonders heb ik gedaan", zo vroeg ik haar. "Jij was er gewoon altijd voor me, je hebt me nooit losgelaten, je bent in me blijven geloven, onvoorwaardelijk. Dank je wel."

Ja, dat was zo. Zoveel momenten dat ik bij haar was en niet wist waar te beginnen, welke hulp nodig was. Maar dat hoefde ook niet! Juist dat ik elke keer weer bij haar mocht zijn, er voor haar kon zijn, naast haar mocht zitten, naar haar mocht luisteren, we samen naar een lied luisterden, soms samen baden. Wat mooi en wat betekenisvol. Maar ook zo vaak voor mijn eigen gevoel tegenstrijdig. Het gevoel van machteloosheid. Wat hielp dit haar nu? Zoveel dat we nu wachten tot ze opgehaald wordt. Op weg naar de volgende stap van herstel.

Dank U wel!

Gerwin Rikkers werkt voor Stichting Ontmoeting. In deze column vertelt hij over zijn ervaringen als veldwerker en jongerencoach.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen