“Dit klopt niet”

Arie Struik (74 jaar) is gepensioneerd agrarisch adviseur. Hij noemt zichzelf geen boer, maar een bewogen burger. In zijn gezellig ingerichte blokhut in de ruime tuin van zijn woning, zorgt Struik voor koffie en vertelt hij over de jaren die achter hem liggen. Het bedrijf, dat in 1987 werd opgericht en nu wordt gerund door één van zijn zoons, samen met een voormalig werknemer, houdt zich bezig met teeltadvies. “Dat betekent dat we kennis van de grond gebruiken om met zo weinig mogelijk kosten tot een maximale opbrengst te komen op een manier die goed is voor het milieu.

De eerste vijftien jaar heb ik me, samen met een analist en een programmeur, alleen beziggehouden met witlof, dat toen voor het eerst op water werd geteeld. Later zijn daar andere gewassen bij gekomen.”

Struik heeft er geen moeite mee om niet meer actief betrokken te zijn bij het bedrijf. “Ik kan dat goed loslaten. Alle kennis is gedocumenteerd, ze mogen het nu op hun eigen manier doen. En er is meer dan werk. Door de jaren heen had ik de mogelijkheid om bezig te zijn in de kerk en met het organiseren van dingen. Elke dinsdagavond hebben we hier een bijeenkomst met mannen uit de regio om samen te praten en zo zijn er meer van dat soort clubjes om me heen.” Een grote wens van Struik is om een groep jongvolwassenen van zo’n 25 tot 35 jaar bij elkaar zien te krijgen. “Veel jongeren met een kerkelijke achtergrond zijn teleurgesteld geraakt in het leven en zitten met veel vragen. Ik zou hen graag met een klein kernteam de ruimte willen bieden om hun verhaal te vertellen. En om op een creatieve manier plezier met elkaar te hebben, want humor is belangrijk. Het is mooi als er ouderen zijn met wie deze jonge mensen mee kunnen lopen, die hen de vrijheid leren ervaren. Dat zou een mooie afsluiting van mijn carrière zijn.”

Een richtsnoer door het leven

Arie Struik is een echte man van het eiland, zegt hij zelf. “Als ik iemand spreek, praat ik Flakkees. En al ben ik op veel plaatsen geweest, ik ben en blijf een gewone Flakkeeënaar.” Daarnaast is Struik ook een denker. “Bij het ouder worden ga je nadenken over hoe alles zo gelopen is. Als mens kun je denken over je eigen denken en handelen en dat corrigeren. Ik ben getrouwd, we hebben acht kinderen gekregen en er was werk genoeg te doen. In de natuur zie je vaak hele mooie symbolen van het leven. Zoals een lelie die afsterft of een boom die een blad laat vallen. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Hoe mooi is het als dan als je weet dat door geloof in Jezus je paspoort getekend is en dat je na je sterven naar je Schepper gaat. De Bijbel is voor mij persoonlijk een richtsnoer door het leven, ook op het gebied van politiek en economie.”

Verwarrende tijd

De situatie in de wereld houdt Struik dagelijks bezig. “Toen ik jong was, groeide je in Nederland op met persoonlijke rechten en plichten. Natuurlijk waren er regels, maar daarbinnen kon je als ondernemer bouwen en verbouwen. Toen in 2008 de kredietcrisis ontstond vanuit Amerika, had ik al het gevoel: dit klopt niet. Nu stevenen we volgens opiniemakers weer af op een grote crisis. We worden in de richting geduwd van een centraal economisch systeem. We hebben net de coronacrisis achter de rug, met allerlei goedbedoelde informatie van de regering en het RIVM, waarvan een belangrijk deel achteraf niet lijkt te kloppen. De communicatie gaat tegenwoordig snel, maar spreken we nog wel met elkaar en luisteren we nog naar elkaar, ook vanuit de overheid? Het lijkt nu zo te zijn dat de overheid iets wil doorvoeren, waarin je als persoon alleen een nummer bent. De overheidsregels gaan het persoonlijk leven overrulen.”

Deze zaken houden Struik niet alleen bezig, hij bespreekt ze tussen het zwaaien door ook met anderen als hij op viaduct De Tille staat. “Veel mensen die over het viaduct komen, willen graag een praatje maken. Daar zijn ook mensen bij die in het verleden geholpen hebben om Flakkee te besturen. Zij geven aan dat ze het er eveneens moeilijk mee hebben. Daarnaast spreek ik er de gewone burgers, die aangeven dat ze nog maar net rond kunnen komen en dat extraatjes er na de verhoging van hun energiekosten niet meer in zitten.” Niet alleen in de agrarische sector hebben ondernemers het moeilijk, zegt Struik. “Door de stikstofproblematiek zijn de boeren als eerste de dupe, samen met de vissers, die te maken hebben met hoge brandstofkosten en het verbod op de pulsvisserij. En zeg nu zelf: zijn er oudere beroepen dan boeren en vissers? Nu zien we dat het midden- en kleinbedrijf het moeilijk krijgt door de stijgende energiekosten en dat mensen met kleine inkomens in de problemen komen. Het is een verwarrende tijd.”

Omgekeerde vlag als noodsignaal

‘Dit klopt niet’, is nog steeds het gevoel van Arie Struik. Om die reden rijdt hij bijna dagelijks zijn trekker naar viaduct De Tille. ‘Klein Verzet’, noemt hij dat zelf. “Ik ben opgevoed met de drieslag ‘God, Nederland en Oranje’ en met de dualiteit van goed en kwaad, recht en onrecht, licht en duisternis. In landen om ons heen zijn grote protestacties, die hier niet in het nieuws komen.” De omgekeerde vlag aan zijn tractor is een noodsignaal, niet om ongehoorzaam te zijn aan de overheid, maar wel om te protesteren. Dat komt voort uit een anekdote, vertelt Struik. “Als een schip in vroeger tijden in nood was en geen signalen kon uitzenden, werd de vlag omgekeerd opgehangen als teken dat er dringend hulp nodig was. Dat is nu ook het geval. We zijn in nood. In alle problemen waar we mee geconfronteerd worden, kun je de macht van het kwaad zien dat deze wereld wil vernietigen.”

Zijn ludieke manier van actievoeren dient twee doelen, legt Struik uit. “Welke er op de eerste plek of de tweede plek komt, weet ik niet. Ten eerste is het een signaal om bewustwording te creëren bij mensen die onder het viaduct door rijden. Daar wordt door zo’n 75 procent goed op gereageerd. Automobilisten seinen, zwaaien terug of steken hun duim op en vrachtwagenchauffeurs toeteren. Slechts een enkeling maakt een obsceen gebaar. Mijn tweede doel is het verwerken van mijn persoonlijke frustraties. Mijn verstand kan het allemaal niet bevatten. Ik begrijp het gewoon niet meer. Voor mij is één plus één twee, terwijl dat nu soms ook drie of anderhalf kan zijn. Voorheen was verkeerde informatie geven in de Tweede Kamer een doodzonde, nu komt er elke week een dikke brochure met onjuist onderbouwde informatie en zonder verantwoording. Sinds de verzuiling er niet meer is, telt alleen nog maar het individu. Je kan niet meer bij iemand terecht die je belangen behartigt, de vaste koersen zijn weg, onder andere het ministerie van Landbouw (dat nu overigens weer terug is) en de productschappen.”

"Lokaal kopen is goedkoop, gezond en goed"

Tot slot heeft Struik nog een vraag: “Wie is je vriend? Is dat de supermarkt waar je al je boodschappen haalt? Die betaalt bodemprijzen voor de producten waar hard voor gewerkt is. Je echte vriend is de boer in je omgeving. Ik wil daarom oproepen om aardappelen, uien, vlees en een lekker eitje lokaal te kopen. Dat is goedkoop, gezond en goed.”

Om de belangen van allen die getroffen worden door de maatregelen te blijven onderstrepen, staat Arie Struik dus elke werkdag op viaduct De Tille bij Oude-Tonge. “Kom van maandag tot vrijdag tussen 16.00 en 17.00 uur gerust eens langs voor een praatje”, nodigt hij uit. Achter zijn ludieke actie gaat een verhaal schuil van zorg en nood, maar ook van de Hoop die in hem is. Die zorgt ervoor dat kleine mensen in een wereld vol verwarring toch hun weg kunnen vervolgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen